Dikke tranen bij balend Bloemendaal: ‘We speelden als spookjes’

Het was zo’n wedstrijd die roodomrand in de agenda’s stond. Een echte degradatiekraker. Maar voor Bloemendaal liep de hoopvolle zaterdag uit op een drama. Na de 3-0 nederlaag tegen concurrent Rotterdam wist iedereen dat handhaving een enorme klus wordt voor de hekkensluiter. Aanvoerder Ankelein Baardemans liet na afloop haar emoties de vrije loop. En zij was niet de enige.

Het aanzicht was pijnlijk, heel pijnlijk. Terwijl Bloemendaal de eerste tranen droogde in het kringetje na afloop, liep Rotterdam een kleine ereronde. In het hol van de leeuw, op ’t Kopje was het applaus voor de bezoekers. Bij de thuisploeg was er vooral verslagenheid. Een stemming vol pijn, boosheid en verdriet. Vijf duels voor het einde heeft Bloemendaal slechts zeven punten. Drie minder dan nummer elf Tilburg, dat zondag nog in actie komt tegen Oranje-Rood. Het eerste seizoen buiten de Hoofdklasse – waar het damesteam al tien jaar achtereenvolgend in speelt – was nog nooit zo dichtbij. 

Na afloop liet captain Ankelein Baardemans zich troosten door een paar familieleden. Daarna volgde een diepe zucht, waarna ze manmoedig het woord nam. ‘We zijn al zo lang met deze wedstrijd bezig’, baalde de aanvallende middenvelder na afloop. ‘Rotterdam-thuis, we hebben het er al weken over. En dan ga je er best dik af. Want dat is het als je hier met 3-0 verliest. Dat komt wel even hard binnen.’

Baardemans en haar verslagen teamgenoten. Foto: Koen Suyk

De streep door de Insta-hit

Ze slikt. Veegt even over haar ogen. Maar de tranen zijn niet te stoppen. ‘Ja, sorry’, klinkt het verontschuldigend. ‘Dit raakt me. We doen echt heel erg ons best. Trainen er megahard voor. En dan is dit gewoon…hoe zeg ik dat even netjes? Heel erg shit. En ik voel me er ook zelf verantwoordelijk voor dat we vandaag niet lekkerder in de wedstrijd kwamen.’

Baardemans doelt op het hoogtepunt van de wedstrijd, al klinkt dat nu wel heel erg wrang. In het begin van het tweede kwart maakte de aanvoerder een beauty van een solo. Langs de achterlijn slalomde ze langs drie, vier verdedigers van Rotterdam. Die stonden erbij als pionnen op de training. Zelfs de keeper was ze al voorbij. Een wereldgoal leek in de maak. Zo eentje die op je op maandag al tien keer gezien hebt op Instagram.

Ze pushte op doel. Te zacht. Niet gericht genoeg. De bal werd van de lijn geplukt. Kans verkeken. Streep door de wereldgoal en de Insta-hit.

‘Ik moet die bal gewoon maken’, klinkt het onverbiddelijk. ‘Ik probeerde na rust de boel ook op sleeptouw te nemen met wat acties, maar het lukte niet. Dat frustreert me enorm. In de tweede helft ging het op een gegeven moment niet meer. Waren we op. En gingen de koppies hangen. Als je binnen drie minuten de 2-0 en 3-0 tegenkrijgt, is het ook moeilijk om daarvan echt te herstellen. We speelden als spookjes, zoals we dat zelf weleens noemen. We verstopten ons.’ 

Bloemendaal-routinier Pien Tol slaakt een diepe zucht na de 3-0 nederlaag tegen Rotterdam. Foto: Koen Suyk

Blessureregen en opmerkelijke invallers

Bloemendaal zit duidelijk in de hoek waar de klappen vallen. Niet alleen pakten De Mussen maar één schamel puntje in hun laatste negen (!) wedstrijden, ook regent het blessures. Het hele seizoen door al. Afgelopen week liep Nine Rijna – die er vorig jaar ook al maanden uit lag met een knieblessure – een gescheurde meniscus op. Topscorer Rosalie Rosman brak twee weken terug haar hand. 

Alsof dat allemaal niet genoeg was liep Demi Hilterman – die ook al de hele eerste seizoenshelft miste –  een lichte hersenschudding op tijdens de training. Het cornerkanon kwam daardoor tegen Rotterdam amper in actie. ‘En dan kreeg Malou Nanninga vandaag ook nog een bal in haar gezicht. Volgens mij hebben we van de vaste selectie nog maar twaalf meiden over’, zegt Baardemans. ‘Daarom hebben we Fee Schreuder teruggevraagd. Die was eigenlijk gestopt, maar deed vandaag voor het eerst weer mee. Alleen jammer dat we nog geen shirt met een naam voor haar hebben.’

Vlak voor de wedstrijd werd de bank aangevuld met twee speelsters uit de Onder 18, Juul Hogendoorn en debutante Nanne Hemmes. Die kwamen na de warming-up er pas bij. Ze hadden er namelijk al een wedstrijdje opzitten met hun eigen team, tegen Amsterdam. ‘Dat laat zien hoe krap we zitten’, zegt Baardemans. ‘Ik sta er helemaal achter dat die meiden met hun eigen team spelen. Dat is ook belangrijk voor hen en de club. Alleen ja, wij hebben ze ook nodig.’

Malou Nanninga (links) en Ivy Tellier verwerken de mislukte zaterdag. Foto: Koen Suyk

Geen Tilburg kijken, maar het water op

Wellicht krijgen die twee talenten volgend seizoen nog meer minuten bij het eerste. De plannen worden – ondanks de penibele situatie – al gesmeed. ‘En dat vind ik supermooi’, zegt Baardemans uit de grond van haar hart. ‘We hebben met tien meiden besloten dat we hier sowieso volgend seizoen spelen. Wat er ook gebeurt. Het klinkt misschien heel gek in een jaar waarin je zo weinig wint. Maar we hebben gewoon een heel fijne groep.’

Er breekt een voorzichtige glimlach door. ‘Ik speel hier nu vier jaar. Dit is de leukste groep die ik heb meegemaakt. We passen goed bij elkaar, delen veel samen. Nu slaan we een arm om elkaar heen. En vanavond zitten we waarschijnlijk samen op het terras. Ook dat hoort erbij.’ 

En zondag is die andere degradatiekraker van dit weekend. Tilburg, de nummer elf dus, speelt dan thuis tegen Oranje-Rood dat negende staat. ‘Nee, ik ga niet kijken’, zegt Baardemans desgevraagd. ‘Ik ben even klaar met hockey voor dit weekend. Vind het wel even goed.’

Wat ze dan gaat doen? ‘Mijn bootje ophalen. Dat gaat voor het eerst het water in, in de Amsterdamse grachten. Voor ons is het veel belangrijker dat we over een paar weken zelf van Tilburg winnen. Daar kunnen we tenminste iets aan doen.’