Sijbrand Bolhuis: ‘Ik dacht dat ik nooit meer kon hockeyen’

Nog geen jaar geleden dacht Sijbrand Bolhuis nooit meer met bal en stick op een hockeyveld te staan, vorige maand debuteerde de 23-jarige middenvelder prompt in de Hoofdklasse. De speler van Klein Zwitserland kijkt terug op een ellenlang revalidatieproces. ‘Ik ben mentaal best sterk, maar de afgelopen anderhalf jaar was vrij pittig.’

Het ziet er soms nog wat onwennig uit, de manier waarop Bolhuis over het veld van Klein Zwitserland rent. Gehuld met een enorme brace om zijn rechterknie rent daar desalniettemin een middenvelder met de grootste glimlach die je je maar kunt voorstellen. ‘Ik ben echt zo blij dat ik eindelijk weer kan spelen’, zegt Bolhuis.

‘Raar binnenkomen bij KZ’

In de zomer van 2019 scheurde de voormalig jeugdspeler van Rotterdam zijn kruisband af tijdens het EK met jong Oranje. Vlak voor de start van het EK in Valencia kondigde Bolhuis zijn transfer naar Klein Zwitserland aan. ‘Het was raar binnenkomen bij KZ’, vertelt Bolhuis. ‘Ik kon helemaal niks, ik stond niet eens op de spelerslijst.’

Sijbrand Bolhuis scheurde zijn kruisband af bij Jong Oranje tijdens het EK 2019 in Valencia. Foto: David Aliaga

In hoeverre bleef hij dan onderdeel van het team? ‘Ik was er op zondag wel, maar ik ging niet naar de trainingen. Ik trainde zelf vier, vijf keer per week bij de fysio. Daar stak ik mijn energie in. Het was lastig om echt onderdeel van het team te blijven, zeker met corona. Soms mocht ik niet eens op de club zijn.’

Ik was vijf minuten gaan lopen met mijn moeder en ik kon gewoon bijna niet meer op mijn eigen benen staan. Ik dacht: ik kan echt nooit meer hockeyen. Sijbrand Bolhuis, middenvelder van KZ

In het eerste halfjaar koos Bolhuis ervoor om wat afstand te houden van het hockey en zijn studie Civiele Techniek op orde te krijgen. ‘Daarna heb ik op de TU Delft een project gedaan om waterstofauto’s te bouwen, dus ik heb het wel een mooie invulling kunnen geven.’

Tegenslag na tegenslag

Bolhuis mikte op een rentree aan het begin van dit seizoen, maar zijn knie bleef dik en geïrriteerd. In juli is er nog een kram – een soort vork om een extra zijband vast te houden -uit zijn knie gehaald. ‘Dus ik moest weer onder het mes. Geen grote ingreep maar wel een tegenslag. Daarna heb ik in de zomer keihard gerevalideerd, maar het schoot gewoon niet op.’

De brace van Sijbrand Bolhuis. Foto: Willem Vernes

De middenvelder was, zoals hij zelf zegt: ‘verre van spelen’ aan het begin van dit seizoen. ‘Dat was mentaal lastig. Ik ben normaal gesproken mentaal heel weerbaar, maar dat was echt shit.’ In oktober liet Bolhuis een MRI van zijn knie maken. Daaruit bleek dat hij kraakbeenschade had. ‘Dat verklaarde waarom het niet goed ging’, vertelt Bolhuis. ‘Het lijkt alsof dat secundair letsel is, want het zat er niet bij de operatie.’

Weer een tegenslag. Bolhuis heeft een maand helemaal niets gedaan en slikte alleen maar ontstekingsremmers. Richting december kwam daar ineens de angst. Het geloof in een goede afloop ebde weg. ‘Ik was vijf minuten gaan lopen met mijn moeder en ik kon gewoon bijna niet meer op mijn eigen benen staan. Ik dacht: ik kan echt nooit meer hockeyen. Vanaf dat moment ben ik gestopt met alle krachttrainingen en richtte ik me op hele functionele trainingen.’

Langverwachte debuut in de Hoofdklasse

Dat gevoel, het nooit meer kunnen hockeyen, had Bolhuis nooit eerder gehad. ‘Tot dat ene moment met mijn moeder. Mensen vroegen aan me, is het niet mentaal? Nee, dat is het niet. Dat bleek ook uit de MRI. Ik moest gewoon volhouden. Blijven trainen en heel functioneel bezig zijn.’

Sijbrand Bolhuis is weer terug op het veld. Foto: Willem Vernes

Drie maanden later stond hij ineens op het veld en deed hij mee met de oefenwedstrijd tegen Rotterdam. Een paar weken later maakte hij zijn langverwachte debuut in de Hoofdklasse. Bolhuis: ‘Dat voelt echt als een mijlpaal. Ik heb er lang op moeten wachten.’

De middenvelder is in het veld nog wel wat zoekende. Hij mist natuurlijk wedstrijdritme, maar hij merkt ook dat hij bepaalde dingen nog niet kan die hij eerder wel kon. ‘Ik merk het met draaien, wenden en keren’, vertelt hij. ‘Ik kan gewoon nu nog niet versnellen en langs iemand gaan. Dat was aan het begin even lastig, maar dat heb ik losgelaten. Het is niet realistisch dat dat in bewijs van spreken twee weken terugkomt. Dat ik nu zo moe ben komt natuurlijk ook dat het mijn derde wedstrijd in zeven dagen was. Tegen HGC voelde ik dat wel, maar het geeft me tegelijkertijd ook vertrouwen dat de belastbaarheid weer richting het oude niveau kan.’

Sijbrand Bolhuis tijdens de Haagse derby tussen Klein Zwitserland en HGC (3-3). Foto: Willem Vernes

Bolhuis is op dit moment bij Klein Zwitserland even met zichzelf bezig, zoals hij het zelf verwoord. ‘Ik vind het geweldig om hier voor het team mijn steentje bij te dragen, maar eerlijk gezegd ben ik met mezelf bezig om weer helemaal op honderdprocent te komen. Ik heb nog een kleine vijf maanden de tijd om voor volgend seizoen mijn oude niveau te halen. Dan mik ik op een waanzinnig Hoofdklasse-seizoen. Niet alleen voor mij, maar ook voor KZ, dat mij in de afgelopen twee jaar altijd fantastisch heeft gesteund.’