In dramajaar kan alleen een wonder de vrouwen van MOP nog redden

Het zit de vrouwen van MOP dit jaar niet mee. Vijf schamele punten is de oogst na zeventien speelrondes. Het laatste punt dateert van 3 november. In 2025 wist de ploeg nog maar vier keer te scoren. Tot overmaat van ramp verloor de hekkensluiter van de Promotieklasse zondagmiddag met 2-1 van nummer tien Breda. Degradatie lijkt daardoor zo goed als onafwendbaar.

Drie strafcorners op rij kreeg MOP nadat het laatste fluitsignaal al had geklonken. Dé kans om een sprankje hoop op handhaving levend te houden. Maar hoe zeer de vrouwen het bleven proberen, de Bredase defensie hield het hoofd koel genoeg om niet te bezwijken onder de druk. Het verlies betekent dat het gat naar de plek die recht geeft op het spelen van play-outs met nog vijf speelrondes te gaan nu tien punten is.

En dat kwam hard aan bij MOP. Er waren tranen bij Precious Oud (17), een van de drie vervroegd doorgeschoven speelsters in de selectie, die met haar handige acties en snelheid een van de uitblinkers aan de Vughtse zijde was. En bij Isaline Kroon, de eerste cornervrouw die haar ploeg nog wel de aansluitingstreffer bezorgde, maar op het moment suprême scherpte miste. Ook routinier Lisa van Ierland pinkte een traantje weg, terwijl ze een bemoedigende  knuffel gaf aan een paar andere teamgenoten die het ook niet droog hielden. Het besef dat handhaving, of op z’n minst play-outs behalen, nu wel heel ver uit zicht is, sloeg in als een bom.

Verslagenheid bij MOP na het 2-1 verlies tegen Breda. Foto: Rogier Balk

‘Ik ben super teleurgesteld. Dit was natuurlijk een sleutelwedstrijd. We wisten dondersgoed hoe belangrijk het halen van punten was om zicht op de play-outs te houden. Rechtstreekse handhaving hadden we al min of meer uit ons hoofd gezet. Dat het dan vandaag niet lukt, is heel zuur’, verzuchtte MOP-aanvoerder Sarah van Heijst kort na de wedstrijd.

Vrije val gaat maar door

MOP beleefde het afgelopen kalenderjaar op z’n zachtst gezegd een roerige tijd. Zoals bekend stevende het vorig seizoen nog af op het kampioenschap met een riante voorsprong van zeven punten op de runner-up. Die voorsprong verdween als sneeuw voor de zon toen de ploeg in de tweede seizoenshelft de ene na de andere wedstrijd verloor.

Met een nieuwe coach aan het roer (Bram van Rijn verving de naar Oranje-Rood vertrokken Mark Dekker) is de vrije val van MOP nog altijd gaande. Toegegeven, met het vertrek van onder andere promotieklassetopscorer Bo van Kempen (Amerika), Kirsten Zennemers (Rotterdam) en Jolien Bogers (Oranje-Rood) leverde de ploeg flink aan kwaliteit in.

Daarbij kwam het tussentijdse afscheid van spits Tess Olde Loohuis, iets voor de winterstop van het huidige seizoen. Met haar zeven doelpunten staat zij nog altijd in de top tien van de competitie. Met haar hoofdklasse-ervaring was zij een van de meest geroutineerde en beste spelers van het team. Bovendien is Tessa Schoenaker, een andere sterkhouder, nu een aantal weken geblesseerd door een bal op haar hoofd. En alsof dat nog niet genoeg is, is coach Van Rijn al ruim twee weken ziek. De pas 26-jarige assistent-coach Lauren Aarts, vervangt hem zolang Van Rijn afwezig is.

