Huizen weet dat het voorbij is: ‘Dit jaar was mentaal heel zwaar’

‘Dit was onze laatste kans en die hebben we laten liggen’, zegt een zichtbaar geëmotioneerde Myrthe van Kesteren. De aanvoerder van Huizen moest toezien hoe haar ploeg met 1-2 verloor van HDM, een nederlaag die lijfsbehoud zo goed als onmogelijk maakt. ‘Voor mijn gevoel is het nu gewoon klaar.’

Nog geen elf maanden geleden knalden de champagnekurken op Sportpark Bestevaer. De nummer een van de Promotieklasse promoveerde glansrijk naar de Hoofdklasse. Maar de kampioensvreugde was van korte duur. De ploeg wachtte dertien (!) duels op de eerste overwinning. Voor de winter verzamelde de selectie van Donald Drost een schamel puntje. Inmiddels staat de puntenteller op vijf, maar dat is nog steeds niet genoeg.

Het laatste beetje vertrouwen was er zondagmiddag. Tegen HDM moest het gebeuren. En met nog dertien minuten op de klok en de stand op 1-1, gloorde er een sprankje hoop aan de horizon voor Huizen. Een corner van Sam Luttmer belandde op het lichaam van HDM-lijnstopper Frederique Dekker. Strafbal. De ultieme kans op de voorsprong. Op misschien wel de tweede overwinning van het seizoen. En op een sprankje perspectief, hoe klein ook, richting handhaving.

De strafbal van Sam Luttmer werd gekeerd door Julia Reimerswaal. Foto: Bart Scheulderman

Alles en iedereen hield de adem in, toen Luttmer zich meldde bij de stip. Het kind van de club, dat een plekje heeft in ieders hart. Volgend seizoen vertrekt ze naar Pinoké, maar dit was haar moment. Een soort afscheid. Maar de druk was te groot. Haar push ging mis en het was plots doodstil aan de zijlijn. Want iedereen gunde het Huizen en Luttmer zo enorm. Twee minuten voor tijd werd het definitieve vonnis geveld. Belén van den Broek benutte namens HDM wel een strafbal: 1-2. Een mokerslag. De harten van Huizen braken.

Het seizoen waarin alles tegenzat

Dat verdriet straalde ook af van Myrthe van Kesteren. ‘Ik ben er echt kapot van. We geven het vandaag echt zelf weg. Dat is zo ongelofelijk zonde. Ik vond ons vandaag echt beter dan HDM. Maar we doen soms domme dingen’, vertelt de aanvoerder, nadat ze net zeker een minuut of vijf alleen midden op het veld zat, terwijl ze stoïcijns voor zich uitkeek. Met natte ogen begint ze over die ene strafbal. ‘Ik had Sam zo graag een doelpunt gegund’, vertelt ze liefdevol over haar teamgenoot. ‘Ik zou willen dat ik de druk voor haar weg kon nemen. Ze breekt nu het liefst haar stick in drieën. En dat gevoel laat ze voorlopig niet meer los. Ik ga haar zo een hele dikke knuffel geven’, zegt de aanvoerder. ‘Het hoort misschien zelfs wel bij de wedstrijd’, zegt ze. ‘Bij het seizoen’, vult ze aan. ‘Echt alles heeft ons tegen gezeten.’

‘Elke week stond ik weer voor de camera van Viaplay’, gaat ze verder. ‘Vertelde de commentator me hoe goed we wel niet speelden. Maar telkens hadden we weer verloren. Ik heb helemaal niks aan die complimenten’, vertelt ze. ‘Donald hamert er altijd op dat je krijgt wat je verdient. Dus dan staan we denk ik terecht laatste. En dat is echt pittig.’

Myrthe van Kesteren staarde minutenlang voor zich uit. Foto: Bart Scheulderman

Geen cent extra in de Hoofdklasse

Toen Huizen vorig seizoen promoveerde, was een ding duidelijk. De Hoofdklasse bracht geen cent extra met zich mee. ‘Je krijgt geen reet. Geen schoenen, geen stick. Je betaalt gewoon je eigen contributie’, vertelt ze. ‘Je komt hier echt voor de sfeer. We zijn gepromoveerd als een groep vriendinnen. Die het van de spirit moest hebben.’

Ik heb bij een sportpsycholoog gelopen. Dat was nodig, want het ging echt niet goed met me. Ik moest naar de dokter voor slaapmedicatie, want zonder pilletje deed ik geen oog dicht. Myrthe van Kesteren

En dat was echt niet altijd eenvoudig. Vooral voor de winter had Van Kesteren het zwaar. ‘Ik heb er slapeloze nachten van gehad’, zegt ze. Ze voelde zich verantwoordelijk voor de negatieve resultaten. Daar had ze zo’n last van, dat ze er mentale klachten van kreeg. ‘Ik heb bij een sportpsycholoog gelopen, die de club me aangeboden had. Dat was nodig, want het ging echt niet goed met me. Ik moest naar de dokter voor slaapmedicatie, want zonder pilletje deed ik geen oog dicht. Ik zat slecht in mijn vel.’

Verdiet bij Huizen. Foto: Bart Scheulderman

Na de winter ging het beter met de passionele aanvoerder met het hart op de tong. Haar mindset veranderde. Bovendien had de ploeg als nummer laatst toch niets meer te verliezen. ‘Daar werd ik een wat vrolijker mens van. En dat was nodig’, zegt ze. ‘Ik had nooit verwacht dat iets waar je zoveel plezier en passie uit haalt, je zo kan nekken. Ik zat iedere maandag chagrijnig op mijn werk. Maar het beheerste zoveel meer. Het had zoveel impact op mijn leven.’

Met trots terugkeren naar de Promotieklasse?

De officieuze degradatie doet pijn en de tranen zijn puur, maar toch is er nog altijd meer plezier dan een paar maanden geleden. Ze is vastberaden om de laatste drie wedstrijden – tegen Tilburg, Den Bosch en Amsterdam – in de Hoofdklasse goed af te sluiten. Op haar manier vol strijd en passie. En dan uiteindelijk met trots terug te keren in de Promotieklasse. Althans..

Huizen is echt mijn club. Heb hier een supermooie rol en heb het hier enorm naar mijn zin. Maar ik ben ook 29 jaar. Als ik iets wil, moet ik dat nu doen.

‘Ik weet nog niet wat ik ga doen’, vertelt ze. Ze genoot enorm van wedstrijden spelen op het hoogste niveau en twijfelt over haar toekomst. ‘Ik heb contact gehad met Rotterdam’, vertelt ze eerlijk. ‘Huizen is echt mijn club. Heb hier een supermooie rol en heb het hier enorm naar mijn zin. Bovendien blijft de kern van het team intact. Maar ik ben ook 29 jaar. Als ik iets wil, moet ik dat nu doen.’

De knoop is nog niet doorgehakt. En de twijfels over haar toekomst maken voor even plaats voor het rauwe verdriet van zondag. Het seizoen was een rollercoaster. Voor haarzelf en voor haar team. Eerst moet alles een plekje krijgen. Maar wel zonder slapeloze nachten en met minder impact op haar leven. ‘Ik wil het plezier nooit meer verliezen’, besluit ze.