De vrouwen van Kampong hadden tijdens het laatste weekend van de reguliere zaalcompetitie nog een minieme kans om directe degradatie uit de Hoofdklasse te ontlopen, maar die ging al direct in rook op. Een 2-3 nederlaag tegen Amsterdam zet een dikke streep onder een jarenlang verblijf op het hoogste niveau. Dat Kampong in bijna alle duels gelijkwaardig was aan de tegenstander, doet extra pijn. ‘We zijn nooit de underdog geweest.’
Toen de toeter van de KNHB-official zaterdagochtend tegen twaalf uur het einde markeerde van het duel tussen Kampong en Amsterdam eindigde de stick van Veere ter Horst met een knal tegen de balk. Terwijl haar ploeggenoten hun teleurstelling relatief gelaten verwerkten, gaf de 18-jarige verdediger als een van de weinigen haar frustratie even alle ruimte.
‘Wat ik op dat moment voelde?’, kaatst ze de vraag terug als we haar een uurtje later spreken in de catacomben van Sportcampus Zuiderpark in Den Haag. ‘Ik vind het lastig dat in woorden uit te drukken. Ik was gewoon heel teleurgesteld. Niet per se in mijn team, want ik kijk altijd eerst naar mezelf. Wat had ík anders kunnen doen? Wat had ik anders móeten doen?’
![](https://hockey.nl/wp-content/uploads/2025/01/WV2025_WV2R4616-scaled.jpg)
Teleurstelling bij Guusje Moes en Veere ter Horsrt na de degradatie uit de Hoofdklasse Zaal. Foto: Willem Vernes
Kampong kwam in het alles-of-niets-duel met Amsterdam – dat zelf nog streed om deelname aan de play-offs – al vroeg op een 0-2 achterstand, maar knokte zich vol overgave terug in het duel. Dat dankte de ploeg onder anderen aan keeper Alexandra Heerbaart, die met een serie reddingen een glansrol vertolkte en haar team op de been hield. Ondanks de 1-2 van Mea de Vries en een late 2-3 van Guusje Moes bleef de ploeg met lege handen achter. Het verlies tegen Amsterdam was de zevende nederlaag van het seizoen, en de vierde met slechts één doelpunt verschil.
Losse flodders
Zoals in bijna alle eerdere duels van deze zaalcompetitie kon de formatie van coach Jeroen Schoenmakers zich tegen Amsterdam qua spel tussen de balken prima meten met de tegenstander, maar ontbrak het aan scherpte en daadkracht in de doelpuntenproductie. Kampong had genoeg wapens om tegenstanders pijn te doen, maar gebruikte losse flodders als munitie. Daarbij kende de ploeg een extra handicap omdat strafcornerspecialiste Sofie Stomps de laatste vier duels ontbrak vanwege een studie-onderzoek op Spitsbergen.
![](https://hockey.nl/wp-content/uploads/2025/01/WV2025_WV2R0933-scaled.jpg)
Alexandra Heerbaart stopt een strafbal namens Kampong. Foto: Willem Vernes
‘We zijn dit seizoen eigenlijk nooit de underdog geweest’, reflecteert Ter Horst, samen met Livia van Dijck de jongste speelster van het team. ‘We waren echt niet slechter dan de andere teams. Het kwam er telkens op neer dat we in de eindfase te weinig goals maakten. Dat is geen verwijt aan onze spitsen. Het heeft meer te maken met de teamdynamiek waar we niet helemaal grip op hebben gekregen. Dat we telkens heel dicht bij een goed resultaat zaten, geeft gelukkig wel een ander gevoel dan wanneer we de ene na de andere wedstrijd met een grote nederlaag van het veld gestapt zouden hebben. Maar het maakt de degradatie daardoor wel extra pijnlijk.’
Groot hart
Van dikke tranen en ontroostbare speelsters was zaterdagmiddag geen sprake bij Kampong. Althans, voor zover dat zichtbaar was buiten de veilige deuren van de kleedkamer. Een paar jaar geleden zou Ter Horst misschien minutenlang in zak en as hebben gezeten en het gevoel hebben gehad dat haar hockeywereld in elkaar was gestort. Dat ze alles en iedereen had teleurgesteld. Maar de jonge verdediger, uitgerust met een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor haar eigen rol in het team, heeft zich daarin spectaculair ontwikkeld.
![](https://hockey.nl/wp-content/uploads/2025/01/WV2025_WV2R4751-scaled.jpg)
Ter Horst werkt de bal weg uit de defensie van Kampong. Foto: Willem Vernes
‘Ik heb een groot hart voor het team, de club en de sport’, zegt Ter Horst. ‘Ik heb vaak gedacht dat ik mensen teleurstelde als ik een foutje maakte of als we het als team niet goed hadden gedaan. Zo zit ik in het spelletje. Maar fouten maken en falen hoort erbij. Ik leer daar steeds beter mee omgaan. Ik vraag me nu af: wat is er zojuist gebeurd? En wat ga ik doen met wat ik net heb meegemaakt? Van daaruit maak ik stappen. In een proces waarin je als team wil blijven groeien, dan zijn deze ervaringen keihard nodig, hoe pijnlijk dat ook is.’
Kampong sloot de dag af met een welkome 5-2 zege op Pinoké. Dat bracht geen verandering meer in de eindstand, maar gaf de teamspirit in de piepjonge ploeg van Schoenmakers wel een boost. Ter Horst: ‘Dat was een wedstrijd voor het goede gevoel, een wedstrijd waarin plezier voorop stond. En we wilden Carlijn Tukkers (zie kader hieronder) een hart onder de riem steken. Dat uitgerekend zíj geblesseerd uitviel tegen Amsterdam was heel zuur voor ons. Ze is een enorme steunpilaar voor het team, heeft een grote passie voor het spelletje. We hebben ook voor haar gewonnen.’
Klik op bovenstaande afbeelding voor een grotere weergave.
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.