Van degradatie tot titelstrijd: jaren van uitersten voor Morgenstern

Fiona Morgenstern maakt twee seizoenen van uitersten mee. Vorig jaar degradeerde de spits met Oranje-Rood tot ieders verrassing uit de Hoofdklasse. Een jaar later strijdt ze met Amsterdam om de titel in de play-offs tegen SCHC. ‘Deze spanning is veel gezonder.’

‘Vorig weekend was het een jaar geleden dat het gebeurde.’ Ze zegt het zachtjes, denkend aan de dag die een litteken veroorzaakte. De pijnlijke aftocht met het grote OR naar de Promotieklasse. Na jaren in de subtop die plotse val, die niet meer te stoppen was. ‘Ik wist dat het rond deze tijd gebeurde. Maar mijn telefoon gaf spontaan aan wat ik een jaar geleden had meegemaakt. Nou bedankt, dat waren foto’s die ik niet terug hoefde te zien. Het maakte wel weer wat los. Ik heb er nog over geappt met Vivienne Peters en Lisa Scheerlinck, goede vriendinnen van mijn die nog bij Oranje-Rood spelen. Dit nooit meer, tot die conclusie kwamen we.’

Morgenstern had de beslissende shoot-out-serie tegen Tilburg tot deze week nog niet teruggezien. ‘Ik sprak met een vriendinnetje over het nieuwe systeem in de play-offs, waarin niet elke wedstrijd shoot-outs mogelijk zijn. Middenin een koffietentje keken we naar onze laatste momenten in de Hoofdklasse met Oranje-Rood. Echt zo onnodig en onwerkelijk dat we eruit zijn gegaan. Ik wist toen we degradeerden al dat ik naar Amsterdam zou gaan. Maar dat maakte de pijn niet minder erg. Zo wil je na tien jaar je clubje toch niet verlaten?’

Dat nare gevoel kon Morgenstern drie weken geleden pas echt afsluiten. ‘Wat ben ik blij dat ze gepromoveerd zijn. Die dag vond ik het superjammer dat wij niet op zaterdag speelden. Anders was ik zeker weten komen kijken. Na onze wedstrijd van Amsterdam keek ik meteen hoeveel het stond. Ik heb de meiden meteen berichtjes gestuurd, toen ze hadden gewonnen. Tot volgend jaar!’

Een jaar geleden: tranen bij Morgenstern en Scheerlinck na de degradatie van OR. Foto: Joris Verwijst/Orange Pictures

Het nieuwe avontuur

Ze begon dus in augustus aan een compleet nieuw avontuur. Verhuisde van Eindhoven naar Amsterdam. En ging dus van een degradant naar een topclub. Dat het ook daar kan rommelen, bleek al snel. Er was een ‘verschil van inzicht’ tussen coach Robert Tigges en het team, waardoor Amsterdam zonder z’n vaste hoofdcoach de voorbereiding doorliep. ‘We zijn daarna met elkaar begonnen, maar er zijn altijd wel momentjes waarop er weer wat naar boven kwam’, zegt Morgenstern. ‘De samenstelling van het team was daarnaast net wat anders. We moesten zoeken. Een plek vinden. Wie bepaalt wat in het veld? Wie neemt in welke situatie het voortouw? We hebben veel met elkaar gepraat en zijn er uiteindelijk goed uitgekomen. Kwalitatief moesten we natuurlijk de play-offs halen. De top-drie van de competitie stond vooraf ongeveer al vast. En ik denk dat we het ook gewoon goed hebben gedaan. In de competitie en ook absoluut in de halve finales tegen Den Bosch.’

Over haar eigen inbreng is de lange aanvaller, vlak na de laatste training van het seizoen, kritisch. ‘Ik ben vrij perfectionistisch. Wil dat alles heel snel én ook heel goed gaat. Ik begon goed, tot ik in oktober een bal in mijn gezicht kreeg. Daardoor heb ik twee maanden langs de lijn gestaan met een hersenschudding, waardoor ik wat terugviel. Toen ik net op de fiets terugreed van de training, vroeg ik me af: heb ik dit seizoen eigenlijk écht laten zien wat ik kan? Ik denk het niet. Nóg niet. Ik wil beslissender zijn. Straks, in het nieuwe seizoen. Misschien al in de finale, als dat kan. Onbevangener, iets minder in de denkstand. Op intuïtie, zoals ik dat vroeger ook deed.’

Logischerwijs is haar gevoel heel anders dan in mei 2022. ‘Toen hadden we met het team alles te verliezen. Was er angst. Wilden we vooral niets fout doen. Toen speelden we play-outs, waarin we helemaal niet wilden staan. Nu is de spanning veel gezonder. Ik heb met OR al drie keer play-offs gespeeld. Maar toen waren we altijd de nummer vier. De underdog. Nu zijn we een echte kanshebber. Hebben we echt een heel goede kans om kampioen te worden. Dat idee zorgt al voor zoveel energie. We zijn niet bang, we hebben er vooral heel veel zin in.’

Morgenstern (rechts) in duel met haar oud-teamgenootje Lisa Post, nu spelend voor SCHC. Foto: Bart Scheulderman

Drie keer ‘OR’ in de finale

In de eindstrijd tegen SCHC treft Morgenstern twee oud-teamgenoten. Want Lisa Post en Trijntje Beljaars maakten vorig seizoen ook de overstap vanuit Eindhoven naar een topclub. ‘Ik ben blij voor hen dat ze dit mee mogen maken. Aan de andere kant had ik liever niet tegenover ze gestaan. Ik weet wat ze kunnen. Ik kom Lisa in het veld vaak tegen. Dat is echt geen pretje, haha. Als spits is het echt lastig om voor haar te komen. Die kom je drie keer tegen voordat je d’r voorbij bent.’

Een fikse OR-afvaardiging dus, tijdens de finale. ‘Een apart feitje is dat, zeker na vorig jaar. Maar ik vind het vooral heel speciaal dat ik hier mag staan. In de finale. Meedoen om de hoofdprijs. Daar had ik een jaar geleden alleen maar van kunnen dromen. Ik kan niet wachten tot het zaterdag is.’