‘Olympische enkel’ kost Croon drie maanden: ‘Maar ik heb geen spijt’

De Olympische Spelen hebben een zuur staartje gekregen voor Jorrit Croon. De middenvelder van Oranje en Bloemendaal staat door een enkelblessure zo’n drie maanden aan de kant. Een gevolg van de keuze die hij maakte in Parijs, waarin hij door de pijngrens heenging. ‘Ik zat de ene dag bij de koning, de andere dag bij de enkelspecialist.’

Iedereen die de Spelen in Parijs heeft gevolgd, heeft de fysieke malheur van Croon meegekregen. Het begon allemaal met de ‘klapper’, zoals hij het zelf noemde, die hij maakte in de kwartfinale tegen de Australiër reus Jeremy Hayward. Croon ging met hart en ziel het duel in en landde hard op zijn enkel.

Zo hard dat hij vreesde dat hij de halve finale tegen Spanje niet kon spelen. Dankzij pijnstillers en verdovingen stond-ie er toch. Croon deed zelfs mee in de finale, waarin Duitsland na shoot-outs werd geklopt. ‘Ze hebben er zelfs in de rust nog een spuit ingezet, zodat ik mee kon doen’, vertelt de 152-voudig international nu. ‘Dat was toen de juiste beslissing. Ik wilde spelen. Was bezig met het moment, niet met de consequenties. En ook als ik wel had geweten dat dit het gevolg was, had ik het gedaan.’

Het moment waarop Croon geblesseerd raakte tegen de Aussies. Foto: Willem Vernes

Met een skisok op alle feestfoto’s

Hij klinkt zelfverzekerd. Was zich heel goed bewust van het medisch risico dat hij in Frankrijk nam. ‘Na de wedstrijd tegen Australië hebben we al een scan gemaakt van mijn enkel. Daarop was te zien dat ik schade had aan mijn enkelbanden. Op een normaal moment doe je het dan even rustiger aan. We keken nu vooral naar wat er op korte termijn wél kon. Al is het ook wel gek, als ik er zo aan terugdenk. Ik liep op die laatste dagen mank door het olympisch dorp. Maar na zo’n spuit kon ik weer sprintend het veld over.’

Er volgde nog een scan, na de finale. ‘Mijn enkelbanden zagen er toen slechter uit dan een paar dagen eerder. Er was aanzienlijk meer schade, al was het niet nodig om direct actie te ondernemen. Terug in Nederland zouden we het nog eens bekijken. Ik heb na die finale meteen een soort skisok gekregen, waarmee ik ongeveer op iedere feestfoto sta. Een grote blauwe huls, die mijn voet beschermde. Tsja, ik had er liever normaal uitgezien. Maar het was nodig om mijn enkel te ontlasten. Dankzij dat ding kon ik tenminste overal bij zijn.’

Croon hupte van huldiging naar huldiging. Zat in een heerlijke olympische roes. Maar ondertussen wachtte dus ook die doktersafspraak. ‘Ook dat was heel vreemd. De ene dag zit je bij de koning, de andere dag moet je langs bij een enkelspecialist. Hij liet zien dat een enkelbandje kapot was en dat ik geopereerd moest worden. Daar schrok ik van en hield ik geen rekening mee. Ik dacht eerder aan een week of zes herstellen. Daar ging ik vanuit. Niet van de drie maanden die ik daar te horen kreeg.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door JORRIT CROON (@jorritcroon)

Op krukken naar Friesland

Die operatie heeft Croon inmiddels achter de rug. Een ingreep waarbij een kunststof enkelbandje in zijn voet is gezet. Die moet zijn kuit en scheenbeen op de goede plek houden. Zijn voet zit in het gips. ‘En uiteindelijk groeit de boel ook weer zelf op z’n plek. Het komt dus goed en met de pijn valt het nu wel mee. Ik baal er vooral van dat ik er niet op mag lopen en dat ik met krukken mezelf moet voortbewegen. Dat ik dus eigenlijk bijna niks zelf kan.’

Hij ging afgelopen weekend wel mee op teamweekend met Bloemendaal naar Friesland. ‘Maar toen de jongens gingen padellen, zat ik aan de kant. Ik probeer zo veel mogelijk van de groepsvorming mee te maken. We hebben een nieuwe coach en best veel nieuwelingen. Nu Thierry Brinkman en Arthur Van Doren zijn vertrokken, is de hiërarchie ook weer wat veranderd. Ik wil daarin m’n verantwoordelijkheid pakken en bijvoorbeeld de nieuwe jongens op weg helpen. Dat kan ook als je zelf niet speelt.’

Croon in het shirt van Bloemendaal, tijdens de verloren playoff-serie tegen Rotterdam. Foto: Koen Suyk

Geen race tegen de klok

Bloemendaal begint het seizoen op 15 september, thuis tegen Nijmegen. Voor Croon is het maar de vraag of hij überhaupt in actie komt tijdens de eerste seizoenshelft, die tot 24 november loopt. ‘Ik kijk er al wel naar uit om mijn eerste wedstrijd te spelen als olympisch kampioen. Dat heeft iets bijzonders. Wanneer dit is, kan ik nog niet zeggen. Ik ga mij niet haasten, wil goed herstellen. Als het verantwoord is, wil ik het ongelijk van de dokter bewijzen en er sneller staan dan drie maanden.’

‘Bij Bloemendaal balen ze natuurlijk, maar gelukkig is er ook alle begrip voor de situatie. En ook voor mijn beslissing om op de Spelen toch door te gaan. Dit is heel vervelend, had het graag anders gezien. Maar ik heb geen spijt. Ik sta, ondanks die operatie en de lange hersteltijd, honderd procent achter mijn keuze.’