Odekerken pakt goud met oude vrienden: ‘Niet één keer getraind’

Op het NK Zaal voor Reserveteams gaf menig oud-tophockeyer acte de présence. Robbert van de Peppel en Timmo Kranstauber (HDM Heren 3), geheel Pinoké Dames 3 en Gitte Michels en Melissa Pieters (Almere Dames 2) bijvoorbeeld. Bij Heren 2 van Bloemendaal stond ex-zaalinternational Matthijs Odekerken onder de lat, die vorig jaar na negen seizoenen SCHC afscheid nam van tophockey. Pardoes werd hij met zijn nieuwe zaalteam kampioen van Nederland. ‘We hebben geen training gehad.’

Zijn nieuwe teamgenoten zijn geen onbekenden voor Odekerken. Als geboren Bloemendaler speelde hij in zijn jeugd bij HBS, op een steenworp gelegen van hockeyclub Bloemendaal. ‘Daar zat ik in het team met onder anderen Max Vergnes en Freek Martens, die nu ook in dit team speelden. Anderen uit dit team hockeyden bij Bloemendaal, dus we kwamen elkaar altijd tegen. Op het veld train ik nu mee met Bloemendaal Heren 1, zeker als Maurits Visser met het Nederlands elftal weg is. Zo ben ik gevraagd om met Heren 2 in de zaal mee te doen.’

De zaaloverstap naar het tweede van Bloemendaal past perfect in de nieuwe levensfase van Odekerken. Met zijn vriendin verhuisde hij van Utrecht naar Bloemendaal. Afgelopen zomer werd hij bovendien vader. ‘Ik wilde de weekenden vrij hebben, dus zit daarom niet vast in een team. Voor de zaal wilde ik wel een uitzondering maken. Het is echt een vriendengroep die elkaar al van vroeger kent. De meesten hockeyen al sinds hun zevende samen. Zelfs jongens die op het veld bij een andere club op hoog niveau spelen, zoals Pelle Vos (Laren) en Max Vergnes (HBS), komen in de winter bij elkaar om samen te hockeyen in dit team.’

Odekerken in actie tijdens het NK – vóór Bloemendaal, in SCHC-tenue. Foto: Bart Scheulderman

Met Odekerken – tijdens de NK-finaledag nog altijd gehuld in SCHC-shirt – had het tweede van Bloemendaal meteen een heel goede te pakken. Los van zijn jarenlange ervaring speelde de keeper in het Nederlands zaalteam. Daarmee won hij in 2018 goud op het EK voor B-landen. ‘We hebben geen training gehad. Eén oefenwedstrijd begin december tegen HBS: daar bleef het bij. We hebben geen coach. Toch hebben we alle wedstrijden gewonnen, dus het ging best lekker. De basistechniek van iedereen is gewoon goed en iedereen speelt op hoog niveau of heeft Hoofdklasse gespeeld. Daarmee zijn we ver gekomen’, zei Odekerken met gevoel voor understatement.

Gestaakte strijd

Jarenlang speelde de sluitpost met SCHC op het hoogste niveau en in de Promotieklasse. Afgelopen seizoen promoveerden de Bilthovenaren weer eens naar de Hoofdklasse, maar niet met de geroutineerde keeper onder de lat. Odekerken moest namelijk plaatsmaken voor Fritz Schnoeckel. Een oude bekende van Odekerken.

Odekerken (uiterst rechts) gaf anderhalf jaar geleden de strijd om de positie als eerste keeper van SCHC op ten faveure van Fritz Schnoeckel. Foto: Bart Scheulderman

‘Fritz nam mijn plek over toen ik van HBS naar SCHC ging. Anderhalf jaar geleden wilde hij het wel bij SCHC proberen; het team van zijn huisgenoot Max Sweering. Daarmee werd het een strijd tussen Fritz en mij. Eerlijk is eerlijk: dat heeft hij beter gedaan. Mij kwam het niet verkeerd uit. Mijn aandacht ging steeds meer naar mijn leven buiten hockey. Mijn werk, het kopen van een huis, het stichten van een gezin. Dus ik heb op een gegeven moment ook aangegeven aan onze coach Jeroen Groenheijde en Fritz dat ik de strijd staakte. De kans was heel groot geweest dat Fritz sowieso had gewonnen. Hij was gewoon beter. En dat was prima. Ik liep inmiddels al zo lang mee dat ik mij niet meer zo druk maakte over niet geselecteerd worden als tien jaar geleden.’

Voor even shinen

Zo kickte Odekerken langzaam af van het tophockey. Trainingen deed hij ‘volle bak’ mee. Alleen de wedstrijden liet hij aan Schnoeckel over. Tijdens de play-offs tegen Laren zat hij als tweede keeper op de bank. ‘Dat deed ik met alle liefde. Ik voelde absoluut nog een connectie met het team. Ik heb er negen jaar gespeeld, trainde drie keer per week. Maar andere zaken werden veel belangrijker. Aan alles voel ik ook dat mijn beslissing een goede is geweest. Mijn leven nu bevalt hartstikke goed. Het is heerlijk om de weekenden vrij te zijn, samen met de kleine en mijn vriendin.’

En toch… Aan zijn glinsterende ogen te zien, was zijn tijdelijke terugkeer in de competitie zeker niet alleen een vriendendienst. ‘De extra liefde voor de zaal zit er nog steeds. Ik vind het spel hartstikke leuk. Je krijgt meer te doen dan op het veld en kan schaken als je goed op elkaar bent ingespeeld. Daar heb ik met volle teugen van genoten. En ‘m dan met goud afsluiten, is toch mooi?’