Het is een horrorscenario: in mei 2024, in de laatste thuiswedstrijd van Oranje-Rood van het seizoen, scheurt keepster Vera Beukers (26) voor de derde keer in haar carrière haar kruisband af. Wat volgt, is een revalidatietraject dat anders verloopt dan gehoopt. Maandag maakte ze, na lang wikken en wegen, via Instagram bekend dat ze stopt met tophockey.
Beukers: ‘Toen ik ruim een jaar geleden geblesseerd raakte, was ik nog strijdvaardig. Ik heb de wedstrijd bijvoorbeeld gewoon uitgespeeld. Toen ik eenmaal door had dat het mis was, dacht ik het volgende seizoen alsnog te kunnen halen. Mijn knie voelde in het begin verrassend goed, dus besloot ik om geen operatie te ondergaan. Ik hoefde ‘m alleen maar op te trainen. Maar zodra ik tijdens de voorbereiding het veld weer opstapte, wist ik genoeg. Ik kon niet voluit gaan. Hooguit op zo’n 80 procent. En dat is voor mij simpelweg niet genoeg. Ik wil altijd alles geven: 100 procent, niet minder. De realiteit drong tot me door: ik moest tóch onder het mes. En dat betekende opnieuw een revalidatie van minstens negen maanden. Voor de derde keer al.’
Hoeveel pech kan een mens hebben? Drie keer werd haar leven door een kruisbandblessure op z’n kop gezet. De eerste keer dat ze in een nachtmerrie belandde, was in 2017 tijdens de voorbereiding, kort na haar overstap vanuit de jeugd naar Push Dames 1. Twee seizoenen later, net nadat ze een transfer had gemaakt naar Tilburg, gleed ze opnieuw een donkere periode van haar carrière in: ze scheurde weer direct haar kruisband af. Alsof er een vloek over haar was uitgesproken.
Stoppen was voor de mentaal onverwoestbare keepster destijds nog geen optie. Drie seizoenen lang, waarin ze de overstap maakte naar Oranje-Rood, bleef haar een nieuwe horrorblessure bespaard. Maar op een gegeven moment was het geluk op. Tijdens die bewuste wedstrijd in mei 2024, tegen Hurley, kwam ze in een duel ten val en lag haar linkerknie volledig in puin. Een nieuwe klap, na de twee eerdere kruisbandblessures aan haar rechterknie.
Onder de lat bij Oranje-Rood. Foto: Willem Vernes
Meerdere keren per week liggen er patiënten op haar behandelbank in Eindhoven met een kruisbandblessure
De pijn van het besluit te moeten stoppen, weerklinkt in haar stem. Het liefst had ze nog jaren onder de lat gestaan. Maar ze is te realistisch om zichzelf voor de gek te houden. ‘Op een gegeven moment ga je nadenken. Ik had dolgraag nog jaren in de Hoofdklasse willen spelen. Maar ik ben nu ook 26. Ik wil ook stappen zetten op maatschappelijk vlak. Langzaam begin je de risico’s tegen elkaar af te wegen: wat als ik nóg een keer mijn kruisband afscheur? Stel dat ik blijvende schade oploop… Is dat het me waard? Nee, dat is het niet. Natuurlijk niet. Daarom heb ik de knoop doorgehakt. Met pijn in mijn hart. Het is mooi geweest zo.’
Kruisbandblessures lopen als een rode draad door haar leven. Niet alleen omdat ze er zelf drie keer slachtoffer van werd, maar ook omdat ze er dagelijks mee werkt als fysiotherapeut, bij expertisecentrum Anna Topsupport in Eindhoven voor revaliderende topsporters. Meerdere keren per week liggen er patiënten op haar behandelbank, met exact diezelfde blessure die haar leven zo vaak stillegde. Soms kijkt ze naar hen en ziet ze even zichzelf weer liggen. De twijfel in hun ogen, de frustratie in hun stem, ze herkent het moeiteloos.
Beukers: ‘Heel veel van wat patiënten beschrijven, herken ik meteen. Ik weet precies welke pijn normaal is. En welke juist niet. Ik begrijp waar ze het over hebben, zonder dat ze alles hoeven uit te leggen. Ik ken ook de kleine trucjes die direct na een operatie helpen, zoals hoe je je been het beste kunt ondersteunen. Misschien herken ik het allemaal wel beter dan me lief is. Die grap maken we hier vaak: dat ik het ook na één kruisbandblessure al had begrepen. Drie keer was echt niet nodig.’
Keepster Vera Beukers valt teamgenoot Sophie van Grimbergen in de armen na de promotie naar de Hoofdklasse, in 2023. Foto: Willem Vernes
Nu is ze fysiotherapeut bij Oranje Meisjes Onder 16
Toch is het niet alleen op de behandelbank waar ze haar ervaring deelt. Sinds maart is Beukers ook fysiotherapeut bij Oranje Meisjes Onder 16. De ideale rol om haar veerkracht en onwrikbare doorzettingsvermogen door te geven aan jonge talenten. Had ze zelf nog onder de lat gestaan, dan had ze deze functie waarschijnlijk niet kunnen vervullen. Haar eigen droom strandde, maar in deze nieuwe rol helpt ze nu anderen om die van hen waar te maken.
Beukers: ‘Ik wilde wel betrokken blijven binnen het hockey. Het is een wereld die ik goed ken en waar ik me thuis voel. Uiteindelijk is dat ook wel iets wat ik in de toekomst wil blijven doen: werken met topsporters. En juist door mijn eigen blessuretraject weet ik hoe belangrijk het is om als speler goed begeleid te worden. Ik heb aan den lijve ondervonden wat zo’n revalidatie met je doet: fysiek, maar zeker ook mentaal. Die ervaring neem ik nu mee in mijn werk. Juist zodat ik anderen kan helpen sterker van hun blessure terug te komen.’
2 Reacties
Sjang Fijen
Het is toch wel wat met die enkel-knie en bovenal kruisband -blessures bij het hockey. Anders trainen? Overbelasting zal zeker een factor zijn, maar er is meer. Stof voor nadenken en vooral handelen, want het probleem is groot en latent . Intussen zijn de meiden van Oranje mooi met vakantie en kan Pien haar vriendin Jill troosten na het echec tegen de Engelse voetbalsters. Kennelijk is onze coach van het damesvoetbal van het padje. Waarschijnlijk al toen hij te horen kreeg er na dit EK geen plaats meer voor hem is bij Oranje. Intelligente timing van de voetvalbond! Hoe dan ook: zo gaat dat vaak in sport, leuk maar soms ook goed K. Groet, Sjang
SjoerdVissers
Jeetje Sjang, we weten allemaal dat je voor Den Bosch bent maar je hoeft niet ieder artikel naar Den Bosch te draaien. Vera is een topper en het is vreselijk sneu voor haar.