Papa Robert van der Horst: ‘Rustdag is niet écht een rustdag’

Robert van der Horst is de volgende in de rubriek ‘Zonder bal en stick’, waarin internationals openlijk vertellen over hun leven buiten de lijnen. Robert is samen met Rogier Hofman 1 van de 2 vaders van de internationals van Oranje. ‘Een rustdag is voor mij niet écht een rustdag.’

Robert heeft een dochter van 5, Lot, en een zoon van 3, Tim. ‘Afgelopen winter heb ik mijn kinderen lang moeten missen. Ik ben toen 2 van de 3 maanden met Oranje in het buitenland geweest. Dat is behoorlijk pittig. Ook omdat er een extra last op de schouders van mijn vrouw komt te liggen.’

‘Het is niet alleen míjn topsportcarrière, het is ook háár topsportcarrière. Gelukkig heb ik een sterke vrouw. Ze heeft alles op de rit. Gekscherend zegt ze wel eens: alles gaat prima zo lang jij er niet bent. Zonder haar zou ik dit niet kunnen. Als ik veel lange dagen maak en mijn kinderen niet zie omdat ze al slapen, trekt Suzanne wel eens aan de bel. Zo van: nu gaan we wat leuks doen met z’n allen.’

Rustdagen met kinderen

De aanvoerder van Oranje merkt dat hij buiten het hockey een wezenlijk ander leven heeft dan zijn kindloze collega-internationals. ‘Op rustdagen kunnen die jongens de hele dag rusten. Ze kunnen bij wijze van spreken tot 10 uur in hun bed liggen. Voor mij zijn rustdagen niet écht rustdagen. Bij mij gaat om 7 uur de wekker. Of nee, ik héb niet eens een wekker, ik word wakker van mijn kinderen. Dan begint de dag en is het aanpoten. Aan de andere kant krijg ik er natuurlijk veel voor terug. Het is hartstikke leuk om een gezinnetje te hebben.’

Hoe jong ze ook zijn, het is nu al duidelijk dat de kinderen van de Wereldspeler van het Jaar 2015 van hockey houden. Robert neemt ze dan ook regelmatig mee naar Oranje Zwart. ‘De oudste zit op funkeyhockey. Ik sta dus iedere zaterdagochtend om half 9 langs de lijn naar mijn dochter te kijken. Mijn kinderen worden een beetje grootgebracht op de club, zoals we allemaal zijn grootgebracht. Ze staan nu met vriendjes en vriendinnetjes op veld 1 te hockeyen als Heren 1 klaar is, net als ik vroeger.’

‘Ik verwaarloosde mijn school’

Toen Robert zelf nog kind was, was het al snel duidelijk dat hij talent voor hockey had. Als middelbaar scholier koos hij voor het Sint Joriscollege in Eindhoven, een school waar topsporttalenten hun studie en hun sport optimaal kunnen combineren. De school maakt deel uit van de Landelijke Organisatie Onderwijs & Topsport (LOOT). ‘Ik heb vmbo gedaan. Ik had meer in mijn mars, maar ik koos altijd voor hockey. Ik was zó fanatiek dat ik mijn school verwaarloosde. Tot het LOOT-project kwam. Toen werd ik ondersteund en mede daardoor heb ik netjes mijn school afgemaakt.’

Robert mag dan inmiddels meer dan 250 interlands achter zijn naam hebben staan, hij is nog steeds betrokken bij het Sint Joriscollege. Uiteraard niet meer als leerling, maar wel als bestuurslid. ‘Daar ben ik als een soort ervaringsdeskundige voor gevraagd. Je ziet dat jonge kinderen prima naast hun school kunnen sporten, maar op het moment dat ze naar de middelbare school gaan, wordt dat lastiger. Bij sommige sporten gaat dat goed, maar bij hockey kan het beter. Ik probeer een verbinding met de verenigingen te creëren die ervoor zorgt dat jonge scholieren niet direct schade oplopen. Voor hen ben ik een soort klankbord.’ 

Maatschappelijke carrière

Robert heeft een druk bestaan, want hij is ook nog eens ondernemend. ‘Een half jaar geleden ben ik aandeelhouder geworden bij een groot handelshuis All-In Sport. Wij handelen in sport,  spel- en fysioartikelen in de breedste zin van het woord. We leveren aan scholen, gemeenten, sportverenigingen, zorginstanties en particulieren. Van klein materiaal zoals ballen en pionnen, tot de inrichting van kleedkamers. We hebben een assortiment van meer dan 15.000 producten. Het is zó divers. Ik heb te maken met offertes en facturen van 50 euro, maar ook van 80.000 euro.’

Het bedrijf is voor Robert een manier om een maatschappelijke carrière op te bouwen. ‘Ik hoop de komende jaren op topniveau te kunnen blijven hockeyen, maar daarnaast ook iets moois op te bouwen. Als ik stop, moet ik verder kunnen. Ik ben 31, ik word ook een jaartje ouder. Ik ben ondernemend ingesteld, daar krijg ik energie van. Als je iets leuk vindt, is het niet erg om er hard voor te werken.’

‘Ik weet waar ik over 5 jaar sta’

Een doener, noemt Robert zichzelf. ‘Ik vind het leuk om de spanning op te zoeken, om ergens aan te beginnen en te ontdekken of het werkt of niet. Ik durf groot te denken en heb duidelijk voor ogen waar ik over 5 of 10 jaar wil staan. Waar precies? Nee, dat spreek ik niet uit, dan maak ik er meteen een doel van. Maar ik weet het heel goed.’

Leven zonder sport?

Sport is belangrijk in het leven van Robert. Zo volgt hij de NBA op de voet. ‘Heel mijn leven bestaat uit sport. Ik kan me niet voorstellen dat iemand uitgeblust is, of dat ie sport niet meer leuk vindt. Natuurlijk, een andere uitdaging is altijd leuk, maar een leven zonder sport? Dat kan ik me niet voorstellen.’

Naast hockey speelt Robert regelmatig een potje golf. ‘Golfen vind ik ontzettend leuk om te doen. Je hebt geen omgeving of tegenstanders die je beïnvloeden; eigenlijk speel je tegen jezelf. Daarom ben je nooit uitgeleerd. Momenteel golf ik 10, 15 keer per jaar. Ik kan dus niet zeggen dat ik een goede golfer ben, maar ik denk wel dat ik aanleg heb.’

Opvolger van Caldas?

Aanleg heeft hij ook voor het coachvak, denkt Robert. ‘In de loop der jaren heb ik veel knowhow opgedaan. Ik zou het zonde vinden om dat zomaar over het hek te gooien. Eigenlijk voel ik me zelfs verplicht om er iets mee te doen. Om iets terug te geven aan de sport die mij zoveel heeft opgeleverd. Ik weet alleen nog niet in wat voor hoedanigheid, maar ik weet wel dat ik andere mensen beter kan maken. Het kan van alles zijn: van een managersfunctie tot coach van Meisjes C1.’

Coach van Meisjes C1? Streeft hij écht niet een hoger niveau na? ‘Ach, je weet nooit hoe het loopt. Ik kijk in ieder geval veel naar Max Caldas. Ik leer een hoop van hem. Ik begin inderdaad steeds meer als coach te denken.’