Billy Bakker: ‘Ik ben Amsterdammer in hart en nieren’

Billy Bakker is de volgende in de rubriek ‘Zonder bal en stick’, waarin internationals openlijk vertellen over hun leven buiten de lijnen. Billy vertelt over zijn memorabele penalty, die onhoudbaar was voor Van der Sar, zijn Amsterdamse hart, samenwonen met zijn vriendin en zijn spitsenschool.

Als kleine jongen mocht hij, tijdens een open dag van Ajax, ooit een penalty nemen op Van der Sar. ‘Dat weet ik nog heel goed. Mijn moeder werkte bij Ajax, dus ik mocht altijd mee naar de open dagen, naar clinics van de eerste spelers.’ Kleine Billy legde de bal op de stip, nam een aanloop, en scoorde! ‘Ik dacht dat hij hem niet kon pakken. Nu weet je natuurlijk: hij liet hem gewoon gaan. Maar dat had ik toen totaal niet door. Ik dacht: dat kan nog wat worden joh. Ik zag mezelf er al helemaal voetballen.’

Het liep net even anders: de broer van Billy zat al op hockey en Billy rolde zo ook de hockeywereld in. De motivatie om te hockeyen kwam volledig uit hemzelf, stelt hij. ‘Ik wilde altijd winnen. Dat was met gym vroeger al zo. Ik heb ook veel gevoetbald, maar hockey was op een gegeven moment het leukst.’ Pusherige ouders had hij helemaal niet, vertelt de Amsterdam-speler. ‘Ze hebben me altijd zelf mijn eigen ding laten doen. Ze kwamen ook niet vaak kijken.’

Zelfstandig

Naast een broer heeft Billy ook nog een halfzusje. Zijn ouders gingen scheiden toen hij 7 jaar was. ‘Dat maak je dan heel bewust mee. Op en neer tussen 2 huizen, al was ik iets meer bij mijn moeder. Ik vind het moeilijk om er iets over te zeggen: het voelde heel normaal toen.’

Billy was al vroeg onafhankelijk en zelfstandig, en heeft zijn ouders niet gemist langs de lijn. ‘Ik vond het wel fijn dat ze niet langs de lijn stonden te schreeuwen, wat ik soms bij anderen wel zag. Ik vind dat je kinderen gewoon hun gang moet laten gaan als ze op het veld staan, en ook daarbuiten trouwens. Langs de kant staan is prima, maar bemoeien is niet nodig.’ Billy koos zijn eigen pad. ‘Ik had zelf de drang om beter te worden, dus daar handelde ik ook naar.’

En hockey is nog steeds zijn lust en zijn leven. ‘Het is lastig om een ‘Zonder Bal en Stick’-interview te doen in aanloop naar de Spelen. Momenten dat je niet hockeyt zijn nu heel schaars.’ En zelfs de momenten dat hij niet voor Oranje of Amsterdam in actie is hebben vaak ook nog met sticks en ballen te maken.

Spitsenschool

‘Ik probeer mijn momenten te pakken voor BP-college, de spitsenschool die ik in 2013 met Mirco (Pruyser, red.) heb opgericht.’ Billy en Mirco haalden in 2013 samen hun diploma aan de Johan Cruyff University, richting Commerciële Economie, waar ze al veel projecten samen hadden gedaan. ‘Ik stond toen ook veel spits, de laatste tijd wat minder, maar ik hou er nog steeds erg van om te scoren. En Mirco is natuurlijk ook een echte spits. We besloten om een school op te richten puur voor aanvallende kwaliteiten, en daar is nog steeds veel vraag naar merk ik.’

Maarja, wel mét Bal en Stick weer. Wat doet hij nou echt zonder bal en stick? ‘Ik vind het leuk om te golfen. Dat doe ik ook af en toe met Robbert (Kemperman, red.). Golfen is best rustgevend, vooral met een lekker weertje erbij. Dus dat doe ik zonder bal en stick.’ Lachend: ‘Maarja, wel met bal en club, dus.’

Een échte Amsterdammer

Bakker is geboren en getogen in Amsterdam, en ziet Ajax dan ook graag kampioen worden. ‘Ik kon me er vroeger meer druk over maken. Maar ik ben zeker niet voor PSV of Feijenoord. Ik vind het wel leuk als Ajax gewoon kampioen wordt ja.’

