Floris Middendorp: de pieldoos die pechvogel werd

Hij veroverde al snel het hart van menig hockeyliefhebber. Floris Middendorp. Een ouderwetse pieldoos. Een speler voor wie je naar het stadion komt. Maar dat grote, pas negentienjarige talent van Amsterdam staat helaas al een jaar aan de kant. Zijn rug is zijn grootste tegenstander geworden.

‘Had ik maar een gewone blessure, denk ik soms. Gewoon een waarvan je weet hoeveel revalidatietijd ervoor staat. Dat je na zoveel maanden weet dat het oké is. Weg is. Dat heb ik nu niet. Het is onzeker. En ja, dat vreet aan me.’

Middendorp in ‘zijn’ wedstrijd. De zevenklapper van Amsterdam tegen HGC van vorig seizoen. Foto: Koen Suyk

Een andere tijd

Hij is even thuis. Thuis is nog altijd Hattem, waar zijn hockeywieg stond. Op het moment dat we Middendorp spreken is het precies een jaar geleden dat hij voor het laatst op het veld stond. 8 maart 2020. Een andere tijd. Een andere wereld. Het was het laatste weekend voordat het coronavirus de competitie platlegde. Amsterdam won op die dag met 7-1 van Rotterdam. Een uitslag waar de gevallen grootheid uit de hoofdstad vandaag aan de Hazelaarweg alleen maar van kan dromen.

Middendorp speelde tijdens die zevenklapper maar tien minuten mee. ‘Toen had ik al last van mijn rug. Maar wanneer dat precies ontstaan is? Jeetje man. Eigenlijk weet ik het niet meer. Dat zegt misschien al een hoop hè? Deze situatie is al zo normaal geworden. Wat daarvoor ligt lijkt zo lang geleden.’

Al gravend komen er momenten boven. Een trainingsstage in januari met Jong Oranje waar de pijn kwam en ging. Vlak daarna het zaalseizoen met Hattem, waarin hij z’n rug ook voelde. ‘Dat hockey je er wel weer uit. Dat dacht ik toen. Dat gebeurde soms ook. Maar de pijn kwam terug. Vaker. Heftiger. Was niet meer tegen te houden.’

Tijdens het EK met Jong Oranje in 2019. Foto: David Aliaga/Get Ready Images

Niet slapen van de pijn

Hij herinnert zich een training vlak voor de coronastop. ‘Ik stapte eruit. Het ging niet meer. Ik woon op vierhoog. ’s Avonds kwam ik amper de trap op. Kon niet slapen van de pijn. Het heeft maanden geduurd voordat ik weer normaal sliep.’

Uiteraard onderging Middendorp allerlei onderzoeken. Zijn agenda, toch al leeg geveegd door corona, bestond vooral uit doktersafspraken en scans. ‘Het was vrij ingewikkeld. Eerst dachten ze aan een hernia, maar dat bleek een maand later toch niet zo te zijn. Op mijn MRI’s was niets te zien. Ik ben toch niet gek, dacht ik?’

‘Op een gegeven moment ga je bijna twijfelen aan wat je voelt. Het is raar tegenover anderen. Wat moest ik vertellen? Wat had ik nou eigenlijk? Je zag ook niet echt iets aan mij. Ik liep gewoon rond, in een spijkerbroek. Ik liep niet op krukken of zo. Zullen ze mij een aansteller vinden? Daar was ik bang voor. Niet dat daar een aanleiding voor was. Maar het was zo lastig uit te leggen. Wist ik maar wat meer.’

Hockeygeluk na de prachtige combi-goal met Valentin Verga tegen HGC. Foto: Koen Suyk

Na een half jaar zoeken werd er eindelijk een oorzaak gevonden. Een beschadigde tussenwervel is naar alle waarschijnlijkheid de boosdoener van de pijn van de jeugdinternational. Het zorgde voor een dubbel gevoel. ‘Aan de ene kant was ik blij dat er duidelijkheid was. Maar aan de andere kant bleven de vraagtekens. Want niemand weet hoe lang dit duurt. Er schijnen mensen te zijn die hetzelfde hebben en tien keer per week kunnen sporten. Dit kan er al jaren zitten. Er is geen moment aan te wijzen waarop het is gebeurd. Het is gewoon…ontstaan.’

