De tranen zijn weg, tijd voor een lach op De Klapperboom

Ze speelden vier play-off-finales op rij. Maar vorig seizoen kwamen er bakken met zand in de motor bij de mannen van Kampong. Ze bereikten de eindstrijd in de Tulp Hoofdklasse Heren niet en liepen zelfs een plek bij de top-vier mis. Nu de tranen zijn gedroogd, werken ze op De Klapperboom aan eerherstel. Met een lach op het gezicht.

‘Zullen we het over dit seizoen hebben?’

Jip Janssen brengt het met een grijns. Sympathiek, niet dwingend. Want de international snapt heus wel dat de start van het nieuwe jaar door de buitenwacht – daar zijn we weer – niet losgezien kan worden van dat rare seizoen dat Kampong achter zich heeft liggen. Beter gezegd: de vreemde tweede seizoenshelft. Want daarin kukelde Kampong van plek twee naar vijf. In de fase waarin de play-off-tickets werden verdeeld, wonnen de Utrechters alleen van de onderste drie. Na het seizoen werd vervroegd afscheid genomen van coach Roelant Oltmans, die nog een doorlopend contract had en zelf graag verder wilde.

Dus ja, er is nog genoeg om over na te praten. ‘Het was een heel teleurstellend jaar’, zegt Janssen met een zucht. ‘Ik geloof dat we het een half jaar moesten doen zonder Sander de Wijn, Robbert Kemperman en Bjorn Kellerman. Onze beste spelers van vorig seizoen. Toen we hen kwijtraakten, veranderde er een heleboel in de dynamiek van het team.’

‘Men onderschat misschien wel wat dat teweeg bracht’, denkt Janssen hardop. ‘Op papier hadden we zonder die jongens nog steeds een team dat play-offs kan spelen. Maar het was ook lastig de patronen, die wat waren vastgeroest, te veranderen. Dat kregen we niet goed op de rit. Dat was voor het hele team moeilijk, ook voor mij. Wij zijn ook mensen…’

Jip Janssen donderdag op de zonovergoten Klapperboom. Foto: Bart Scheulderman

Bibberend, zonder vastigheid en breedte

Het ging dus ‘opeens’ niet meer vanzelf bij de titelkandidaat. Hierdoor bibberde Kampong door de bomvolle hockeylente, zoekend naar vastigheid. Oltmans kreeg de boel niet meer aan de praat. Bovendien bleken de Utrechters in de breedte te smal. Het vertrek van ervaren Hoofdklasse-spelers als Martijn Havenga, Floris de Ridder de broers Pepijn en Jasper Luijkx werd een jaar louter opgevuld met jeugd. Hierdoor leverde Kampong zo’n veertig jaar aan routine in. 

‘Ik denk dat we op dat gebied voor dit seizoen goede versterkingen hebben gehaald. Met Rik Sprengers, Jelle Phijffer, Deegan Huisman en Pim Wasser. Vier volwaardige Hoofdklasse-spelers, waardoor de breedte sterk is. Fijn dat ze er zijn en dat geldt ook voor de nieuwe staf.’ 

Wasser lichten we er nog even uit. Hij was vorig jaar nog aanvoerder van degradant Hurley. De kleine verdediger speelde donderdagochtend tegen Amsterdam (2-2) prima in de as van de defensie. Door weer een nieuwe blessure van Sander de Wijn, die een voetkwetsuur heeft, kwam er ruimte voor Wasser. Een eigen shirt heeft de voormalige jeugdinternational nog niet. Daarom speelde hij donderdag in een shirt van Janssen, wiens naam en nummer dus twee keer zichtbaar was.

Wie er nog niet bij was tegen Amsterdam, was Duco Telgenkamp. Zijn overstap werd een dag later, vrijdag dus, afgerond. De aanvaller die onlangs schitterde in de finale van het EK-21 komt over van HDM. Daarmee heeft de nieuwe coach Tim Oudenaller zijn laatste aanwinst binnen. 

De nieuwe Kampong-coach Tim Oudenaller spreekt zijn groep toe. Foto: Bart Scheulderman

Het blauwe hart dat een sprongetje maakte

Oudenaller twijfelde geen seconde toen Kampong hem benaderde om Oltmans op te volgen. ‘Ik heb hier de helft van mijn leven gecoacht, met name bij jeugdteams. Al onze jongens van heren 1, zoals Jip, die hier in de jeugd hebben gespeeld, heb ik gehad. Iedereen die later naar Kampong is gekomen, heb ik als tegenstander meegemaakt.’ 

