Laura van Heugten (29) wist het aan het begin van het vorige seizoen echt zeker. Ze was aan haar laatste jaar bezig als tophockeyster. De revalidatie van haar gescheurde kruisband was de aanleiding om toch door te gaan. En daardoor maakte ze afgelopen week haar rentree bij Hurley.
Tijdens het belletje schiet Van Heugten zeker een keer of tien in de lach. Omdat ze het zelf ook nog steeds een gek verhaal vindt. Ze had nooit gedacht dat het zo zou lopen. ‘Ik heb zo lang gedacht dat het klaar was. Totdat ik van de zomer op een berg stond in Albanië. Of all places. Daar heb ik de knoop doorgehakt. Een paar dagen later zat ik al aan de koffie met onze coach Robbert van de Peppel.’
We bladeren even terug naar 2 januari 2023. In een oefenwedstrijd met het nationale zaalteam tegen Nijmegen overstrekte Van Heugten haar knie en viel. Het bleek helemaal mis te zijn. Een dag later – nota bene op haar verjaardag – hoorde ze dat ze haar kruisband had afgescheurd en ook nog eens schade had aan haar kraakbeen. Vaarwel zaal-WK waarvoor ze trainde. Tot ziens tweede seizoenshelft. ‘Dit was het dan met hockeyen. Dacht ik’, haalt Van Heugten terug.
Tijdens haar revalidatie pakte Van Heugten toch even haar stick. Foto: Willem Vernes
Klooien met koffie
Ze wilde namelijk stoppen na het seizoen 2022-2023. Het bekende verhaal ging ook op voor Van Heugten. Na tien jaar Hoofdklasse was het tijd voor een ander leven. Het werkende bestaan lonkte, ze wilde zich ontwikkelen bij het organisatieadviesbureau waarvoor ze werkt. Door die val in de zaal was het hockey ineens voorbij. En ploeterde ze zich door de situaties die haar revalidatie met zich meebrachten.
Thuis in haar appartement in Amsterdam was het bijvoorbeeld vaak aanpoten. ‘Ik moest een paar maanden op krukken lopen. Dan is het best moeilijk om jezelf te redden. Ik hou enorm van koffie, maar hoe breng je je koffiekopje op krukken van de keuken naar de bank? We hadden nog een barkruk staan, waarop ik het eten en drinken neerzette en voor mij uitschoof. Als een kind dat leert schaatsen, achter een stoel.’
Ze komt in de maanden die volgen de thuiswedstrijden kijken bij haar team, dat tot verrassing van iedereen voor het eerst in de geschiedenis de play-offs haalt. ‘Er is mijn vaak gevraagd of dat moeilijk voor mij was. Nou, eigenlijk niet. Ik vond het vooral gaaf voor de groep en was super trots. Ik had al wat afstand genomen. Ik keek als een fan, niet meer als een speelster.’
De tranen op de Albanese berg
Van Heugten genoot van de twee (verloren) play-offduels met SCHC en was vooral druk met het revalideren, wat bijna nog meer tijd kostte dan haar gewone tophockeyleven. ‘Ik wilde een goede, sterke knie hebben voor de toekomst. Zodat ik later als ik groot ben, met mijn kinderen in de tuin kan voetballen. Maar ik miste het doel op korte termijn. Ik wilde mij ergens op richten, merkte ik. Iets concreets. Het voelde een beetje leeg. Ik ben tien, vijftien jaar gewend om ergens vol voor te gaan. Naar toernooien en wedstrijden toe te leven. Dat vuurtje miste ik.’
Die gedachte nam ze mee op vakantie naar Albanië, waar Van Heugten met haar vriend een wandeltocht maakte in de bergen. ‘Heel onverstandig, op hardloopschoenen. Niet helemaal perfect voor mijn knie. Maar goed. Ik ben tijdens die hike ook drie keer op mijn plaat gegaan. We hadden het over dat vuurtje. Ik merkte dat ik nog niet klaar was in het tophockey. Daar hakte ik de knoop door. Ik was eruit, ik wilde heel graag door. De tranen kwamen, omdat het als een eind van een zoektocht voelde.’
Ze ging dus op de koffie bij Van de Peppel. Samen spraken ze over een goede balans tussen hockey en werk. ‘Hij had mij stiekem al een paar keer gepolst voor dit seizoen. Ik hield dat eerst af. Wilde revalideren en werken, die combinatie was al pittig genoeg. Gelukkig was ik nog steeds welkom, toen we vlak na die vakantie gingen praten. Alleen kregen ze wel een halve Laura. Eentje die eerste seizoenshelft nog niet kon spelen.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Nog geen bloemen gekregen
Want ja, in het dagelijks leven kon ze weer van alles met die knie. Maar hockeyen op het hoogste niveau, dat zat er absoluut nog niet in. ‘In de zomer kon ik alleen nog maar rechtdoor lopen. Geen bochtjes, geen bal en stick en al helemaal geen duels. We besloten meteen dat ik me zou richten op de tweede seizoenshelft. In november trainde ik al twee weken mee. De zaal heb ik bewust overgeslagen. Daarvoor was de traumatische herinnering aan die blessure nog wat te vers.’
Vorige week zondag was het zover. In de oefenwedstrijd tegen HGC maakte Van Heugten haar eerste wedstrijdminuten sinds elf maanden. ‘Ik was vooraf niet bang, maar vond het wel spannend. Een nieuwe, laatste stap in dat lange revalidatieproces. Ik stond gewoon weer centraal achterin, zoals altijd. Het voelde vertrouwd, al mag mijn handelingssnelheid wel wat omhoog. Eigenlijk ging het best goed.’
Hurley koerst net als vorig jaar af op de play-offs. De Amsterdammers – nu vierde – beginnen over twee weken de competitie met zeven punten voorsprong op nummer vijf Pinoké. Het jaar mag dus maar op één manier eindigen voor Van Heugten, zou je vanaf de buitenkant zeggen.
‘Natuurlijk wil ik heel graag de play-offs maken. Maar ik moet er eerst maar van genieten dat ik weer met de meiden op het veld sta.’, geeft Van Heugten aan. ‘En daarna is het echt helemaal klaar. Ja, nu echt. Ik heb vorig seizoen geen bloemen of ander afscheid gekregen. Ik ging eerst op vakantie, daarna zouden we wel een momentje prikken met het team. Maar in plaats daarvan haakte ik weer aan. Bijzonder, toch?’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.