Het surrealistische seizoen van Amsterdam: ‘Staan er heel beroerd voor’

Wéér een verloren zondag. Wéér stonden ze met lege handen, ditmaal tegen HGC (0-1). En wéér stelden ze zich na afloop de bekende vragen. Hoe kon dit gebeuren? En hoe stoppen ze hun ongelooflijk slechte reeks? De mannen van Amsterdam staan nu elfde en groeien uit tot de meest teleurstellende ploeg in de Tulp Hoofdklasse. En dat terwijl ze zo graag naar boven willen kijken. ‘We hebben nog steeds een goed team, dat over twee, drie jaar landskampioen kan worden.’

Het zijn inmiddels bekende taferelen geworden bij Amsterdam. De balende koppen op het veld. De lange walk of shame langs al die nieuwsgierige toeschouwers van het veld naar de kleedkamer. De deur van diezelfde kleedkamer die lang gesloten blijft. De spelers die na het douchen nog steeds het gezicht op onweer hebben staan. Die emoties worden bevestigd door kille cijfers. Die laten zien dat Amsterdam zeven van de elf duels verloor. Er maar twee won. En daardoor sinds zondag op een onwaarschijnlijke elfde plaats staat. Een Ajax-achtige – de vergelijking is te makkelijk om niet te maken – neergang.

‘Dit gaat niet de goede kant op’, zijn de eerste woorden van spits Noud Schoenaker in het gangetje onder het clubhuis bij Amsterdam. Bij tegenstander HGC zijn vlak daarvoor twee ramvolle pitchers met bier binnengesjouwd. Zij waren zondag niet beter dan Amsterdam, maar gingen er wel met alle punten vandoor. Schoenaker: ‘We kregen best wel wat kansjes. Maar wij maakten het niet af, zij wel. Al in het derde kwart werden we onrustig. Bleven de goede aanvallen uit en was het vooral pompen en hopen. Echt hockeyen deden we vanaf dat moment niet meer.’

Schoenaker kwam amper aan de bal binnen de 23 van HGC. Foto: Willem Vernes

Meer klappen dan Rico Verhoeven

Die onrust is natuurlijk wel te verklaren. Het is een gevolg van de afgelopen weken waarin Amsterdam meer klappen incasseerde dan Rico Verhoeven bij een gemiddelde kickbokswedstrijd. ‘We vertrouwen in zo’n fase niet meer op wat we kunnen. We willen heel graag. Iedereen weet op wat voor nare plek we staan. Daar moeten we weg. Dat lossen we te vaak individueel op. Gaan we opeens ballen zelf nemen. Houden we ons niet aan de afspraken. Daardoor functioneren we niet meer als geheel.’

Daar ging het uiteraard na afloop ook over toen die kleedkamerdeur dicht zat. ‘En dat het geen zin heeft om naar elkaar te wijzen. Dat is heel makkelijk om te doen. Iedereen moet bij zichzelf te rade gaan. Ervoor zorgen dat we het volgende week beter doen. Balen doen we straks maar in de winterstop.’

Het zijn woorden die een paar weken geleden ook al in hetzelfde halletje vielen na de 4-1 zeperd tegen Klein Zwitserland. Toen verloren ze voor de vierde keer, inmiddels staat de teller dus op zeven. Surrealistische cijfers voor de 21-voudig kampioen, die nog nooit meer dan negen duels verloor in een heel hockeyjaar. 

‘Het is iets wat in deze groep zit’, zegt Schoenaker goudeerlijk. ‘We kijken wat snel naar een ander. Dat gebeurt als het niet loopt in een team.’

Routinier Robbert Kemperman kijkt vertwijfeld voor zich uit. Foto: Willem Vernes

Ook Schaerweijde is Amsterdam nu voorbij

Extra zuur voor Amsterdam was dat Schaerweijde zondag wél won, met 0-1 bij Rotterdam. De ploeg uit Zeist – met Laren de gedoodverfde degradatiekandidaat – nam daardoor de tiende plek over van Amsterdam, dat nu nog dieper in de play-outzone staat. ‘Ik hoorde het net. Ook dat nog. Nu staan we er écht beroerd voor’, zucht Schoenaker. Dan herpakt hij zichzelf een beetje. ‘We weten ook dat we niet daarnaar moeten kijken. We moeten het zelf doen. Volgende week nog knallen en een zieke reeks neerzetten na de winter. En als Schaerweijde het kan tegen Rotterdam…?’ 

Schoenaker kijkt even schuin opzij naar een van de vele gevulde prijzenkasten in het clubhuis. Aan de muur hangen vitrines vol zilverwerk en kampioensfoto’s uit vervlogen jaren. ‘Ik wist toen ik afgelopen zomer hier kwam dat het ambitieus zou zijn om play-offs te halen. Maar rond die plekken meedoen en de top vier aanvallen, ja dat was zeker wel de bedoeling. Nu staan we elfde… Het moet van verder komen dan ik dacht. Maar we hebben nog steeds een goed team, dat over twee, drie jaar landskampioen kan worden. Ik geloof in dat traject. Daarom ben ik hier.’

‘Maar dat is nu wel heel ver weg.’

De vrolijkheid is ver te zoeken bij Amsterdam. Foto: Willem Vernes

Het geplande droomjaar met broertje Siem

De aanvaller kwam in de zomerstop over van landskampioen Pinoké, waar hij juist in de beslissende fase van de competitie buiten de ploeg viel. ‘Dat gaf mij heel veel drive om het hier goed te doen. Maar ik heb pas één keer gescoord. Dat is gewoon te weinig.’ Tegen HGC moest Schoenaker het doen met harde voorzetten die hij op een haar na miste. Geen grote opgelegde mogelijkheden, maar kansjes. Met de nadruk op ‘jes’. 

‘Ik denk ook niet dat ik heel veel echte kansen heb gemist dit seizoen. Maar we komen niet vaak genoeg op belangrijke plekken. Vandaag heb ik drie ballen gekregen binnen het 23-metergebied. Dat is veel te weinig. Zonder dat ik dat een ander verwijt, hè? Maar dat moet wel anders. We proberen dat al anderhalve maand op te lossen.’

Het seizoen heeft daardoor weinig glans voor de 27-jarige Schoenaker. Terwijl het jaar juist zo mooi had moeten worden. Voor het eerst sinds negen seizoenen speelt hij samen met zijn broer Siem, die twee jaar jonger is. ‘Dat is voor ons een droom die uitkwam, al kunnen we daar door de resultaten weinig van genieten. Bij Nijmegen zaten we voor het laatst samen in een team, in de A1. We zien elkaar ook vaak buiten het hockey. Het is fijn om in zo’n situatie, waarin het niet loopt, iemand in de ploeg te hebben die je zo goed kent.’

Ze mogen (of beter gezegd, moeten) volgende week nog tegen Rotterdam aantreden. Maar op de kalender lonkt al de winterstop. Het moment waarop de murwgebeukte selectie van Amsterdam pauze heeft van het dramatische hoofdklasseseizoen. ‘We gaan met een groot deel van het team de zaal in. Lol maken en meedoen voor de titel. Hopelijk geeft dat een boost voor het veld.’