Jasmina Smolenaars: Acties maken en vóóruit hockeyen bij Were Di

De bal is weer gaan rollen in de Promotieklasse. De 24 teams hebben hun trainingsprogramma hervat en de eerste oefenwedstrijden zitten erop. In aanloop naar de nieuwe competitie blikt hockey.nl alvast vooruit op wat komen gaat. Vandaag: de dames van Were Di.

Voor Jasmina Smolenaars is het in zekere zin een verrassing dat zij nu in Tilburg zit. Haar plannen zagen er namelijk heel anders uit. Na haar eindexamen was het de bedoeling haar zus Eva achterna te reizen en om in ieder geval een jaar – maar mogelijk langer – in de Verenigde Staten te gaan hockeyen en studeren. Zij zag het al helemaal voor zich, daar in North Carolina. Maar helaas.

Het COVID-19 virus dat de hele wereld in de ban houdt, zette een dikke streep door haar nabije toekomst. Het avontuur in de States werd te onzeker en dus schakelde het 18-jarige talent van Weert snel naar plan-B.

‘Bij de keuze van mijn studiestad heb ik bewust gekeken naar de hockeymogelijkheden in de buurt. Tilburg kwam daar heel goed uit, mede ook omdat mijn vriendin Pieke van der Pas ook studeert en hockeyt bij Were Di. Van haar hoorde ik goede verhalen. Weert blijkt in heel veel opzichten, qua warmte en clubgevoel, op Were Di te lijken. Dat spreekt mij enorm aan. Ik kom van een familieclub en daar ben ik nu ook bij terechtgekomen.’

‘Ik was sowieso vertrokken bij Weert’

Smolenaars steekt niet onder stoelen of banken dat het spelen in de Promotieklasse in deze fase uitstekend in haar straatje past.

‘Eerlijk gezegd ben ik toe aan een niveau hoger. Met Weert speelden we vorig seizoen in de Overgangsklasse, maar we eindigden daarin als laatste. Als ik nog niet aan een vervolgstudie toe zou zijn geweest, was ik sowieso vertrokken bij de club. Een deel van het team had ambitie, maar voor een deel was dat een stuk minder belangrijk. We hadden de laatste jaren een paar prachtige jeugdlichtingen, maar een aantal van deze meiden vertrok vanwege studie. Daardoor werd het allemaal minder. Jammer. Ik had op jongere leeftijd al de kans naar Oranje Rood te verkassen, maar ik ben altijd gebleven omdat ik het zo enorm fijn had op de club. Mijn hele familie loopt op Weert.’

Were Di op archiefbeeld, tegen Helmond. Foto: Bart Scheulderman

Andere hiërarchie

Hoewel de seizoensvoorbereiding nu twee weken bezig is, trainde Smolenaars twee maanden geleden voor het eerst mee. Het betekent dat ze intussen enig inzicht heeft in de gang van zaken bij Dames 1.

‘Het bevalt mij hier. Ik ben goed opgevangen en ik kan al redelijk aanpikken. Qua tempo, qua fysiek en qua handelingssnelheid zal het nog beter moeten, maar dat gaat komen. Ik ben terechtgekomen in een groep met een aantal oudere speelsters en dat was ik bij Weert helemaal niet gewend. De hiërarchie is daardoor anders, maar dat lijkt mij normaal. Ik heb af en toe de neiging wat lui te zijn, dan is het goed dat je er vanuit de groep op aan wordt gesproken door de ouderen. Dat houdt mij scherp.’

Vóóruit hockeyen

Met trainer-coach Mark Dekker sprak zij al over de rol die zij kan spelen in het team en wat er in grote lijnen van haar wordt verwacht.

‘Ik ben een aanvallend ingestelde speelster die het liefst vanaf de linkerkant speelt, als linkerspits of linkermiddenvelder. Mijn taak is om vooral vóóruit te hockeyen. Acties maken en richting de goal van de tegenstander denken. Ik vind dat die rol prima bij mij past. Vanuit deze positie speelde ik bij Weert en ik denk dat mijn spel zo inderdaad het best tot zijn recht komt.’

Een garantie op een plek in de selectie kreeg Smolenaars, die met Nederland Meisjes B Europees kampioen werd in 2016, uiteraard niet.

‘We hebben een team dat bestaat uit 21 speelsters en er mogen er maximaal zeventien op het wedstrijdformulier staan. Het betekent dat er elke week vier afvallen. Ik ga mijn uiterste best doen en zo niet, dan mogen anderen mij corrigeren. Daar heb ik geen moeite *mee.’

Professionele aanpak

Dat de zaken bij Were Di professioneel worden aangepakt, bevalt Smolenaars zeer. ’Ik merk aan alles dat dit een flinke stap vooruit is en daar was het mij ook om te doen. Ik speelde vanaf mijn zesde jaar bij Weert, nu ben ik achttien en echt toe aan een nieuwe stap. Op kamers wonen, nieuwe studie, nieuwe hockeyclub. Het is iets anders dan Amerika, maar hiermee ben ik ook zeer tevreden.’