MOP-aanvoerder Sarah van Heijst (rechts) gooide tegen Breda tevergeefs alles in de strijd. Foto: Rogier Balk

‘Het zijn externe factoren en moeten het daarmee doen’, zegt Van Heijst ferm en zonder verder iets prijs te geven over het vertrek van Olde Loohuis en de afwezigheid van Van Rijn. ‘We zijn geen robots dus uiteraard is het even schakelen, maar dan kan je maar één ding doen en dat is elkaar blijven vasthouden. Hard trainen. Lol maken met elkaar. Hoe moeilijk dat ook soms is, zeker als je veel verliest.’  Volgens Van Heijst heeft het verloop van het vorige seizoen in ieder geval niet voor een mentale tik gezorgd. ‘Ik snap dat de buitenwereld het zo ziet, maar dat hebben we echt afgesloten. Met een nieuwe coach en veel nieuwe speelsters moeten we bouwen. Daardoor spelen we wisselvalliger.’

Aarts is iets genuanceerder: ‘De spelers die zijn gebleven, hadden in hun hoofd dat we eerder aan de bovenkant meedoen dan onderin. Als je nagaat wie we kwijt zijn geraakt, is het niet gek dat we het afleggen tegen teams met meer individuele kwaliteit. Als coach is het makkelijker om realistisch te kijken naar de sterkte van je team dan als je er zelf middenin zit. Natuurlijk wil je altijd winnen. Ik ook. Maar gezien de samenstelling van onze selectie is het ook niet heel gek dat we moeten vechten tegen degradatie.’

Lippen stijf op elkaar

Ook Aarts houdt haar kaken stijf op elkaar als het om Olde Loohuis en Van Rijn gaat. Ook over een eventuele terugkeer van de coach laat zij niets los. Voor de jeugdige coach is haar plotseling verworven rol wel schakelen. Zes jaar geleden maakte ze zelf nog deel uit van de selectie. Als keepster stond ze zelfs onder de lat toen MOP in de Hoofdklasse speelde. Speelsters die ze nu als coach onder haar hoede heeft of had, zoals Olde Loohuis en verdediger Floortje Arnts, waren voorheen teamgenoten. Een hardnekkige blessure dwong haar tot afscheid van zelf hockeyen, maar inmiddels is Aarts wel fulltime werkzaam voor MOP. Sinds tweeënhalf jaar ook als assistent-coach en nu dus ook als hoofdverantwoordelijke.

De 26-jarige Lauren Aarts vervangt de wegens ziekte afwezige hoofdcoach Bram van Rijn. Foto: Rogier Balk

‘Ik kreeg deze week gelukkig ondersteuning van Jeroen Schoenmakers (onder andere ex-coach van de vrouwen van Kampong). En onze fysieke trainer hielp vanmiddag ook. Maar natuurlijk komt er wel extra werkdruk bij mij terecht en is de spanning voelbaar. Dat is behoorlijk intens en uitdagend. Als coach heb je ondanks een zo goed mogelijke voorbereiding altijd beperkte invloed. Zeker met potjes als deze. Nu ik Bram vervang, voel ik dat nog meer.’

Wonder nodig

Er is een wonder nodig om eind mei niet gedegradeerd te zijn. Toch weigeren Aarts en Van Heijst de handdoek in de ring te gooien. Van Heijst: ‘Ik hockey om te winnen, dus natuurlijk is het lastig om de moed erin te houden. Maar we gaan het zeker niet laten gebeuren. Dat betekent dat we de komende week heel hard blijven trainen en elkaar letterlijk niet loslaten. We mogen hiervan balen, maar we moeten door. Hoe moeilijk dat ook is.’

‘Er zijn ongetwijfeld speelsters die ergens anders gaan studeren of de stap naar de Hoofdklasse willen maken’, vult Aarts aan. ‘Het hoort bij deze periode dat spelers met hun hoofd bij de toekomst zitten. Tegelijkertijd zijn we nu dit team, tot de allerlaatste seconde die we dit seizoen spelen. Dus of het ons nu wel  of niet lukt om een Houdini-act uit te halen en hoe groot de achterstand op de ranglijst ook is: ik hoop dat de groep elkaar blijft vasthouden.’