Op pijnlijke wijze degradeerde Laren afgelopen juni uit de Tulp Hoofdklasse, na bloedstollende play-offs tegen SCHC. Met een vrijwel ongewijzigd team waren de verwachtingen voor dit seizoen hooggespannen. Maar dat promoveren geen appeltje-eitje is, blijkt ook voor de Gooise ploeg. Met de winterstop in zicht staat Laren voorlopig zesde.
Vorig seizoen leek Laren na een moeizame start hard op weg om zich via play-outs alsnog veilig te spelen. Tegenstanders en hockeyliefhebbers roemden de frivoliteit, de durf en ook de kwaliteit van het Larense spel. Spel waarmee de ploeg toch de nodige punten binnensprokkelde. Dat het uiteindelijk teleurstellend geëindigde hoofdklasseseizoen ook zijn sporen heeft nagelaten, wordt dit jaar in de Promotieklasse duidelijk.
‘Het is niet leuk om veel te verliezen’, blikte routinier Pieter Paul Houting zondagmiddag na het zoveelste puntenverlies van het seizoen (1-1 gelijkspel tegen Cartouche) terug op dat hoofdklassejaar. ‘Soms, na een goede wedstrijd, voelden we dat niet zo erg. Maar in de mix van veel verliezen in combinatie met een nieuwe coach groeiden we in dat jaar wel uit elkaar. We accepteerden elkaars verschillen in persoonlijkheid en spel minder. Ook al spelen de meeste jongens al jaren samen: we merken nu dat we onszelf in feite moeten heropbouwen.’
Concurrentiestrijd
De coach waar Houting het over heeft, is de Argentijnse ex-international Lucas Rey – opvolger van (de huidige coach van Den Bosch) Nanco Jansonius. Jansonius en zijn staf hadden Laren in vijf jaar tijd tot een hecht collectief gesmeed, met promotie naar de Hoofdklasse als ultieme bekroning. In Rey vond Laren een coach vol temperament en een andere kijk op hoe je wedstrijden wint.
‘Lucas heeft een bepaalde winnaarsmentaliteit die ons echt wel wat extra’s heeft gebracht. Maar hij was ook heel gefocust op het individu. Daardoor raakten we de structuur in het team een beetje kwijt. We kregen onderling meer een concurrentiestrijd in plaats van dat we hockeyden om met elkaar het beste spel op de mat te leggen.’
Het huwelijk tussen Rey en Laren duurde – niet verwonderlijk – dan ook maar één jaar. Opvolging vond de club in de relatief onervaren Allard van Heemstra, bijgestaan door Sjoerd Marijne. Aan dit nieuwe coachduo de schone taak om de scherven te rapen en ervoor te zorgen dat de spelers weer als eenheid op het veld staan.
Houting: ‘We dachten deze zomer: we gaan verder hoe we twee jaar geleden zijn geëindigd toen we kampioen van de Promotieklasse werden. We hebben vrijwel hetzelfde team en er met onder andere Pelle Vos en Valentijn Charbon echte versterkingen bij gekregen. Rationeel gezien zijn we er dus alleen maar op vooruitgegaan. Maar zo simpel werkt sport niet, blijkt wel uit de uitslagen.’
Koppen bij elkaar
En dus staken spelers en staf tijdens de herfstbreak de koppen bij elkaar. ‘We hebben het gehad over hoe we met elkaar willen en moeten omgaan. Kritisch, maar ook stimulerend. Elkaar bijsturen waar nodig én motiveren als je merkt dat iemand dat kan gebruiken. Die balans tussen enerzijds scherp zijn en anderzijds positief naar elkaar zijn, was weg. We hadden het er ook niet over. Dat zorgde voor een negatieve vibe in de groep. Sinds we hierop focussen, is de energie een stuk beter. Zowel in de trainingen als daarbuiten.’
Een andere maatregel die Laren nam, is het benoemen van een nieuwe aanvoerder. Houting (29), bezig aan zijn elfde seizoen in het eerste en al jaren drager van de aanvoerdersband, droeg die twee weken geleden over aan de 23-jarige Diederick van Berckel.
‘Ik was altijd in mijn eentje aanvoerder. We hebben de leiderschapsrol nu verdeeld onder vijf spelers, ieder met onze eigen focus. De een zit meer op het motiverende stuk, de ander meer op tactiek, weer een ander meer op discipline. We merkten dat er verandering nodig was op zoveel vlakken. Als dit een van die onderdelen is waar het team beter van wordt, dan vind ik dat prima. En het is ook mooi om de band door te geven en de verantwoordelijkheid meer te delen.’
‘We willen nog steeds promoveren’
De ingrepen ten spijt: ook deze zondagmiddag zaten drie punten er dus niet in. Tegen Cartouche, dat in punten gelijk staat, moest Laren het doen met 1-1. Een uitslag die allerminst tot blijdschap stemde, gezien de teleurstelling op de gezichten na het laatste fluitsignaal. Kansen waren er genoeg. Uit de handvol strafcorners, maar ook door het creëren van de nodige aanvallen. Maar op een schitterende backhand van Kenny Bain na, strandden deze steeds op de prima keepende Daan Taphoorn of miste de afwerking scherpte.
Ondanks de teleurstellende uitslag toonde Houting zich optimistisch. ‘Dit was een van onze betere wedstrijden. We speelden met energie. Verdedigden hartstikke goed. Alleen in de aanvallende cirkel was het vaak hartstikke druk. Dan kwam het niet tot een uitgespeelde kans.’
En ook al is de competitie al bijna halverwege en de afstand tot koploper Tilburg al negen punten, ambitieus blijven ze in Laren eveneens. ‘Dat er in deze competitie geen echte uitschieters zijn, is nu in ons voordeel. We weten dat we al veel punten hebben liggen. Maar daarin zijn we niet de enige. We willen nog steeds promoveren. Of dat reëel is, durf ik niet te zeggen. We staren ons in ieder geval niet blind op de stand. Voorlopig proberen we vooral om weer een team te worden. ‘
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.