Met de transfer van de Zuid-Afrikaan Justin Reid-Ross naar Hurley, completeert de strafcornerschutter het trio bosclubs Amsterdam, Pinoké en Hurley. Hoe ervaarde Pinoké-middenvelder Anouk Lambers (27), die hetzelfde deed in een andere volgorde, de verschillende bosclubs?
Hurley (2011-2016)
Lambers: ‘Ik vind het eerlijk gezegd lastig om nu echt te benoemen wat de identiteit van Hurley precies is. Hoe ik het heb beleefd, was het vooral ons team. Wij met het team waren anders dan rest van de club. Ik was zelf nog superjong. Echt een dwarrel, als tiener. Ik vond alles superleuk. Hurley is echt het familiegevoel, met veel aandacht voor de breedte. Toen ik bij Hurley speelde, probeerden we een studententeam te combineren met hoog meedraaien in de Hoofdklasse. Je moest wel veel zelf met elkaar regelen. Geld ophalen voor Dames 1, het teamdiner uit eigen zak betalen. Het was niet echt heel professioneel.’
Hurley – SCHC, Hoofdklasse Hockey Dames, Seizoen 2014-2015, 14-09-2014, Hurley – SCHC 1-2. Foto: Willem Vernes
‘Wij hadden echt een goed team en werden vijfde. Het voelde als topsport, maar toch op een vriendelijke manier. Op het veld waren we keihard tegen elkaar. Buiten het veld deden we veel leuke dingen samen. Ik heb daar veel vriendinnen gemaakt. Ik had ook een goede band met Rick (Mathijssen, red.), die coach was. Hij had er een groot aandeel in dat Hurley zo hoog stond. Toen ik bij Hurley speelde, had ik nooit gedacht aan Pinoké. Die zijn pas later in een stijgende lijn gekomen.’
Amsterdam (2016-2018)
‘Amsterdam is gewoon topsport. Je voelt je daar als een prinses behandeld. Je hockeyt bij een van de beste teams van Europa. Je speelt met hockeysters die de sport op een hele andere manier beleven, dan je gewend bent. Je voelt alleen minder verbinding met de rest van de club. Het Wagener stadion deed me niet zo heel erg veel. Als het vol is, is het wel vet. Maar dat is het vaak niet. Dan is het ongezellig. Het is imposant, maar kan snel kil worden.’
‘Op Amsterdam waren de trainingen van een ander niveau. Ik heb zoveel geleerd van de mindset en focus van de toppers. Ik ben veel bewuster gaan trainen. Ik wil zelf altijd wel winnen, maar de toppers hadden dat extreem. Veel meiden leefden echt voor hun sport. Alles wat ze deden, stond in het teken van het hockey. Dat was hun baan. Dat was een groot verschil met Hurley.’
SCHC v Amsterdam Dames 0-1. Anouk Lambers en Sarah Jaspers. Foto: Worldsportpics/Frank Uijlenbroek
‘Bij Amsterdam praatten we ook meer over het hockey. Er was veel aandacht voor het mentale stuk. Ik verdiende ongeveer hetzelfde bij Amsterdam, als bij Hurley. Maar bij Amsterdam stak ik er veel meer tijd in. Het was meer dan een hobby. Ik werd daarin meegesleurd door die andere speelsters, om twee of drie keer per week krachttraining te doen. Ik moest het gaan bijhouden en mijn hele leven omgooien.’
‘Het mooiste cadeau van Amsterdam is dat ik leerde om dienend te zijn aan andere mensen. Dat paste niet heel goed bij mij, maar ik was bij Amsterdam niet altijd de beste. Ik moest mezelf wegcijferen en in dienst van het team spelen. Ik hoefde niet de beslissende pass te geven. Er zijn twaalf anderen die het ook kunnen. Dat is echt anders hockeyen. Ik denk dat ik wel veel beter ben geworden. Ik was normaal totaal niet van de tactiek. Maar bij Amsterdam moest de press echt goed staan. Waterdicht. Dat heb ik allemaal geleerd. Ik ben bewuster gaan hockeyen. Los van dat gepiel van me. Hoe kon ik zo effectief mogelijk hockeyen?’
Anouk Lambers tijdens Amsterdam-Huizen (4-1), competitie Hoofdklasse hockey dames (2017-2018). Foto: Koen Suyk
Pinoké (2018-heden)
‘Bij Amsterdam kon ik het hockey moeilijk combineren met fulltime werken. Ik wilde niet per se ergens anders heen, maar toen kwam Pinoké langs. Er werd me verteld dat ik er echt goed bij zou passen. Toen ben ik erin gerold. Ik vond Amsterdam voor twee jaar leuk, maar ik heb nu mijn favoriete situatie gevonden bij Pinoké. Dit past het beste bij mij. Ik vind hoog hockeyen heel leuk, maar sfeer en andere dingen naast hockeyen zijn voor mij ook heel belangrijk.’
‘Het niveauverschil was in het begin heel erg groot, zij kwamen toen net uit de Overgangsklasse. Terugschakelen was lastig. Gevoelsmatig was het wel een warm bad. Goede keuze, dacht ik nog. Niet dat ik een grote naam ben in het hockey, maar ik moest het wél laten zien op het veld. Ik moest mijn oude manier van hockey weer terugvinden. Dat was zoeken. Nu begin ik voor mezelf, als coach van mensen. Dan heb ik ook meer tijd voor hockey. Een kantoorbaan is lastig te combineren met tophockey.’
Livera Hoofdklasse Hockey Dames Seizoen 2019-2020. Venue: HC Pinoke. Anouk Lambers in duel met Kim Janssens tijdens de wedstrijd HC Pinoke – HC Oranje-Rood. Foto: Bart Scheulderman
‘Typisch Pinoké is het familieclub gevoel. Het is ook professioneler dan Hurley, toen ik daar speelde. Er is een mooie balans tussen tophockey en gezelligheid. Zaken worden aangepakt. Het contact met het bestuur is goed. Ik heb ook het gevoel dat de club achter ons staat. Pinoké-teams blijven kijken om ons te zien spelen. Elke vrijdag geven wij als dames 1 training aan jongere jeugd. Dat is echt leuk om te doen. Iedereen die op Pinoké rondloopt, leer je kennen. De mensen achter de bar, degene die het eten maakt voor ons. Ik vind het echt bijzonder.’
‘Pinoké heeft steeds meer een topsportsfeertje, met de gym in het clubhuis. Dit jaar hebben wij echt een sterk team. Ik denk dat wij een van de weinige teams zijn met heel veel meiden uit een middengroep qua leeftijd, die niet in Oranje zitten. Dat is een groep die heel belangrijk is, maar die in sommige teams ontbreekt.’
Dé bosderby
‘Toch wel Pinoké-Hurley, want het niveau ligt dichtbij elkaar. Als je tegen Amsterdam speelt, wint Amsterdam toch meestal. Pinoké-Hurley voelt echt als de derby. Het zijn ook hele leuke wedstrijden om te spelen.’
Mooiste plek van het Amsterdamse Bos
‘De Bosbaan. Nu er geen hockey is, ga ik daar regelmatig heen om te rennen. Vaak ga ik nog even daar op het terras zitten, om lekker over de Bosbaan uit te kijken.’
Lees ook:
1 Reactie
Nvanas012
Leuk artikel.