Bloemendaal daalt af: ‘Dit was het jaar waarin alles tegenzat’

Zondag, iets over half vier trok er een lauw applausje over ’t Kopje. Door de vijftiende seizoensnederlaag was het lot van Bloemendaal bezegeld. Na tien jaar keren de Damus terug naar het tweede niveau. Ze hebben een seizoen achter de rug, waarin de tegenslagen zich op elkaar stapelden. 

Spelbepaler Malou Nanninga knielde op het veld. Middenvelder Ivy Tellier verstopte haar hoofd in haar armen. Aanvoerder Ankelein Baardemans veegde nog eens flink in de ogen. En corner- en scoopkanon Demi Hilterman liep met een somber gezicht naar de dug-out. De pijn was wat ingetogen. Natuurlijk zagen ze ‘m al aankomen. Die twaalde plek die steeds meer aanvoelde als een moeras. Eentje waarin tegenstribbelen hoop biedt, maar geen uitweg oplevert.

‘We hebben hier wel meer lastige seizoenen gehad. Jaren waarin we in de play-outs terechtkwamen. Waarin het net goed afliep. Maar dit seizoen was daarin nog anders dan alle andere jaren.’ 

Met een zucht trekt Hilterman de conclusie. ‘Dit was het jaar waarin alles tegenzat.’ De verdediger is nuchter en eerlijk na de bijna-stunt tegen Amsterdam. Bloemendaal verloor met 4-2 van de landskampioen, maar stond aan het begin van de tweede helft – op dat moment ook terecht – op een 2-1 voorsprong. Uiteindelijk was Amsterdam, ook nog steeds niet lekker draaiend, toch een paar maatjes te groot.

De ontreddering bij Bloemendaal. Foto: Koen Suyk

Blessures en de strafbal vanaf de middenlijn

’Helaas hebben we het laten aankomen op dit soort, een beetje onmogelijke wedstrijden’, verzucht Hilterman. ‘Eerder in de tweede seizoenshelft hebben we het in belangrijke potten laten liggen. Tegen Rotterdam en Oranje-Rood bijvoorbeeld. Hoe later in het seizoen het dan wordt, hoe moeilijker het wordt om er nog bovenop te komen.’

De resultaten zaten dus niet mee. Dat onderstreept interim-coach Andre Morees. ‘We verloren uit bij Oranje-Rood omdat een scheidsrechter vanaf de middenlijn een strafbal tegen gaf. Dat was nog vroeg in het seizoen. Maar achteraf was dat illustratief voor ons. We hadden geen geluk en haalden te weinig punten tegen de concurrenten. En ja, dan moet er eentje uit, hè?’

Het regende het hele jaar door blessures bij Bloemendaal. ‘Dat gold ook voor mijzelf’, zegt Hilterman, met haar corner van groot belang voor haar ploeg. ‘Ik miste daardoor de hele eerste seizoenshelft. Was ik net terug, kreeg ik een hersenschudding. Daarom heb ik in de belangrijke wedstrijd tegen Rotterdam amper mee kunnen doen.’

Hilterman in de achtervolging op Amsterdam-spits Marijn Veen. Foto: Koen Suyk

Slechts drie wissels op de degradatiedag

Tegen Amsterdam had Bloemendaal door opnieuw een volle ziekenboeg maar drie wissels. Bovendien had Morees merkwaardig genoeg geen Onder 18-speelsters tot zijn beschikking, terwijl dat team dit weekend gewoon vrij was. ‘En dat is heel vervelend voor Dames 1’, baalt Morees, die verder niet wilde uitweiden over dit onderwerp.

‘Door zo’n kleine selectie ontstaat ook meer last op andere speelsters’, vult Hilterman aan. ‘Het hele seizoen zijn we al bezig geweest om mensen op te vangen. Dat begon in de zomer al, toen er een hoop speelsters vertrokken. Het kostte tijd om dat op de rit te krijgen. Het hele jaar door waren er tegenslagen. Van die blessures tot wat er met Jeroen is gebeurd.’

Jeroen is natuurlijk Jeroen Visser. De hoofdcoach van Bloemendaal, die eerder deze maand een hersenbloeding kreeg. ‘Ook dat heeft natuurlijk een mega-impact gehad’, vertelt Morees. ‘Toen we op die dag zelf het team vertelden wat er aan de hand was, is de groep veranderd. Kregen we een enorme klap, die we niet zagen aankomen. Ook dat hoorde er dit jaar helaas bij.’ 

Foto: Koen Suyk

Snel terug, zoals Pinoké en OR

Na de verloren wedstrijd tegen Rotterdam zei aanvoerder Ankelein Baardemans al dat een kern van zo’n tien speelsters bij elkaar wil blijven, ongeacht de afloop van het seizoen. ‘Daar hoor ik ook bij’, zegt Hilterman, die al sinds 2019 op ’t Kopje speelt. ‘De club heeft ons gesteund. Nu willen we een signaal teruggeven door met zo’n groot mogelijk deel bijeen te blijven. Dat is heel belangrijk. We moeten zo snel mogelijk terugkomen. Net als Pinoké en Oranje-Rood hebben gedaan. We horen in de Hoofdklasse thuis.’

De moedige woorden maken snel plaats voor de bittere realiteit. ‘Maar natuurlijk is het nu niet fijn om al aan volgend seizoen te denken. Daarvoor is het allemaal nog net wat te vroeg.’

Morees: ’Ook ik zit er niet op te wachten om naar weet-ik-veel, Leiden ofzo te gaan. Ik hoop dat het lukt om voor een groot deel samen te blijven. Dit doet pijn, ook voor mij. Ik ben oranje. Loop al  jaren op de club rond. Dit is de bodem. Vanaf hier pakken we de boel weer op. We, inderdaad. Ik dus ook. We gaan uithuilen, twee stappen terug doen en opnieuw beginnen.’

Foto: Koen Suyk

De cultuuromslag waar weinig van terechtkwam

Het staat allemaal in schril contrast met zo’n anderhalf jaar geleden. Aan het begin van vorig seizoen was Bloemendaal namelijk enorm ambitieus met z’n dameslijn. Eindelijk zouden de Damus een beetje uit de schaduw van hun succesvolle eerste herenteam treden. Er kwamen internationale sterren zoals de Duitse Sonja Zimmermann – die zondag twee keer scoorde voor tegenstander Amsterdam – en de Argentijnse Majo Granatto. Het zou een heuse cultuuromslag worden en het einde betekenen van het geploeter in de degradatiezone. Maar daar kwam dus bar weinig van terecht.

‘Ik ga niets zeggen over het beleid van de afgelopen jaren’, zegt Morees. ‘Maar ik vraag me nu wel af wat het heeft opgeleverd. Ik denk dat je er meer aan hebt om aan de kern te werken die vanuit de club komt. Aan je eigen kinderen denken. Dat is altijd een kracht geweest. En dat moet het ook blijven, op welk niveau we ook spelen.’