Eindelijk heeft Arthur Van Doren de juiste EHL-kleur te pakken

Arthur Van Doren kan een hele muur beplakken met de medailles die hij in zijn loopbaan al veroverde op de EHL. Sinds maandag heeft de verdediger van Bloemendaal nu ook een gouden plak te pakken. ‘Eindelijk de goede kleur.’

Met een smile van hier tot aan Antwerpen liep Van Doren – op de hoofdfoto rechts, naast Glenn Schuurman – maandag van het veld in het Wagener Stadion. Nonchalant met de pet van zijn sponsor op. Op zijn shirt en broek bloedvlekken. ‘Komt hierdoor’, zegt Van Doren wijzend naar zijn linkerhand, die nog steeds open ligt. ‘Niets ergs. Een oorlogswond.’

Een wond, wat bloed, het kan Van Doren op dat moment allemaal vrij weinig schelen. Hij heerste met Bloemendaal in de ongelijke strijd met Atlètic Terrassa. Een wedstrijd waarin De Mussen vliegensvlug – binnen vijf minuten – een 2-0 voorsprong namen. Een voorsprong die vervolgens amper meer in gevaar kwam in finale, die uiteindelijk met 5-2 werd gewonnen.

Van Doren in karateristieke pose, na een van zijn splijtende passes. Foto: Koen Suyk

Van Doren zag ook hoe machtig Bloemendaal was en het moedige en emotionele Terrassa niet liet terugkomen in de wedstrijd. ‘We hebben ‘m dubbel en dwars verdiend. Zaterdag in de halve finale, draaide het wat stroever. Alsof we moesten wennen om weer een knockout-duel te spelen. Maar die stroefheid hebben we in de finale wel van ons afgegooid.’

Drie keer brons, een keer zilver

En daardoor was het moment maandagmiddag eindelijk daar, voor de tweevoudig Wereldspeler van het Jaar die al zo’n tien jaar EHL speelt. Die met zijn nationale ploeg het EK en de WK won. Twee jaar geleden landskampioen werd met Bloemendaal, na vele Belgische titels met Dragons. Maar wat met zijn hockeyliefde uit Brasschaat niet lukte, daarin slaagde hij met Bloemendaal wel. Na drie keer EHL-brons en keer zilver, gaat Van Doren eindelijk de boeken in als winnaar van het Europese hockeytoernooi.

‘Ik heb er hard voor gewerkt’, stelt Van Doren. Om vervolgens direct door te schakelen naar zijn team. ‘We hebben dat met z’n allen gedaan. In een apart jaar, waarin niets normaal was. Dit is iets heel moois, wat ik de rest van mijn leven zal onthouden. En ja, eindelijk sta ik hier met de goede kleur.’

Van Doren in de halve finale tegen zijn landgenoten van Royal Léopold. Foto: Koen Suyk

Het was een van de redenen waarom hij in 2018 voor Bloemendaal koos. ‘Ik wilde hier prijzen winnen. Dat is en blijft een doel’, zegt de 26-jarige Vlaming, die drie jaar terug als toeschouwer zijn toekomstige teamgenoten de EHL zag winnen.

Natuurlijk was Bloemendaal maandag de favoriet. Maar Van Doren weet als geen ander dat je een underdog ook – of misschien wel juist – in een finale niet moet onderschatten. In 2013 hield hij met Dragons lang stand in de eindstrijd tegen Bloemendaal, de afscheidswedstrijd van Teun de Nooijer. Voor eigen publiek wonnen De Mussen toen uiteindelijk met 2-0. De laatste treffer viel pas tien minuten voor tijd.

Niet dat Van Doren zijn teamgenoten overstelpt met zijn lessen uit de andere EHL-edities. Maar hij beseft wel dat hij kan leren van die momenten. Dat onderschrijft ook coach Rick Mathijssen, die maandag zijn eerste hoofdprijs pakte in het mannenhockey.

Bloemendaal met de EHL-beker na de 5-2 zege op Terrassa. Foto: Koen Suyk

De ervaring van het verliezen

‘De ervaring van het verliezen, helpt daarna je om te winnen’, aldus Mathijssen, die als coach van de vrouwen van Amsterdam eerst een aantal finales verloor, voordat zijn ploeg in 2019 de dubbel (Europacup en landstitel) pakte. ‘Nu achteraf, ben ik blij met de lessen van toen. Met die ervaring.’

Een voorbeeld. ‘Juist op zulke momenten moet je de coach blijven. Geloof houden in je ploeg, blijven aanmoedigen. Ik weet nog dat we met Amsterdam met 4-1 van Den Bosch verloren (tweede en beslissende play-off-finale 2018, red.). Ik ging toen ook bij de pakken neerzitten tijdens de wedstrijd. Maar – weer achteraf – merkte ik dat ik het team daar niet mee hielp. Nu ben ik mij meer bewust van het altijd uitvoeren van die taken.’

Rick Mathijssen – met pet – tussen z’n spelers na het veroveren van de EHL-bokaal. Foto: Koen Suyk

Tas en stick voor de voeten, chocomelletje erbij

Van Doren is ondertussen bij zijn team gaan staan. Het is een vrij surrealistisch kampioensfeestje, in een hoek van het complex van Amsterdam. Bijna verscholen. Ze staan in een kringetje, bijna alsof ze wachten totdat ze worden opgehaald voor een uitwedstrijd. Tas en stick voor de voeten, chocomelletje erbij. Op de achtergrond dreunt voorzichtig een beatje door een box.

‘Het is een gek gevoel’, vindt ook Mathijssen. ‘Maar ook dit zal een prijs zijn die iedereen zich later herinnert. Die EHL van 2021. Die zonder publiek. Absoluut niet hoe we het wilden. En toch memorabel.’