Hij houdt even in. ‘Behalve Sander de Wijn en David Harte. Die zijn net iets jonger dan ik.’ Oudenaller is zelf pas 38 en daarmee een van de jongste coaches van de Hoofdklasse. Daarin had hij ook gestaan als Kampong hem niet had gevraagd, omdat Oudenaller promoveerde met Schaerweijde. ‘Maar ook daar wisten ze: als blauw belt, ga ik ervoor.’ 

De enorme terugval van Kampong volgde hij vorig seizoen van een afstandje. Natuurlijk was-ie druk met Schaerweijde. Met Houten, waar hij technisch directeur is. Met Jong Oranje, als assistent van Jesse Mahieu. En met zijn twee kinderen. ‘Ik zag de uitslagen en natuurlijk vond ik het zonde wat er gebeurde. Voor de winter speelden ze hier nog weergaloos tegen Amsterdam. Achteraf was het vanaf de EHL te zwaar voor een te kleine groep.’

‘Ik heb ook tegen het team gezegd: laten we het verleden snel verbranden. We willen door. Fris, met veel energie en nieuwsgierigheid naar elkaar. Stiekem is er best veel veranderd in de groep. Staan er acht nieuwe jongens. We hebben een mix tussen internationale top – David Harte is bijvoorbeeld in mijn ogen nog steeds de beste keeper ter wereld – en veel talenten.’ 

Pim Wasser, een van de vele nieuwe gezichten bij Kampong. Foto: Bart Scheulderman

Dezelfde uitgangspositie, maar toch anders

Maar ook een ploeg die twee ervaren krachten, samen goed voor zo’n driehonderd interlands, verloor. Robbert Kemperman verkaste naar Amsterdam, Bjorn Kellerman deed een stap terug naar heren 2. Daar kwamen dus veel Hoofdklasse-jaren en talenten voor terug. Maar geen internationale ervaring. ‘We hebben wel gedacht of we zo’n speler nodig hadden. Maar we vinden ook dat veel jongens in een fase zitten waar ze ‘het mogen laten zien’. Gasten als Lars Balk, Terrance Pieters en Derck de Vilder. Nu moeten zij het doen. Als je wel een ervaren internationale speler haalt, gaan anderen onbewust toch naar hem kijken. Ik heb veel vertrouwen in onze jongens. Zij hebben hun plafond nog niet bereikt.’

De uitgangspositie van Kampong van nu vertoont, opvallend genoeg, gelijkenissen met de periode waarin de drie oude sterren wegvielen. Kemperman en Kellerman zijn immers weg, De Wijn nog geblesseerd. Het kan wel een voordeel zijn, dat de volgende generatie leiders al even meegemaakt heeft hoe het is om zelf bovenin de hiërarchie te staan. Bovendien is de play-off-druk, die verlammend werkte, de eerste maanden nog allerminst aanwezig. Tenslotte staat het vangnet, door het aantrekken van meer spelers in de breedte, een stuk beter gespannen.

Janssen pusht een corner tegen Amsterdam. Links van hem Rik Sprengers, gekomen van Tilburg. Foto: Bart Scheulderman

De balans tussen prestatie en een lach

‘Als internationals moeten wij een stap omhoog zetten’, stelt Janssen. ‘Wanneer dat gebeurt en we in de breedte sterker zijn, hoef je niet per se in te leveren aan kwaliteit, denk ik. We zijn minder ervaren, maar er we zijn wel jong en gretig.’

Dat Kampong op papier daardoor minder sterk lijkt, vindt Janssen niet zo’n issue. ‘Prima als de buitenwereld meer verwacht van bijvoorbeeld Bloemendaal, Amsterdam en Pinoké. Dat vind ik niet erg, al weten we zelf wel dat we niet voor die teams onderdoen.’

‘Ik vind de glimlach op het gezicht ook heel belangrijk’, geeft Oudenaller aan. ‘Daar gaan we naar op zoek. De balans tussen prestatie en een lach. Die is er te weinig geweest de afgelopen tijd, begreep ik uit de gesprekken. Ik geloof erin dat het makkelijker is om ook lastige dingen te bespreken als je ook lol kunt maken. Dus ja, we willen het uiterste van dit team op het veld. Maar je moet het ook een beetje leuk maken met elkaar.’