Promotieklassekeeper met stoma: ‘Nooit meer rennen voor de WC’

Julia Gerritsen was er helemaal klaar mee. Maandenlang sprintte de keepster van De Terriërs direct na het laatste fluitsignaal naar het dichtstbijzijnde toilet om haar behoefte te doen. Inmiddels heeft de 26-jarige doelvrouw alle tijd om na afloop de tegenstander, de scheidsrechters en het publiek te bedanken. Een stoma was de oplossing. ‘Ik heb mijn leven weer terug’, zegt Gerritsen opgetogen.

De keepster van De Terriërs deed na de verloren kraker tegen Leonidas (1-2) in de Promotieklasse Dames openhartig haar verhaal. ‘Mijn teamgenoten hebben mij al die tijd gesteund’, begint ze. ‘Dat heeft mij enorm geholpen om er gewoon open over te kunnen praten. Hierdoor was er voor mij eigenlijk weinig schaamte en wist iedereen gewoon hoe het zat.’

‘Op sommige dagen moest ik wel twaalf keer naar het toilet, dat was niet leuk meer.’ Julia Gerritsen

In 2013 werd Gerritsen chronisch ziek. ‘Ik had Colitis Ulcerosa, dat betekent dat mijn dikke darm zichzelf aanviel’, legt Gerritsen uit. Colitis Ulcerosa is een auto-immuunziekte, een chronische ontsteking van de dikke darm. ‘Het zusje van de ziekte van Crohn’, weet Gerritsen. ‘Ik had geen controle meer over mijn ontlasting. Overal waar ik kwam hield ik de WC’s in de gaten. Dat was eigenlijk het eerste wat ik deed in een nieuwe ruimte.’

Nooit meer naar festivals

In die tijd was Gerritsen reservekeepster bij De Terriërs Dames. Inmiddels verdedigt ze het doel in het eerste team. ‘Ik ben altijd blijven hockeyen’, vertelt ze. ‘Zodra ik van het veld ging, rende ik zo snel mogelijk naar de WC en hoopte ik dat ik op tijd was. Op sommige dagen moest ik wel twaalf keer naar het toilet, dat was niet leuk meer.’

Keepster Julia Gerritsen brengt redding tijdens de wedstrijd in de Promotieklasse Dames tegen Leonidas. Foto: Koen Suyk

Gerritsen ging behalve naar De Terriërs nauwelijks meer de deur uit voor andere leuke dingen. ‘Ik ging niet meer meer naar festivals en ging niet meer stappen. Ik was toen 22.  Dat zijn toch de dingen die iemand op die leeftijd hoort te doen, maar ik was altijd bang dat ik te laat naar de WC ging.’

Infuus

De goalie bezocht iedere week het ziekenhuis. Ze kreeg daar een infuus. ‘Andere medicaties werkten niet’, blikt Gerritsen terug. ‘Mijn lichaam brak zichzelf min of meer af. Een operatie waarbij ik een stoma zou krijgen was eigenlijk de enige oplossing die ik nog had. Maar daar moest ik wel even over nadenken. Ik was jong en wist niet of ik de rest van mijn leven met een stoma op mijn buik wilde leven.’

Na de zomer van 2015 ging de situatie van Gerritsen achteruit. Het infuus werkte niet meer naar behoren. De keepster hakte de knoop door. ‘Ik was er helemaal klaar mee en wilde mijn leven terug. Ik koos voor een ileostoma, een kunstmatige uitgang van de dunne darm.’

Keepster Julia Gerritsen van De Terriërs. Foto: Koen Suyk

De dag voor de operatie stond Gerritsen nog op het hockeyveld. Een maand na de ingreep verscheen ze alweer voorzichtig op de training. ‘Het was geen acute operatie, ik heb er simpelweg naartoe geleefd. Daardoor was ik heel fit en herstelde ik snel. In het begin was het even zoeken hoe dat ging, keepen met een stoma. Inmiddels weet ik niet beter.’

Beschermkapje

Bang dat het zakje aan haar buik knapt, is de doelvrouw niet. ‘Aan het begin was ik dat natuurlijk wel, maar het is nog nooit gebeurd. De stoma kan alleen knappen als hij te vol zit. Ik leeg het zakje voor iedere wedstrijd en zo snel, binnen zeventig minuten, vult hij zichzelf niet.’

Ook als een bal of stick tegen haar stoma aankomt, hoeft Gerritsen niet te vrezen. ‘Het zakje wordt beschermd door een kapje’, zo legt ze uit. ‘Dat kapje hoort extra bij mijn keepersuitrusting. Zodra de bal er tegenaan komt, voel ik daar helemaal niks van.’

Julia Gerritsen van De Terriërs voelt zich bevrijd. ‘Ik had die stoma veel eerder moeten doen.’ Foto: Koen Suyk

Alleen met buikspieroefeningen moet de keepster even goed opletten. Ze moet haar training iets anders opbouwen dan haar teamgenoten, maar Gerritsen kan in principe alles met haar stoma. ‘Ik moet alleen opletten met bepaalde voeding. Ik kan niet alles eten, sommige dingen zijn namelijk niet goed verteerbaar.’

Dolgelukkig met stoma

‘Eigenlijk is mijn kater het enige waar ik aan merk dat ik een stoma heb. Ik kan er prima mee zuipen, maar de dag erna ben ik flink misselijk.’ Gerritsen lacht: ‘Sinds de operatie is de kater in ieder geval heftiger geworden, maar dat kan ook de leeftijd zijn.’

De keepster is dolgelukkig dat ze voor de stoma heeft gekozen. ‘Het voelt inmiddels zo vertrouwd. Ik kan nu rustig van het veld aflopen en zelf bepalen wanneer ik naar het toilet ga. Het geeft een bevrijdend gevoel. Ik had die stoma veel eerder moeten doen.’