Een Amsterdammer in hart en nieren? ‘Ja, dat kun je wel zeggen.’ Weggaan uit Amsterdam, dat komt dan ook niet in hem op. ‘Als ik zou weggaan zou ik naar het buitenland gaan. Maar dat zie ik niet zo snel gebeuren. Ik heb hier alles.’ Bakker is trots op Amsterdam. ‘Ik vind de stad leuk, ik ken er veel mensen. Het voelt allemaal echt als thuis.’ Vroeger was hij veel in de Pijp te vinden, waar hij lange tijd woonde. Tegenwoordig crost hij op zijn scooter naar eigen zeggen vooral door het Centrum en Zuid.

‘Ik vind het altijd wel leuk om, als we terug komen van een trip, op mijn scooter te stappen en een broodje te halen ofzo, en dan gewoon rond te kijken. Dat geeft wel een thuisgevoel, een beetje raar misschien. Ik hou heel erg van de drukte om me heen.’ In een huis wonen zonder directe buren, zou hij dan ook maar raar vinden. ‘Een huis waar je omheen kan lopen, dat ben ik gewoon niet gewend. Ik zou het ook niet fijn vinden om de auto te moeten pakken om mijn vrienden te kunnen zien. Nu is alles op loop- of fietsafstand.’

Samenwonen

Sinds een paar maanden woont Billy in Amsterdam samen met zijn vriendin Claire, die hij 3 jaar geleden in een café in de Pijp ontmoette. ‘Het samenwonen bevalt me wel. Het is anders, maar leuk. Mijn vriendin houdt heel erg van koken, dus daar heb ik wel geluk mee. En ik ben veel weg, dus we zitten niet bij elkaar op de lip.’ Maar dat hij vaak weg is kan soms ook best lastig zijn, realiseert Billy zich. ‘Het leven wat wij leiden is vrij egoïstisch, ook ten opzichte van je partner. Haar tijd komt nog wel, zeg ik altijd. Zij is ook druk hoor, ze heeft haar eigen PR-bureau. Maar ze zou wel meer tijd met mij willen hebben. We proberen elk mogelijk moment te pakken, maarja, soms ben je weken niet bij elkaar. Dus dat gaat niet altijd.’

Claire is geen hockeyer, maar dat is voor Billy allesbehalve een nadeel. ‘Zij hockeyt niet, en dat is juist wel lekker. Dan heb je niet dat als ik thuis kom van een wedstrijd, dat ze me dan thuis op de bank gaat vertellen waar ik had moeten staan in het veld. Ik vind het fijn als ik thuiskom, dat het dan even niet over hockey gaat.’

Niet echt een plan B

Wat had Billy gedaan als hij het niet had gehaald in het tophockey? ‘Ik weet niet specifiek wat ik dan zou gaan doen. Moeilijke vraag. Als ik geen topsporter was geweest had ik ook niet aan de Johan Cruyff-University gestudeerd.’ Ik dacht na mijn middelbare school alleen: ik ga hockey op 1 zetten, en dan zie ik wel wat er van komt. Ik had niet echt een plan B.’ En nog altijd is dat alternatieve plan niet vormgegeven. ‘Wat ik ga doen na mijn topsportcarrière, daar hou ik me nog niet mee bezig, daar wacht ik nog even mee. Voor nu ligt de focus alleen op Rio, daarna zie ik het wel weer.’

Focus

Is dat niet lastig, alleen tot Rio te kunnen plannen? ‘Na Londen viel ik inderdaad wel even in een gat. Je bent zo gefocust op 1 ding, en dan is het voorbij. Gewoon klaar. Dan heb je het gevoel dat je met heel iets anders bezig bent dan de rest van Nederland. Op dat moment werk je niet, en dan vervalt dat hele Papendal. Dan heb je zeeën van tijd en moet je opeens bedenken wat je daarmee gaat doen. En natuurlijk volgt iedereen de Spelen, maar een week later zijn ze het bij wijze van spreken alweer vergeten.

Maar: voorlopig staat alles in het teken van Rio, en hockey, hockey en nog meer hockey. Ook met zijn club Amsterdam, waar zijn ouders de laatste jaren wél langs de lijn staan bij wedstrijden. ‘Ze vinden het wel leuk om Amsterdam een beetje te volgen.’ Bakker is aanvoerder van het team. Een rol die hem goed past, zegt hij zelf. ‘Ik vind het een leuke verantwoordelijkheid. Je groeit daar langzaam naartoe, naarmate je langer in het team zit en belangrijk kunt zijn als speler. Dat vind ik mooi.’