Assistkoning Menini: ‘Dit is mijn allermooiste week in Nederland’

Met twee assists in de beslissende halve finale tegen Bloemendaal (3-1 zege) was Joaquin Menini een van de helden van Rotterdam. De 32-jarige Argentijn, die de Spaanse hockeynationaliteit heeft aangenomen, speelt al acht jaar in Nederland. ‘Op het tijdstip dat ik vroeger ging eten, lig ik nu soms al in bed.’

‘Houdoe!’ 

De manier waarop Menini woensdagmiddag het telefoongesprek beëindigt is veelzeggend. De Zuid-Amerikaan groeide op in metropool Buenos Aires. Speelde jarenlang bij de Argentijnse topclub Mitre, maar is inmiddels enorm ‘vernederlandst’. 

Menini, die door de hele hockeywereld ‘Pancho’ wordt genoemd, woont inmiddels al jaren in Den Bosch – samen met de Bossche spits Maartje Krekelaar, zijn vriendin. ‘Op het tijdstip dat ik vroeger ging eten, lig ik nu soms al in bed’, lacht de middenvelder. ‘En ik kan ook veel beter tegen de kou. Toen ik hier net kwam, was dat een worsteling. Hield ik zo lang mogelijk mijn handschoenen aan. Nu vind ik het nog steeds niet lekker, maar ben ik er wel aan gewend.’

Menini in de halve finale tegen Bloemendaal. Foto: Rob Römer

Het avontuur dat uit de hand liep

Het is allemaal het gevolg van een uit de hand gelopen avontuur. Eentje die in 2016 begon bij HGC, vlak na zijn droomzomer waarin hij met de Argentijnse nationale ploeg goud won op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Zoals zoveel buitenlandse spelers wilde ook Menini in de Hoofdklasse spelen. ‘Ik was toen 25 jaar. Wilde mezelf ontwikkelen in de beste competitie die er is. Daarvoor kwam ik naar Nederland. Beter worden. Mezelf uitdagen. Een nieuwe cultuur meemaken.’

Op het moment dat hij naar Nederland kwam, had Menini al twee jaar bij Club de Campo uit Madrid achter de rug. ‘Ik had geen idee hoelang het voor mij zou duren in Europa. Daar ben ik nooit mee bezig geweest. Ik had het naar mijn zin in Nederland, daarom bleef ik. Ik ging voor het hockey, dat was mijn droom. In Argentinië had ik dat nooit zo professioneel kunnen beleven als hier. Daarom heb ik in al die jaren niet serieus gedacht aan een terugkeer.’

‘Natuurlijk heeft een lang verblijf in een ander land consequenties. Ik zie mijn familie niet vaak. Ik mis ze. Meestal probeer ik een of twee keer per jaar naar Argentinië te gaan. Maar dat is niet altijd makkelijk, met het drukke hockeyprogramma. Gelukkig komen ze ook weleens naar Europa.’

Foto: Bart Scheulderman

Een andere hockeynationaliteit

In zijn Nederlandse jaren is de Zuid-Amerikaan veranderd, denkt hij. ‘Dat hoop ik ook, haha. Dat ik wat geleerd heb in die afgelopen acht seizoenen. Maar serieus: ik ben iets geduldiger en rustiger geworden. Dat zijn nog steeds niet mijn sterkste eigenschappen. Maar zowel binnen als buiten het veld ben ik minder fel. Ik vlieg er minder snel op, als er iets gebeurt. Dat gevoel was vroeger veel sterker bij mij. Dat komt ook omdat ik mij hier op mijn plek voel. Ik vind het lastig om ver in de toekomst te kijken. Maar ik zie mezelf echt nog wel een tijdje in Nederland wonen. Alleen jullie taal…Ik ben echt heel blij dat iedereen hier Engels spreekt.’

Ook zijn hockeynationaliteit veranderde. De gouden olympiër speelde in 2019 zijn laatste interland voor zijn vaderland. Daarna werd hij niet meer opgeroepen. Viel buiten de ploeg, zonder dat hij daar een echte reden voor had gekregen. Een periode die hem veel pijn deed, waar hij liever niet over praat. Zijn landgenoot Max Caldas zorgde ervoor dat de internationale loopbaan van Menini weer nieuw leven in werd geblazen.

Caldas, die bondscoach was geworden bij Spanje, wist dat Menini ook een Spaans paspoort had. En daardoor speelt de geboren Argentijn sinds begin 2022 voor de nationale ploeg van het vaderland van zijn opa. ‘Los van wat er is gebeurd, ben ik blij met de kans bij Spanje. Doordat ik bij hen terecht kon, ben ik ook nog steeds als international actief. Sta ik straks misschien wel weer op de Olympische Spelen.’

Foto: Willem Vernes

Zover is het nu nog niet. Eerst die twee finales met Rotterdam tegen Kampong. Je hoort Menini glunderen door de telefoon als de eindstrijd ter sprake komt. ‘Ik heb alle beelden van de tweede halve finale inmiddels teruggezien. Telkens kwam onze laatste goal voorbij op social media. Die kan ik inmiddels wel dromen. Het mooiste is de explosie van vreugde na de treffer. Het moment dat iedereen gek wordt. Die heerlijke ontlading. Daar kan ik echt geen genoeg van krijgen.’

In de afgelopen dagen is Menini, net als de rest van Rotterdam, ontwaakt uit de halvefinale-roes. De blik is inmiddels vol gericht op Kampong. Dat stond in 2021 nog in de finale. Heeft meer spelers met (play-off)-ervaring en eindigde hoger dan Rotterdam in de competitie (derde tegenover vierde). Maar van een underdogrol wil Menini niets weten. ‘Daar ben ik ook helemaal niet mee bezig. We vertrouwen op wat we kunnen. In de competitie hebben we twee keer van Kampong verloren, maar de verschillen waren heel klein. Ik geniet van de spanning richting het weekend. Het is de mooiste week die ik in Nederland heb meegemaakt.’

Hoe zijn achterban de play-offs volgt

Ondertussen vertelt Menini dat zijn fans over de hele wereld met hem meeleven. ‘Mijn ouders zitten dit weekend in Spanje. Dus misschien kunnen die wel live meekijken. Weet je of Viaplay het daar doet? In Argentinië lukt dat niet. Het is daar vijf uur vroeger, dus aan het eind van de ochtend als de finale begint.’

Hij schiet in de lach. ‘Ik weet dat mijn vrienden en familie daar constant de live-updates bekijken op hockey.nl. Ze snappen natuurlijk helemaal niet wat er staat in het Nederlands. Maar een tussenstand of een doelpunt, dat halen ze er wel uit hoor. Mooi dat ze thuis zo toch meekrijgen wat er hier gebeurt.’