De bewogen bekeravond van Leonidas: ‘Deze is voor Ros’

In de eerste dagen van 2024 kijken we voor de allerlaatste keer terug op het bewogen hockeyjaar 2023. De verhalen die ons het meest zijn bijgebleven, publiceren we deze week nog een keer. Vandaag deel drie: het plotselinge overlijden van Leonidas-speelster Rosella Lindeman in oktober.

Nog geen twee weken geleden werd de hockeywereld opgeschrikt door het plotselinge overlijden van Leonidas-speelster Rosella Lindeman. Donderdagavond stond haar team voor het eerst sinds die bewuste zaterdag voor een wedstrijd op het veld. Hurley, vertegenwoordigd door dames 2, werd met 4-1 verslagen in de Gold Cup. ‘Ros had ons uitgelachen als we niet hadden gespeeld.’

Lieve Rossie, nooit meer het zelfde. Voor altijd in ons hart. Het enorme spandoek van zo’n zeven meter breed dat aan het clubhuis van Leonidas hangt, is niet te missen. Het is een eerbetoon van de harde kern van Feyenoord aan Lindeman, die dertien dagen geleden om het leven kwam bij een verkeersongeluk. Zij hoorde niet bij deze supportersgroep, maar was wel een groot aanhanger van de Rotterdamse voetbalclub.

Bij Feyenoord is het de gewoonte om trouwe fans, als die de club ontvallen, te eren in de twaalfde minuut. Daarom ging ditzelfde doek woensdagavond in De Kuip, bij de Champions League-wedstrijd tegen Lazio Roma de lucht in. Alle speelsters van Leonidas Dames 1 zaten in het stadion. Bekenden hadden kaartjes weggegeven zodat de selectie hierbij kon zijn. Toen het spandoek viel, hielden ze een lichtje omhoog. Met het kippenvel op de armen.

Voor even allemaal nummer 2

Met het gigantische spandoek in het zicht spelen de vrouwen van Leonidas ongetwijfeld de meest beladen wedstrijd hun leven. Gehuld in een shirt met rugnummer twee en Ros erop, de bijnaam van Lindeman, houden de speelsters arm in arm een minuut stilte voor de wedstrijd. De blauwgekleurde fakkels zorgen voor het enige, nauwelijks hoorbare geluid tussen het massaal toegestroomde publiek.

De speelsters van Leonidas voorafgaand aan de wedstrijd. Foto: Remco Mercey

Natuurlijk wordt er een traantje weggepinkt. Lindeman, bezig aan haar zesde seizoen in Dames 1, speelde nooit ergens anders dan op Leonidas. Twijfelen over het laten doorgaan van de wedstrijd hadden de speelsters niet, vertelt vice-captain Daphne Groothuis kort na de afloop op een rustige plek in het clubhuis.

‘Twee weken geleden hadden we het over deze wedstrijd. We bespraken dat het goed was om sommige speelsters rust te geven. Maar Ros wilde daar niets van weten. Ze had nog nooit tegen Hurley gespeeld en wilde zo graag, met z’n allen, de strijd aangaan. Hockey was haar uitlaatklep. Op het veld was zij op haar gelukkigst. Ze had niet gewild dat we bij de pakken gingen neerzitten. Sterker nog, ze had ons echt uitgelachen als we niet hadden gespeeld.’

Foto: Remco Mercey

Net zo jagen als Ros

En strijd leveren, dat doet het Rotterdamse vaandelteam. Vanaf minuut één spat de energie en dominantie ervan af tegen Hurley, dat dus het ‘echte’ Dames 1 had thuisgelaten en met 4-1 wordt verslagen.

Groothuis, zichtbaar geëmotioneerd: ‘We zijn zo’n hecht team. Een groot deel van ons speelt al lang samen. En vandaag zetten we net een stap extra. Ros was een van de aanjagers van het team. Dit was hoe zij wilde spelen. Fel, met energie en steeds doorgaan. En als je dit ziet: met het doek en zoveel mensen die komen kijken. Dan is het zó mooi dat het op deze manier uitpakt. We hebben het met elkaar gedaan. Voor Ros.’

