Zestien jaar was ze, toen Magali Roumen via Instagram werd gescout voor modellenwerk. Ze stopte daardoor met hockeyen bij Dragons Dames 1 en België Onder 18. Maar nadat ze een aantal jaren over de wereld reisde, pakte Roumen (21) toch weer haar stick op. ‘Mijn liefde voor hockey geeft mij meer dan het werken als model.’
Roumen werd geboren in Den Haag, maar verhuisde als tweejarige naar België, samen met haar (Nederlandse) ouders en broers. Aangestoken door het enthousiasme van haar broers begon ze bij een van de grootste clubs van Vlaanderen: Dragons in Brasschaat. De spits bleek een talent en met een dubbele nationaliteit werd Roumen geselecteerd voor België Onder 16 en daarna ook Onder 18.
Hockey was haar lust en haar leven, tot het moment dat Roumen het bewuste Instagram-berichtje kreeg. ‘Ik had al een sponsor voor het hockey die mij persoonlijk had benaderd. Dat was Naked, in die tijd nog een onbekend merk waar door mijn teamgenoten nog wel eens om werd gelachen vanwege de naam. Door deze sponsor had ik al wat foto’s van shoots op mijn Instagram staan. Toen een modellenagency mij benaderde, was ik verbaasd. Ik droeg nog een beugel en vond mijzelf niet zo wow.’
Van New York en Milaan naar het hockeyveld en terug
Toch ging Roumen het gesprek aan. Dat voelde goed. ‘Voordat ik het wist, kwamen er allemaal toffe klussen op mijn pad. Ik mocht direct twee weken naar Milaan. Zat twee maanden in Turkije voor een aantal opdrachten. Liep als catwalkmodel bij een klus in New York. Ik genoot ervan, maar maakte ook wonderlijke dingen mee. Vooral tijdens de castings, waar iedereen naar elkaar keek en anderen in de gaten hield. Zo stond ik bij mijn eerste casting in Milaan in een rij met zo’n 400 meisjes. Toen ik tijdens het wachten een broodje at, voelde ik een tikje op mijn schouders. Waarom eet je dat?, vroeg het meisje achter mij. Je kan beter een sigaret opsteken. Mede omdat mijn moeder altijd meeging, raakte ik door dit soort opmerkingen niet van slag. Ik paste me ook niet aan. Ik verbaasde mij er vooral over.’
Magali Roumen tijdens een van haar shoots.
Tussen de bedrijven door speelde Roumen nog altijd voor Dragons, al ging dat niet zonder slag of stoot. ‘Mijn teamgenoten keken mij af en toe terecht met scheve gezichten aan als ik weer aansloot na een paar weken of maanden afwezigheid. Meestal trainde ik bij terugkomst eerst even mee met een jeugdteam. Was ik goed genoeg, dan mocht ik met Dames 1 (een Belgische hoofdklasser, red.) meedoen. Dat was niet optimaal natuurlijk. Ik liet mijn ploeg steeds in de steek en moest zelf alles geven om weer op niveau te komen.’
De onrust in haar leven maakte dat Roumen twijfelde. Covid kwam daar ook nog eens bij. ‘Het voortdurend testen. De onzekerheid. Het maakte dat ik mij afvroeg of ik het modellenwerk nog wel leuk vond. Bovendien was ik van school afgegaan. Wat als het modellenleven op een dag ophoudt?, dacht ik.’
Van As, Paumen en Hulsen als grote voorbeelden
De ommekeer vond uiteindelijk plaats op het hockeyveld. ‘Tijdens een langere tijd in België vond ik steeds meer mijn draai in het hockey. Het ging lekker en ik voelde aan alles: dit is wat ik het allerliefste doe. Ik ging veel liever vier keer per week hockeyen dan veel rennen en mijn buikspieren trainen. Ik besloot mijn modellenwerk op pauze te zetten en te focussen op hockey. Niet alleen qua tijd, maar ook qua uiterlijk is het moeilijk te combineren. Als je hoog wil hockeyen, krijg je door krachttraining alleen al toch snel wat teveel spieren voor wat in de modellenwereld gevraagd wordt.’
Roumen staat liever op het veld dan voor de lens.
Ze heeft de schoolboeken inmiddels weer opengeslagen. Volgt nu de vavo, de middelbare school voor volwassenen. Op hockeyvlak heeft Roumen uiteraard ook niet stilgezeten. Na een jaar bij Victory ging de aanvaller haar broer Mattan achterna die in Rotterdam woont en nu bij promotieklasser Victoria speelt. ‘Het Nederlandse hockey heeft mij mijn hele leven al aangetrokken. Als kind keek ik altijd op tegen Maartje Paumen, Naomi van As en Lieke Hulsen, ook vanwege de kampen in Nederland waaraan ik vroeger heb meegedaan. Het leek mij heel gaaf om in Nederland te spelen.’
Roumen dacht aan een overstap naar Victoria, waar ze het vorige seizoen ook al voor uitkwam in de Hoofdklasse zaal. Toch werd het niet de club van haar broer, maar Ring Pass uit Delft. ‘Ik heb wel meegetraind met Vic, maar dus ook met Ring Pass. Ik vond het enorm eng, maar werd hier direct met open armen ontvangen. Ik heb mij geen moment niet welkom gevoeld. Dat was echt het fijnste gevoel ever. Nog steeds is iedere training thuiskomen en sta ik iedere zondag met heel veel plezier op het veld.’
Roumen (rechts) in actie tijdens haar eerste hockeyseizoen in Nederland voor Ring Pass.
Geen spijt
Samen met haar broer woont Roumen inmiddels drie maanden in Rotterdam, waar ze ook naar school gaat. Spijt van haar beslissing om haar modellenleven opzij te zetten, heeft ze geen moment gehad. ‘Ik heb veel van die tijd geleerd. Je hoort er wel eens dat je niet het perfecte plaatje bent. En om mij heen zeiden ze soms ook dat iemand te dik, te klein of niet mooi genoeg was. Mijn ouders hebben er gelukkig altijd voor gezorgd dat ik niet te mager of anorectisch werd. Als kind was ik best onzeker, maar door die harde woorden waardeer ik juist extra wie ik zelf ben en ben ik blij met wat ik heb. Het is niet aan anderen om over mij te oordelen.’
Vooruitkijken doet Roumen nu vooral naar haar toekomst als hockeyster. ‘Als klein meisje droomde ik ervan om in het Nederlands elftal en de Hoofdklasse te spelen. Die droom heb ik nog steeds, al ben ik nu vooral heel blij om te leren, plezier te maken en mijzelf te ontwikkelen bij Ring Pass. Mijn liefde voor het hockey geeft mij zoveel meer energie dan het werken als model.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.