Tussen de balken kon Oekraïne de oorlog even vergeten

De Sporthalle Hamburg schudde vorige week zaterdag op zijn grondvesten. Van de tribunes klaterde het applaus. De bronzen medaille bij het EK Zaal voor de Oekraïense dames werd met een staande ovatie begroet. Er werd zelfs uit volle borst ‘Happy Birthday’ gezongen voor Yevheniia Moroz, de aanvoerster van de ploeg die haar verjaardag vierde. ‘We speelden niet alleen voor brons, maar ook voor al onze landgenoten.’

Er werd geknuffeld. Er werd gelachen en gehuild. Alle emoties kwamen er na het laatste fluitsignaal van het duel tegen Oostenrijk uit bij de speelsters en de staf onder wie de Nederlanders Hien The (assistent-coach, red.) en Thom Fokker (video-analist, red.). Emoties die tijdens de wedstrijden onder de oppervlakte waren gebleven, maar bij het volkslied voor iedereen zichtbaar waren. Moroz wreef tijdens de klanken van ‘Sjtsje ne vmerla Oekrajiny’ meerdere malen de tranen van haar wangen.

In de voorbereiding op het bronzen duel tegen Oostenrijk had de fysieke trainer de groep toegesproken. Hij vertelde dat hij per se de medaille wilde winnen. Een aantal dagen na het EK zou hij namelijk weer terugkeren naar het front om te vechten tegen de Russen. ‘Het was heel emotioneel. We hebben ons niet echt voorbereid op de wedstrijd. We hebben elkaar alleen gezegd: speel met je hart en vanuit je ziel’, zegt Moroz.

Blijdschap bij Yevheniia Moroz (r) na het winnen van de bronzen medaille tijdens het EK Zaal in Hamburg. Foto: Willem Vernes

Afleiding

Hockey als afleiding van een oorlog, die al sinds februari woedt in Oekraïne. Tussen de balken in Hamburg konden de speelsters even alles vergeten. Even niet nadenken over de gevolgen van de Russische agressie.

Voor het begin van de oorlog woonden de meeste speelsters in Sumy, de thuisbasis van het nationale team, een plaats in Noord-Oekraïne op slechts een kilometer of veertig van de grens met Rusland. Toen de Russen tien maanden geleden Oekraïne binnenvielen, verspreidde de ploeg zich over Europa. Een aantal besloot in Sumy te blijven, maar anderen vertrokken naar onder meer Engeland en Duitsland.

Moroz zocht haar heil met haar dochter in Italië, bij familie in Livorno. ‘Nadat de oorlog was uitgebroken, werd onze stad gebombardeerd. Mijn dochter was heel erg bang. We hebben toen een moeilijke beslissing genomen. Mijn man bleef achter in Sumy en ik vertrok naar Italië. Als ik eraan denk, word ik heel verdrietig.’ Ze vond sportief onderdak bij CUS Pisa. Haar achtergebleven teamgenotes in Sumy moesten hun training vaak onderbreken vanwege het luchtalarm.

Voorbereiden in Duitsland

Midden november verzamelde de Oekraïense ploeg zich in Wohltorf, een klein plaatsje ten zuidoosten van Hamburg. Het team werd ondergebracht in een hotel waarvan de moeder van de eigenaresse werd geboren in Oekraïne. Een lokale club stelde zijn hal, op loopafstand van het hotel, ter beschikking voor trainingen. Clubleden deden financiële en materiële donaties en diverse teams waaronder enkele Bundesligaploegen organiseerden oefenwedstrijden. Twee dagen voor de start van het EK nam de ploeg haar intrek in het teamhotel in Hamburg.

Yevheniia Moroz aan de bal tijdens de strijd om het brons tegen Oostenrijk tijdens het EK Zaal in Hamburg. Foto: Willem Vernes

Oekraïne startte het toernooi in de Sporthalle met twee zeges op Tsjechië (7-3) en Turkije (7-6). Naast twee ruime nederlagen tegen Duitsland (9-0) en Oranje (12-1) werd ook gelijkgespeeld tegen Oostenrijk (2-2). De resultaten waren voldoende om het in de strijd om het brons opnieuw op te nemen tegen de Oostenrijkse ploeg.

De spanning in het duel om de prijzen was om te snijden. De ploegen hielden elkaar goed in overwicht. Het leek uit te draaien op shoot-outs totdat Moroz anderhalve minuut voor tijd van achteruit via de balk Olha Honcharenko bereikte. Zij gaf een perfecte voorzet die door Oksana Ponomarenko tot doelpunt werd gepromoveerd.

Bejubelde medaille

Het was misschien wel de meest bejubelde medaille van het EK. Op de Oostenrijkse fans na lag de sympathie van het publiek in Hamburg bij de Oekraïense ploeg, die luid werd aangemoedigd. Ook waren er hier en daar Oekraïense vlaggen te zien op de tribunes.

Voor Oekraïne was de medaille in Hamburg na de EK-titel in 2010 en het brons op het WK een jaar later het eerste eremetaal tijdens een internationaal zaaltoernooi. ‘Ik ben er zeker van dat ik het voor de rest van mijn leven zal onthouden’, zegt Moroz, die tijdens het toernooi de steun voelde van haar landgenoten. ‘We hebben heel veel berichtjes gekregen. Ik denk dat het nu een feestdag is in Sumy.’

Oekraïne wint brons tijdens het EK Zaal in Hamburg. Foto: Willem Vernes