Na haar blessures hervond Melanie van Rijn als triatleet het geluk

Oud-hockeyster Melanie van Rijn (22) scheurde als speelster van Amsterdam twee keer haar kruisband af en leek nooit meer te kunnen sporten. Nu traint ze voor de Ironman, ook wel bekend als de hele triatlon. ‘Ik had niet gedacht dat ik dit ooit nog zou kunnen.’

Kom bij Melanie van Rijn na haar twee kruisbandblessures niet aanzetten met vijf kilometer hardlopen. Twee weken geleden schreef ze zich in voor de Ironman van 24 augustus 2025 in het Zwitserse Thun. Eerst 3,8 kilometer zwemmen, vervolgens 180 kilometer fietsen en als klap op de vuurpijl een complete marathon van 42 kilometer en 195 meter lopen. ‘Ruim vier jaar lang zag het er niet naar uit dat mijn linkerknie dit ooit nog aan zou kunnen. Inmiddels heb ik daar toch het volste vertrouwen in’, glundert ze.

Na maandenlang revalideren van haar eerste kruisbandblessure, die ze opliep in maart 2020, kreeg Van Rijn de boodschap die geen hockeyer wil krijgen. Het kon voor haar weleens afgelopen zijn met het beoefenen van haar sport. Haar knie was er te slecht aan toe. Wonder boven wonder maakte ze in de zomer van 2022 toch nog haar rentree. Maar een paar weken later scheurde ze opnieuw haar kruisband af.

De harde waarheid inzien dat haar hockeyloopbaan definitief voorbij was, kon Van Rijn pas elf maanden later, na een revalidatie met opnieuw meer dalen dan pieken. ‘In de zomer van 2023 kwam ik terug van vakantie. Ik pakte mijn koffer uit en ‘m daarna direct weer in. Met mijn hockeyspullen. Die wilde ik niet meer zien. Drieënhalf jaar lang had ik er alles aan gedaan om terug te keren op het hockeyveld, maar nu werd het me allemaal te veel. Niet veel later besloot ik te stoppen.’

Melanie van Rijn aan de bal in het shirt van Amsterdam. Foto: Koen Suyk

De halve Ironman

Van Rijn had in de horeca een bijbaantje als serveerster. Heen en weer lopen met handen vol borden en dienbladen bleek voor haar knie een te grote belasting. Dus moest ze daarmee stoppen. Ook was ze gedwongen te verhuizen. In plaats van met twee oud-teamgenootjes woont ze nu op zichzelf, in een huis met een lift. Dat ze daarnaast misschien nooit meer intensief zou kunnen sporten, was de volgende ingrijpende verandering in haar leven. ‘Dáár wilde ik mij niet bij neerleggen. Nooit.’

Welke sport zou ze dan willen gaan doen, luidde vervolgens de vraag van haar arts. Haar knie is vooral ongeschikt voor sporten waarbij ze veel draaibewegingen moet maken. ‘Volgens mij had hij verwacht dat ik misschien een paar kilometer wilde hardlopen. Of kleine stukjes fietsen. Maar ik begon over de halve Ironman. De verbazing droop van zijn gezicht af.’

Zwemmen had ze nog nooit op serieus niveau gedaan. Fietsen evenmin. Zelfs met hardlopen was ze pas net begonnen. ‘Dus was het nog maar de vraag hoe mijn knie daarop zou reageren. Om nog maar te zwijgen over hoe zwaar de halve Ironman mentaal is. Maar ik wilde het proberen. Ik heb overlegd met mijn arts en mijn fysio. Uiteindelijk vonden ze het een mooi doel. Daarom besloot ik ervoor te gaan.’

Na maandenlang trainen presteerde Van Rijn afgelopen juni het haast onmogelijke. Met haar linkerknie, die de afgelopen vier jaar in gruzelementen lag, zwom ze 1,9 kilometer, fietste ze 90 kilometer en rende ze 21 kilometer, tijdens haar eerste halve Ironman, in West-Friesland. Haar eindtijd: 5 uur en 43 minuten. ‘Na de finish heb ik gehuild van geluk’, vertelt ze. ‘Daarna begon het pas écht te kriebelen. Toen wilde ik me inschrijven voor de hele Ironman’, zegt Van Rijn, die al snel talent bleek te hebben. In haar leeftijdscategorie werd ze op de olympische afstand Nederlands kampioen.

Melanie van Rijn bij haar deelname aan de halve Ironman.

Dromen van de Olympische Spelen

Toen Van Rijn onlangs op vakantie was in Zwitserland, nam ze een belangrijk besluit. ‘Je hebt daar van die prachtige blauwe meren. Op een gegeven moment ben ik uit de auto gestapt. Ik heb staan kijken naar al die fietsers die voorbij reden. Toen dacht ik: dit is zo’n prachtige omgeving. Waarom zou ik me inschrijven voor een Ironman in Nederland als het ook hier in Zwitserland kan? De enige voorwaarde was dat ik niet door de bergen hoefde te rennen, want dat kan mijn knie niet aan. Maar op een plat stuk zou het moeten lukken. Ik zag dat de Ironman in Thun zich uitstekend leende voor mijn knie. Twee weken geleden heb ik me ingeschreven. Hij is pas over een jaar, dus ik heb nog tijd genoeg om te trainen.’

Kijken naar een hockeywedstrijd op televisie vindt de oud-speelster van Amsterdam nog steeds moeilijk. De afgelopen Olympische Spelen in Parijs waren voor haar soms een hel. Maar ze is blij dat ze eindelijk een nieuw doel in haar leven heeft. ‘Ik kan het soms nog steeds niet geloven dat ik dit nu allemaal aan kan. Ik train nu twintig uur per week. Daar haal ik ontzettend veel energie uit. Ik zou het prachtig vinden als ik over een paar jaar tot de top van de triatlon behoor. En eventueel mee kan doen aan de Olympische Spelen. Dat had ik niet meer durven dromen.’