Niemand kan dit alleen verwerken Leonidas-speelster Daphne Groothuis

Dinsdag stond de ploeg voor het eerst weer op het veld, na tien bizarre dagen vol verdriet. ‘Op de zaterdag dat we het nieuws hoorden, waren we toevallig al op de club voor het geven van een clinic’, vertelt Groothuis. ‘We deden die dag niets anders dan apathisch voor ons uitstaren. We zijn niet alleen teamgenoten, maar ook een vriendinnengroep. En ook al zeiden we niets, we hadden elkaar nodig. Dat spraken we wel direct naar elkaar uit. Want niemand kan dit alleen verwerken.’

Een stilte. Een traan. Coach Don Tissen zit naast zijn vice-captain en laat de stilte er zijn. Wegpoetsen is niet nodig. Het intense verdriet hoort erbij, weet hij.

Tissen: ‘De volgende dag hebben we met een grote groep een wandeling rond de Kralingse Plas gemaakt. Ons team, heren 1, andere vriendinnen, ouders: iedereen sloot aan. Toen kwamen er al gesprekken op gang. Weer een paar dagen later zijn we uit eten gegaan met de ploeg. Op dat moment had ik het gevoel: dit komt goed. We waren weer een beetje plezier aan het maken.’

Groothuis glimlacht. ‘Waar we in de eerste dagen lamgeslagen waren, kwam er die avond ruimte voor mooie verhalen en foto’s. We konden lachen om oude herinneringen. In plaats van alleen maar een traan was het vanaf toen een lach en een traan.’

In die dagen kwam ook het idee van het spandoek. ‘Een vriendje van mij is Feyenoorder’, licht Tissen toe. ‘Ik had hem vorige week aan de telefoon, eigenlijk alleen maar om te delen wat voor een kloteweekend ik had gehad. Wil je een doekie?, vroeg hij. Doe mij maar een doekie, antwoordde ik. Toen zijn de jongens van Het Legioen aan het werk gegaan.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Rijnmond Sport (@rijnmondsport)

Samen voor altijd

De ervaren Tissen sloot een jaar geleden aan als assistent-coach van Leonidas. Sinds dit seizoen vervult hij de rol van hoofdcoach. ‘Dit is natuurlijk niet een situatie waar je je op kan voorbereiden. Het enige wat je kan doen, is er voor de meiden te zijn. Ze helpen en ondersteunen. Dat hebben we de afgelopen periode met de hele staf geprobeerd.’

Met kalmte in zijn stem en af en toe een blik vol empathie naar Groothuis, vervolgt hij: ‘Als staf zijn we net iets ouder dan de speelsters. We weten dat het op een gegeven moment wel een plekje gaat krijgen. Maar er zitten ook heel jonge meisjes in het team, van net zeventien of achttien jaar. Zij hebben vaak niet eens hun opa of oma verloren. Ik heb er zelf vooral pijn van om alle meiden te zien huilen. Ze zijn zo oud als mijn dochter. Hun onmacht voel ik van mijn kruin tot aan mijn tenen. Dat is verschrikkelijk.’

‘En toch, hoe moeilijk ook, we zijn een hockeyteam’, beseft Tissen. ‘We moeten door. Dat zal met vallen en opstaan gaan. Maar het krijgt een plekje. En er gaat iets moois uit voortkomen dat verder gaat dan hockey. Iets waarvan we over twintig jaar nog steeds haarscherp weten wat we toen hebben meegemaakt.’

Groothuis knikt instemmend. ‘Samen voor altijd, zeggen we de laatste twee weken vaak tegen elkaar. We stonden al dichtbij elkaar. Door wat we nu samen meemaken, wordt dat alleen maar meer.’

De vrouwen van Leonidas na de 4-1 winst op Hurley. Foto: Remco Mercey