HGC na de 9-0: ‘Chaos op een verschrikkelijke avond’

Het was dit weekend – naast de korte afwezigheid van Maria Verschoor bij Amsterdam – het gesprek van de dag langs de Hoofdklasse-velden. De inktzwarte zaterdag van HGC, dat op eigen terrein met 9-0 een pak rammel kreeg van Oranje-Rood. Met coach Bram Lomans kijken we terug op een historisch slechte avond. 

‘Jullie willen een verklaring. Dat begrijp ik wel. Ik heb zelden zo veel berichtjes na een wedstrijd gehad. Dat is opbeurend, maar zo’n dag hakt er ook in bij iedereen die HGC een warm hart toedraagt. Mijn vader, die behoorlijk op leeftijd is, heeft er zaterdag niet van kunnen slapen.’

De pijn over de grootste nederlaag in de clubgeschiedenis van HGC, is twee dagen later nog meer dan voelbaar bij hoofdcoach Bram Lomans. Hij vloog zondag naar Frankrijk, waar zijn dochter op hoog niveau tennist in de buurt van Nice. Een tripje dat al gepland stond en waardoor zijn gedachten even ergens anders naartoe kunnen. ‘Al ben ik ook hier nog veel met zaterdag bezig. De coach van mijn dochter begon er ook al over. Het had nooit mogen gebeuren. Als je met 9-0 verliest, heb je een verschrikkelijke avond. Daar kan je maar heel weinig positiefs uithalen.’

Zaterdag 7 oktober werd de dag waarop alles misging voor traditieclub HGC, dat nog nooit ontbrak in een Hoofdklasse-seizoen. Ze kampten met een blessuregolf, die ervaren krachten als Sam van der Ven, Floris Benschop en Florian Scholte velde. Daardoor debuteerde reserve-goalie Daan Taphoorn en maakten drie spelers uit de Onder18 van HGC hun opwachting. ‘Die waren al hyper dat ze meededen’, zegt Lomans over dat trio jeugdige invallers.

Een balende Seve van Ass na de monsternederlaag van HGC. Foto: Frank van der Leer

De ongetrainde Walmiki

En dan was er nog de Indiër Devindar Walmiki. De oud-international speelde zijn eerste wedstrijd van het seizoen. ‘Hij was donderdag geland na een lange vlucht en heeft daarna alleen maar geslapen’, vertelt Lomans. ‘Zaterdag ben ik met hem naar het veld gegaan. Hebben we een paar balletjes geslagen. Hij had nog niets meegetraind en van een normale wedstrijdvoorbereiding was geen sprake. Hij zat nog midden een jetlag. Maar ja, we hebben ‘m wel laten spelen. We hadden niemand anders.’

De cocktail van onervarenheid en loeiers van dekkingsfouten deed HGC uiteindelijk de das om. ‘In de eerste zes, zeven minuten ging het best aardig. Ook na de 1-0 van Oranje-Rood was er nog niet zo heel veel aan de hand. Dat veranderde toen ze aan het eind van het eerste kwart de 2-0 maakten. Daarna ging het opeens hard. Veel te hard.’

Daarmee zegt Lomans niets te veel. Binnen elf minuten kreeg HGC maar liefst vijf tegengoals om de oren. ‘Na die tweede goal gingen we nog nadrukkelijker op zoek naar een doelpunt. Het zorgde voor een enorme chaos. Oranje-Rood mocht een paar keer helemaal vrij aanleggen in onze cirkel. Het was open huis, het was helemaal niets. Het ergste is uiteindelijk de uitslag. Die blijft voor altijd staan. Een negatief record. Dramatisch.’

De Indiër Devinder Walmiki had nog geen training meegedaan voor de wedstrijd tegen OR. Foto: Frank van der Leer

De vreselijke elf minuten

Lomans is een clubicoon, die twaalf jaar in het eerste van HGC speelde. Daarna vervulde hij allerlei functies bij zijn cluppie. Van tophockeycommissaris tot assistent bij Dames 1. Een jaar geleden volgde hij Paul van Ass op als mannencoach. Hij is vergroeid met de club uit Wassenaar. Die vreselijke elf minuten gingen bij hem door merg en been. ‘We waren in het veld te jong om het op te lossen. En vanaf de bank was het niet meer bij te sturen. In de rust hebben we dat wel gedaan.’ Een diepe zucht. ‘Maar toen was het leed al geleden. Was het al 7-0.’

Hij heeft de grote gatenkaas inmiddels zelf een paar keer teruggezien. Maar Lomans wil de schuld niet bij zijn ploeg neerleggen. ‘Als eindverantwoordelijke moet ik ook hand in eigen boezem steken. We hadden geen competitieve selectie om zo te spelen zoals we wilden. Wat ik daarmee bedoel, is dat we graag naar voren hockeyen. Aanvallend spelen. Nu was het te naïef, veel te opportunistisch. We hadden realistischer moeten zijn. Dat waren we na de pauze wel. Die gedachte nemen we ook mee naar de volgende week.’

Lomans neemt het op voor debutant Taphoorn, die als invalkeeper een vreselijke avond doormaakte. ‘We hebben hem enorm in de steek gelaten. Hij kon er weinig aan doen en kreeg weinig steun. Als Sam had gekeept, waren er echt niet veel minder ballen ingegaan. Daan moest maandag weer trainen met Jong Oranje. We hebben ‘m alvast wat voorbereid op de opmerkingen die hij daar kon verwachten, al is de uitslag echt niet zijn schuld.’

Daan Taphoorn (links) na weer een goal van Oranje-Rood. Foto: Frank van der Leer

De juiste man op de juiste plek?

Er schiet hem iets door het hoofd. Een herinning aan oud-teamgenoot (en oud-international) Guus Vogels. ‘Die kreeg er ook veel tegen bij zijn debuut in Oranje (9-4 tegen België). En met Guus is het ook goed afgelopen. Hopelijk heeft Daan er niet al te lang last van.’

De bizarre nederlaag doet niets af aan Lomans z’n vertrouwen. Hij vindt zichzelf ook na de off-day de juiste man op de juiste plek. ‘Daar twijfel ik niet aan. Ik betwijfel of iemand anders het zaterdag beter had gedaan. Ook vanuit het bestuur heb ik geen signalen opgevangen dat ze liever een ander willen. Wellicht blijft dat gevoel langer uit, als je al lang bij een club zit. Ze weten heel goed wie ze aangesteld hebben.’

‘Maar goed. Dat neemt niet weg dat we veel te naïef waren. Dat moet eruit en die taak ligt bij mij, bij de coach. Natuurlijk gaan we wat veranderen. Wat precies, dat houd ik nog even voor me.’

De eerste stap naar verbetering maakt Lomans niet live mee. ‘Dinsdag staan we weer op het veld. Maar dan zit ik nog in Frankrijk. Dat lag al vast. Ik zie mijn dochter eens in de drie maanden. Dus helaas gaat dat ten koste van de training.’ Met een lach: ‘Misschien is het wel even verfrissend zonder mij. Maar niet te lang hoor. Woensdag ben ik er weer.’