Kampong-icoon Harte zwaait af: ‘Heb vrienden voor het leven gemaakt’

Zijn club noemt hem de ‘meest iconische keeper uit de geschiedenis van Kampong’. Woorden die de bescheiden David Harte zelf nooit in de mond zal nemen. De 36-jarige Ierse doelman trekt in Utrecht na dertien seizoenen de deur achter zich dicht en verhuist naar Belfast. ‘Ik zeg inmiddels Utereg, met een harde G.’

Midden in het gesprek pakt Harte zijn telefoon. Het is ongeveer een half uur nadat hij met Kampong de topper verloor tegen Rotterdam (2-1). Hij opent in de gang van het clubhuis van Rotterdam zijn mailbox en heeft binnen een paar seconden gevonden wat hij zocht. Een verstuurde mail uit de zomer van 2010.

‘Mijn open sollicitatie. Deze mail heb ik als jonge keeper naar alle hoofdklasseclubs gestuurd. Ik wilde zo graag bij een Nederlandse club terechtkomen. In de beste competitie ter wereld mezelf ontwikkelen. Ik had natuurlijk nooit gedacht dat het zo mooi zou worden. Ik heb dit mailtje heel vaak teruggelezen. Omdat ik nooit moet vergeten hoe dit allemaal is begonnen.’

Harte in de line-up bij Kampong-Rotterdam. Foto: Willem Vernes

Blozen na lovende woorden

Uiteraard vertelt Harte dit allemaal in het Nederlands. Een taal die hij al zo lang vloeiend spreekt. En ja, zijn mailtje had effect. SCHC, destijds ook al strijdend tegen degradatie, pikte de doelman op. ‘Na twee jaar hoorde ik dat de keeper van Kampong weg zou gaan. Dus was ik brutaal en stuurde ik Alexander Cox – die toen coachte – een bericht via Facebook. En de rest is geschiedenis.’

Natuurlijk was hij vereerd toen hij de lovende woorden over hem las. ‘Maar het is ergens ook wat ongemakkelijk. Ik moest ervan blozen. Ik verstop me dan het liefst onder mijn helm, haha. Ik las het bericht op LinkedIn en zag dat er gelijk ook andere namen naar boven kwamen. Die van meneer Sikking bijvoorbeeld, die in de jaren zeventig twee keer op de Olympische Spelen stond. Hij is een echte Kampong-legende.’

Harte is dat ook geworden. De Ier stapte in op een moment dat Kampong nog aan het opklimmen was. Na een heleboel magere jaren hadden ze in Utrecht in 2012 de play-offs gehaald. In de zomer daarna kwam Harte erbij en groeide de blauwe brigade uit tot een regelrechte topploeg. Drie keer (2017, 2018 en 2024) werd de doelman met Kampong landskampioen. In 2016 wonnen ze de EHL.

Harte tijdens zijn eerste Hoofdklasse-maanden bij SCHC. Foto: Willem Vernes

Van stille jongen naar regelrechte ster

‘Toen ik in 2010 naar SCHC mocht komen, had ik geen idee waar mijn toekomst lag. Ik was 22, net afgestudeerd in Ierland. Vond dit een mooi avontuur om aan te gaan. Na een paar jaar voelde dit echt als thuis. Ik werd steeds meer een Nederlander.’ Of beter gezegd: een Utrechter. Harte woont er al vijftien jaar. Trouwde in de domstad, zijn twee dochters werden daar geboren. Hij maakte steeds meer Nederlandse vrienden, ging werken bij – nota bene – FC Utrecht. ‘Ik zeg inmiddels zelfs Utereg, met een harde G.’

De afgelopen jaren vormden hem. Maakten van een stille, soms wat onzekere jongen een regelrechte ster die twee keer werd uitgeroepen tot beste keeper ter wereld. ‘Ik kwam hier naartoe als iemand uit een C-hockeyland’, zegt Harte. ‘Zo keken mijn teamgenoten vroeger tegen Ierland aan. Maar ook als iemand uit een minder groot hockeyland kan je impact maken. Niet alleen door ‘je werk’ te doen op het veld. Maar ook door je te laten horen. Dat deed ik vroeger veel minder. Ik kreeg steeds meer zelfvertrouwen, al heeft dat misschien ook met leeftijd te maken.’

‘Door mijn tijd in Nederland ben ik ook opener geworden. Ik moest wel. Ik heb twee jaar met mijn tweelingbroer Conor gespeeld bij SCHC. Daarna ben ik zelf veel vaker mensen op gaan zoeken. Heb ik meer initiatief genomen. Met gasten een biertje gaan drinken of een potje jeu de boules spelen, op Kampong. Dat is eerst wat onwennig, maar later groeit die band. Ik ben er trots op dat ik prijzen heb gewonnen met mijn beste vrienden die ik hier heb.’

Na de gewonnen Playoff-finale van 2017. Foto: Willem Vernes

‘De belangrijkste aankoop ooit van Kampong’

Die maten hadden een fraaie verrassing voor Harte in petto. Hij was onlangs te gast in een sportprogramma op RTV Utrecht. Daarin mochten een paar (oud-)teamgenoten, zoals Constantijn Jonker en Sander de Wijn, iets moois vertellen over de doelman. ‘Ik moest mijn best doen niet te huilen. Vond het zo mooi om die gasten te horen. Connie noemde mij de belangrijkste aankoop ooit van Kampong. Zo eervol. Ik zat daar met kippenvel op mijn armen. Was totaal verbaasd.’ 

Maar aan die liefdevolle samenwerking tussen Kampong en Harte komt na dit seizoen dus een eind. ‘Ik heb de club twee maanden geleden gezegd dat ik geen optie ben voor komend seizoen’, zegt Harte. Hij schraapt even zijn keel. ‘Het deed pijn om dat uit te spreken. We gaan met ons gezin naar Belfast, in Noord-Ierland. De stad waar mijn vrouw Lyn vandaan komt. Dit is het moment om een stap te maken. Mijn oudste dochter gaat daar volgend seizoen naar de basisschool.’

Hij zucht. ‘Het was afgelopen jaar al een gepuzzel, richting de Olympische Spelen. Nog langer van huis, nog meer geregel.’ Lachend: ‘Jullie weten dat ik een paar wedstrijden in de Pro League miste, omdat we geen oppas hadden. Zo’n situatie moet je niet te lang willen. Daarom is het nu goed zo. Meer ruimte. Meer tijd samen. En meer familie in de buurt.’

Papa Harte met een nieuwe gouden plak in 2024. Foto: Willem Vernes

De toekomst

Kortom, het gezinsleven in huize Harte staat nu op één. ‘Daarna komt mijn leven als keeper. Ik ben nog steeds Iers international. En ik wil ook graag doorgaan met clubhockey. Op welke manier weet ik nog niet. Het leven in Belfast kan ik niet combineren met tophockey in Nederland. Daarvoor is het seizoen ook te lang. Een ander buitenlands avontuur sluit ik niet uit, als dat ook samengaat met thuis.’ 

Eerst hoopt Harte natuurlijk op een glorieus einde. Afsluiten met een EHL-beker of kampioensschaal in de hand zou een sprookjesachtig slot opleveren van zijn jongensboek in Nederland. ‘Dat zou prachtig zijn. Hoe het ook eindigt, ik heb hier vriendschappen voor het leven gesloten. En dat telt voor mij zwaarder dan alle bekers en titels bij elkaar.’