Pijnvrij worden. Dat is nu zijn doel. ‘Ik kan die wervel niet kapot maken. Dus het gaat alleen om die pijn. Ik probeer van alles, loop nu ook bij een Chinese dokter die aan alternatieve genezing doet. Drie keer per week ben ik daar, in Zoetermeer. Ik doe aan yoga, ben heel bewust bezig met mijn voeding. En ik merk dat het ietsjes beter wordt. We zijn er nog niet, maar ik denk wel dat dit de goede richting is. Langzaam maken we stapjes, al gaat het de ene dag beter dan de andere. Ik moet die wervel ontlasten. Als een snee in je vinger, die moet dichtgroeien. Het moet helen. En daarvoor is tijd nodig. Maar wist ik maar hoe lang.’

Het vreet energie. Je wordt er simpelweg doodongelukkig van. Floris Middendorp

Hij houdt zich groot. Maar het is duidelijk dat Middendorp ook mentaal een zware periode doormaakt. ‘Het vreet energie. Je wordt er simpelweg doodongelukkig van. Man, ik wil zo graag weer doen wat ik het leukste vind. Zo graag weer dat veld op. Ik mis mijn uitlaatklep. Sport maakte altijd wat los bij mij. Geluk, plezier. Ik was nooit te moe of geblesseerd. Ging altijd door. Maar ik weet ook dat forceren het domste is wat ik nu kan doen.’

Pielend op de achterlijn tegen Klein Zwitserland. Foto: Koen Suyk

Overbelasting?

Zou het kunnen zijn dat hij overbelast is geraakt? Dat de optelsom van de vele trainingen op relatief jonge leeftijd te veel voor hem was? ‘Je bent niet de eerste die dat vraagt. Ik weet het niet. Maar het zou wel kunnen. Die arts waar ik nu vaak kom, heeft het ook al eens gezegd. Volgens hem heb ik ‘aan mijn reserves gezeten’ en is daardoor schade ontstaan. Dat moeten we nu zien te repareren door geduldig te zijn.’ Met een lach: ‘Die rug moet nog wel 70, 75 jaar mee hè.’

Ondertussen is het lastig om echt deel uit te maken van zijn team. ‘In het begin kom je elke training kijken. Toen dacht ik ook dat het met een weekje weer over was. Wist ik veel. Ik had dit nog nooit gehad. Ik ben er nu af en toe. Bij wedstrijden mag ik niet komen, als toeschouwer. De jongens snappen heel goed dat ik soms voor mezelf kies. Mijn eigen balans moet vinden tussen die bezoekjes aan mijn arts, studie bedrijfskunde en rust. De studie gaat goed trouwens. Elk nadeel…’

Foto: Koen Suyk

Niet alleen maar meer, meer, meer

Kan Middendorp iets leren van dit baggerjaar? ‘Nou…ik heb mijn eigen lichaam heel goed leren kennen. Ik kan nu precies aanvoelen waar mijn grens ligt. Daar ben ik wel tegen aangelopen. Ook ik kan niet alleen maar meer, meer, meer. Rust nemen en herstellen is veel belangrijker dan ik dacht. Al was ik daar liever op een andere manier achter gekomen.’

‘Ik word weleens wakker en dan denk ik dat de pijn weg is. Dan ga je nadenken en hopen. En dan opeens, komt het weer opzetten. Shit, het zit er nog. Ik hoop dat ik stukje voor stukje minder last heb. Deadlines heb ik in het begin gesteld, maar die zijn niet zinvol. Ik kan alleen maar zeggen dat ik alles doe om terug te komen.’

Het telefoongesprek zit erop. Een diepe zucht aan de andere kant van de lijn.

‘Zou je in het stuk willen zetten dat ik heel blij ben met de steun van Santi (coach Freixa, red.) en mijn team? Ze hebben nooit druk op mij gelegd. Als ik zei dat het niet ging, werd dat geaccepteerd. Ze denken om mij. Hebben begrip. Dat helpt. Echt waar.’

Uiteraard. Voor Amsterdam en de rest van hockeyminnend Nederland is het te hopen dat Middendorp snel weer de oude is. Want zulke goals, die willen we het liefst wekelijks zien.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door hockey.nl (@hockeynl)

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door hockey.nl (@hockeynl)

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Floris (@florismiddendorp)