Brinkman en zijn droomgoal: ‘We oefenen op de derde paal’

Het was hét moment van de bloedspannende topper tussen Den Bosch en Rotterdam. De magische volley van Thierry Brinkman die zeven minuten voor tijd de winnende 4-3 opleverde. Een treffer die niet alleen prachtig was, maar ook voor een enorme ontlading zorgde bij de Brabanders, die snakten naar een zege in een topduel.

Brinkman is op z’n zachtst gezegd wel wat gewend als tophockeyer. Speelt al zo’n vijftien jaar in de Hoofdklasse. Werd met Bloemendaal drie keer landskampioen en drie keer Europees kampioen. Pakte met Oranje natuurlijk olympisch goud en vier keer de hoofdprijs op het EK. Maar die dertigjarige spits met al zijn hockeyervaring, was zondag ook wel onder de indruk van zijn treffer en de vreugde-ontploffing die volgde. Door die beuk uit de lucht, een halve meter van de achterlijn na een doordacht balletje van de Spaanse nieuweling Eduard De Ignacio-Simó. 

Die koos vanaf de rechterkant van het doel niet voor een directe voorzet, maar lepelde de bal over de massa heen. Brinkman wist van zijn plan, deed een paar stappen naar de buitenkant en kon de bal vrij aannemen. Hij liet ‘m een keer op de grond stuiteren en haalde daarna keihard uit, precies tussen Rotterdam-goalie Derk Meijer en de paal in.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Tulp Hoofdklasse (@tulphoofdklasse)

‘Ze zeiden wel dat-ie mooi was’, grijnst Brinkman na de wedstrijd, nog op het veld van Rotterdam. Hij geniet nog even na in het herfstzonnetje. ‘Het was een redelijk moeilijke hoek, dacht ik. Ook met dank aan die geweldige pass van Edu.’ De emotie maakt vrij snel plaats voor een analyse. ‘Je ziet dit steeds vaker. Zo’n scoopje over de achterlijn. Over het doel heen, waar het hartstikke druk is. Iedereen komt natuurlijk naar de eerste paal.’

Maar daar bedacht Den Bosch zondag dus een oplossing voor. Brinkman vindt dat zichtbaar schitterend. ‘We oefenen er inmiddels vaker op. Om dáár ook een aanvaller neer te zetten. Niet alleen bij de eerste of tweede paal. Maar ook iets verder op de achterlijn. Bij de derde paal, zo noemen we het echt. Zeg maar tussen het aangeefstreepje en het doel in. Daar ligt wél ruimte. Ik vind dat echt een heerlijke positie.’ 

Zichzelf bijna excuserend: ‘Ehh…het is niet dat ik ‘m elke training zo maak hoor. Zo is het ook niet. Maar we zoeken dat patroontje bewust op. Verdedigers gaan daar ook wat minder snel staan. Maar misschien verandert dat nu wel weer, haha.’ 

Foto: Willem Vernes

Hockeyen met de tong op de grond

Toen de bal in de korte hoek knalde, vloog Brinkman als een haas naar de reservebank. ‘Ik draaide me om en zag een mooie, volle tribune en een dug-out die helemaal los ging. Dat gevoel kwam van ver. Het zat diep. Eindelijk lieten we echt een keer zien, hoe we als team op het veld wilden staan.’

Want dat liet Den Bosch volgens Brinkman na in de eerste zes wedstrijden, waarin alleen van Laren werd gewonnen. ‘Met de emotie waarmee we die goal vierden, stonden we vandaag ook op het veld. Koen Bijen die duikend op zijn buik een bal verovert. Joppe Wolbert die keihard aan het juichen is, als hij verdedigend een duel wint. Imre Vos die met zijn twee handschoenen op de grond zit op de cirkelrand, waar niemand doorheen komt. Dat is wat we zijn. En wat we ook nodig hebben. Die over-mijn-lijk-mentaliteit. Als we dat hebben zijn we echt heel goed.’ 

Het aanvallende werkpaard Koen Bijen. Foto: Willem Vernes

‘Ik wil niet zeggen dat we die beleving helemaal kwijt waren. Maar dat gevoel was er wel minder. Hoe dat komt? Geen idee. We waren zoekende naar ons niveau. Speelden soms met wat twijfel, ook omdat we niet wonnen. Dan hockey je meer met je hoofd dan met je tong op de grond.’

Het was niet zo dat het in die beginfase van de competitie absoluut niet liep bij Den Bosch, dat eerder verloor van Oranje-Rood (2-1) en Amsterdam (8-6) en gelijkspeelde tegen KZ (2-2) en Pinoké (3-3). ‘Bijna wekelijks waren alle statistieken in ons voordeel, behalve de eindstand. En de tegenstanders waren telkens rete-effectief. We speelden heel goed, creëerden genoeg. Hadden de kansen. Maar in the end kregen we ook te veel tegen. We verdedigden niet altijd als een topploeg. Dat ligt niet alleen aan de defensie, ook aan ons als aanvallers. Ook vandaag kon het soms slimmer, maar ik ben vooral heel trots dat we van Rotterdam hebben gewonnen. Hier hunkerden we naar.’

Gijs Campbell is blij met Marc Vizcaino. Foto: Willem Vernes

Te bescheiden

Een hunkering in het seizoen waarin Den Bosch mag bewijzen dat het vorig seizoen geen toeval was dat ze de play-offs haalden. De Brabanders mogen soms wel wat meer overtuigd zijn van hun eigen capaciteiten, stelt Brinkman. ‘We zijn soms wat te bescheiden. We denken vooral: we moeten een hoop werk verzetten om in die top vier te komen.’

Komt dat omdat ze nog geen geroutineerde topploeg zijn? ‘Dat sowieso. Maar ook omdat de ondergrens van ons niveau soms te laag is, waardoor je het dan ook lastig hebt tegen mindere ploegen. Doordat we instappen, duels op het verkeerde moment spelen, risicovolle ballen geven. Versnellen als we juist moeten vertragen. Slimmigheden. Gogme.’

Den Bosch is vergeleken met vorig seizoen eigenlijk alleen maar sterker geworden. Middenvelder Pepijn Reyenga is weer helemaal fit en de Spaanse international De Ignacio-Simó – die van de assist – is dus een echte aanwinst. ‘Dat schept verwachtingen. Dat willen we zelf ook. Maar we willen ook niet constant tegen de stand aanhockeyen. Dat voorkom je door dit soort wedstrijden te winnen.’