Het droevige verhaal van Schaper: ‘Mijn vader was mijn grootste fan’

Hij ontplofte even van vreugde, telkens wanneer hij in de slotminuten tegen Den Bosch weer een bal keerde. Balde een vuist in de lucht en schreeuwde het uit. Koene Schaper (31) wilde in ‘oorlogsmodus’ onder de lat verschijnen, met maar een doel. Zijn vader Hans trots maken. 

Eén voor één kwamen zijn teamgenoten hem feliciteren. Een knuffel van Nico Keenan, een flinke tik op zijn legguards van Matthew Swann en een high five van Kevin Mercurio. Schaper was de Haagse held in het laatste kwart tegen Den Bosch. Hij keerde vijf strafcorners en redde zelfs nog in de slotminuut. Hij ontving trots de verdiende felicitaties. Tot hij zich richting de zijlijn begaf. 

Daar stonden zijn moeder, zus en vriendin. Zichtbaar geëmotioneerd. Hij omhelsde zijn familie, terwijl ook bij hem de tranen over zijn wangen liepen. De 3-2 overwinning op Den Bosch was mooi, maar woog in de verste verte niet op tegen het verdriet wat het gezelschap deelt. Schaper verloor begin dit jaar plotseling zijn vader. 

‘Mijn vader was mijn grootste fan’

‘Mijn vader was mijn grootste fan’, begint Schaper zijn heftige verhaal. Terwijl hij de zin uitspreekt, schieten de tranen logischerwijs opnieuw in zijn ogen. ‘Hij bracht me toen ik klein was overal naartoe. Naar districtstrainingen en jeugdselecties. Dat waren veel kilometers, want ik kom uit Groningen’, vertelt hij. ‘Sinds ik veertien jaar geleden uit huis ben gegaan, heeft hij maar drie wedstrijden van me gemist. Hij was er altijd.’

Zijn vader maakte Schaper gek van het keepen. Van het hele hockey. De sluitpost moet lachen. ‘Hij vertelde me nooit over de zware keeperstas en het stinkpak. Dat is maar goed ook’, grapt hij. Zijn vader keepte net als hij nu, ook in de Hoofdklasse. Speelde zelfs in het nationale zaalteam en was ook als coach actief op het hoogte niveau. ‘Dus ja, dat hockey zat er bij mij al snel een beetje in.’

Koene Schaper samen met zijn moeder, zus en vriendin. Foto: Bart Scheulderman

Begin januari stond het leven van Schaper compleet op zijn kop. Hij bereidde zich met zijn teamgenoten voor op het WK 5s in Oman, tot hij op maandagochtend, anderhalve week voor vertrek, een rampzalig telefoontje kreeg met verschrikkelijk nieuws. Meteen stapte hij de auto in richting zijn moeder. 

‘Het hockey was totaal niet belangrijk meer voor me’, vertelt de keeper als hij terugdenkt aan dat moment. Hij lichtte 5s-bondscoach Gerold Hoeben in, die hem hoe dan ook verzekerde van een plek in het vliegtuig. Schaper mocht op het allerlaatste moment nog bepalen of hij af wilde reizen naar Muscat. ‘Dat voelde heel fijn. Ik heb best even getwijfeld wat ik moest doen.’

Een dag voor vertrek naar Oman was de uitvaart van de vader van Schaper. In aanloop naar dat moment, besloot hij toch nog wat trainingen te bezoeken. Hij wilde niet als hij toch besloot naar het WK te gaan, dat hij iedereen pas voor het eerst zou zien op Schiphol. Hij wilde weten of het ging. En hoe het voelde. Maar dat zat al gauw goed. ‘Je kent niet iedereen supergoed. Je hebt alleen wat getraind samen en anderhalf jaar geleden een EK gespeeld. Maar ze steunden me. Ze wisten precies de juiste snaar te raken.’

‘Wilde mijn vader trots maken’

Hij stapte toch het vliegtuig in. Maakte zijn keuzes op gevoel, terwijl hij vroeger altijd afging op zijn verstand. Ratio maakte plaats voor emotie. ‘Ik heb de afgelopen tijd veel meer dan ooit op mijn gevoel leren varen. Terwijl dat niet mijn natuur is. Ik voelde dat mijn vader had gewild dat ik ging. Mijn vriendin en broer gingen mee naar Oman. Eigenlijk zouden mijn ouders er ook zijn geweest. Ik wilde mijn vader daar trots maken.’ 

Dat lukte. Schaper speelde een sterk toernooi en pakte uiteindelijk WK-goud. ‘Het was een heel vette ervaring. Winnen voelt als een soort ode aan mijn vader. Een eerbetoon. Als me iets duidelijk geworden is, is dat er veel belangrijkere dingen zijn in het leven. Maar het is wel een WK-titel. En daar ben ik supertrots op.’

Koene Schaper. Foto: Bart Scheulderman

Na het WK wachtte hij even met aansluiten bij Klein Zwitserland. De club waar hij al elf seizoenen onder de lat verschijnt. ‘Ik wilde bij mijn familie zijn. En er lag nog een hoop regelwerk. Er moest over allerlei dingen besloten worden, waar ik nog helemaal niet over na wilde denken.’

Pas later sloot hij weer aan in Den Haag. En ook daar kreeg hij alle ruimte. ‘Mijn coach Omar zei me: al kom je nooit meer. Ik snap je helemaal. Omar is bloedfanatiek, maar hij weet precies wat ik nodig heb. En hij is niet gek. Hij weet ook wel dat ik terugkom. Ik ben een hockeygek en mijn hart ligt hier. Het is een voorbeeld van alle steun die ik voel. Ook van de groep. Die jongens zijn er echt voor me.’

‘Verdriet is sterker dan de overwinning’

Afgelopen zondag in Den Bosch stond hij weer bij KZ onder de lat. Zoals altijd. Maar zonder die ene fan langs de lijn. ‘Ik wilde keihard voor hem werken. De oorlogsmodus ging aan. Wilde mezelf op die manier aanzetten. En het heeft gewerkt.’

Hij vierde iedere redding in het laatste kwart, of het er eentje was in de WK-finale. Zeker een keer of zeven hield hij zijn ploeg in de wedstrijd. Maar het sterkste gevoel na afloop, is toch de emotie bij zijn familie. ‘Het verdriet is sterker dan de overwinning. Maar als we niet gewonnen hadden, was het verdriet ook niet zo groot geweest. Dan baal je vooral dat je niet wint.’

Hij weet dat zijn vader meekijkt. En dat houdt de keeper op de been. ‘Vandaag rook ik een sterke sigaarlucht tijdens de warming-up. Ik schrok er een beetje van. Mijn vader genoot van zijn sigaartjes. Dat is voor mij een teken en geen toeval. Dat weet ik zeker. Hij kijkt met me mee.’