Jorrit Croon: van kind in Rio de Janeiro naar spierbonk in Tokio

Met zijn zeventien jaar was hij in Rio de Janeiro de jongste hockey-olympiër aller tijden. Nu gaat Jorrit Croon in Tokio als 22-jarige op voor zijn tweede Olympische Spelen. Het wonderkind dat olympische geschiedenis schreef, is veranderd in een volwassen man.

Onlangs was Croon een stapel documenten aan het ondertekenen, nodig voor de reis naar Tokio, toen hij zich opeens iets bedacht. Hij kon zich helemaal niet herinneren dat hij dit voor de Spelen in Rio de Janeiro ook had moeten invullen. Het kwartje viel snel. Vijf jaar geleden werden de krabbels niet door hem gezet, maar door zijn ouders. Hij was minderjarig.

‘Zeventien jaar is natuurlijk écht nog heel erg jong. Dat besef ik nu pas. Toen voelde ik mezelf al best wel oud, maar ik was natuurlijk nog maar een kind’, vertelt Croon over het hockeysprookje van vijf jaar geleden, waarin hij de hoofdrol vertolkte. ‘Mijn zusje is nu achttien. Ik kan het me bijna niet voorstellen dat ik op haar leeftijd al een Olympische Spelen op mijn naam had staan. Ik zie iemand van zeventien of achttien jaar nu als jong.’

Jorrit Croon tijdens de Olympische Spelen van Rio de Janeiro, vijf jaar jonger dan nu. Foto: Koen Suyk FOTO KOEN SUYK

De 17-jarige Croon veroverde de harten van hockeyend Nederland

Vanaf het moment dat Croon zich als zeventienjarig talent van HGC voor het eerst in de trainingsgroep van het Nederlands elftal meldde, acht maanden voor het begin van de Olympische Spelen, ging alles in zijn leven in de vijfde versnelling. Snel veroverde hij de harten van hockeyend Nederland. Oranje eindigde in Rio teleurstellend op de vierde plaats, maar Croon speelde persoonlijk een sterk toernooi, steevast met die schattige twinkeling in zijn ogen die kinderen van pak ‘m beet een jaar of acht ook hebben wanneer ze over een hockeyveld aan het drentelen zijn.

Met de blik van een man die vijf jaar ouder is geworden, kijkt hij nu terug op die hectische periode. ‘Sinds het moment dat ik bij Oranje kwam, leefde ik in een soort tunnel. Tot aan de Spelen was ik alleen maar bezig met hockey. Maandenlang. Daarna, toen ik vanuit Rio terug in Nederland kwam, had ik een vreemd gevoel. Alsof ik stil was blijven staan terwijl de rest van de wereld was doorgegaan. Mensen waren op vakantie geweest, aan een studie begonnen, hadden allerlei leuke dingen meegemaakt. Ik had alleen maar gehockeyd. Wel op de Olympische Spelen natuurlijk, ontzettend gaaf. Maar ineens was ik uit die tunnel. Ik moest echt even aanpoten om weer aansluiting te vinden bij de rest van de maatschappij.’

Jorrit Croon (Ned) na zijn winnende shoot-out op het EK tegen België. Foto: Willem Vernes

Achteraf was het beter geweest om meer rust te pakken. Om alles wat ik had meegemaakt even te laten bezinken

Twee weken na het avontuur van zijn leven stond de jonge Croon alweer op het veld van HGC. Zelfs na acht hectische maanden won zijn liefde voor de bal en stick het van de noodzaak om even op adem te komen. ‘Ik zat er lekker in, ik wilde gewoon lekker hockeyen. Maar zo werkt het leven natuurlijk niet’, concludeert Croon met de wijsheid van nu.

‘Achteraf was het beter geweest om meer rust te pakken. Om alles wat ik had meegemaakt even te laten bezinken. Ik had langer op vakantie moeten gaan. De grootsheid van de Olympische Spelen maakten mij van een onbekend talent tot een international die vol in de spotlights stond. Zonder dat ik me daarvan bewust was. Ik had geen idee. Ik was net achttien geworden. De eerste competitiehelft van het nieuwe seizoen was ik niet op mijn best. Ik legde mezelf veel te veel druk op, omdat ik nu opeens een speler was met een Olympische Spelen achter zijn naam.’

Jorrit Croon heeft in Rio de Janeiro de stand op 1-0 gebracht tijdens de wedstrijd om de bronzen medaille tegen Duitsland. Foto: Koen Suyk

Ik denk dat ik een heel andere speler ben dan toen. Een stuk volwassener, zonder dat het frivole er vanaf is

Nog altijd is Croon met zijn 22 jaar de jongste international van het Nederlands elftal. Maar het kind in hem is langzaam aan het verdwijnen. Zijn gezicht is vijf jaar ouder geworden. Zijn armen twee keer zo breed. Jorrit Croon is geen jongen meer, maar een man.

‘Vijf jaar is een lange periode. Buiten het feit dat het natuurlijk logisch is dat je tussen je 17de en je 22ste fysiek ontwikkelt, ben ik de afgelopen vijf jaar nog meer gaan leven als topsporter dan ik al deed’, zegt Croon. ‘Ik ben sterker geworden. Sneller ook. Wendbaarder. Ik denk dat ik een heel andere speler ben dan toen. Een stuk volwassener, zonder dat het frivole er vanaf is.’

Jorrit Croon met teamgenoten Tim Swaen en Arthur van Doren na het winnen van de landstitel met Bloemendaal. Foto: Koen Suyk

Vijf jaar geleden blijer dan nu?

Ook deze keer wist Croon knap een plek in de olympische selectie af te dwingen, al was het minder sprookjesachtig dan vijf jaar geleden, toen hij als een raket het hockeylandschap werd ingeschoten. Nu overwon hij veel meer tegenslagen, zoals de schouderblessure die hem het EK van 2019 in Antwerpen kostte. Of het afvallen voor het wereldkampioenschap van 2018 in Bhubaneswar, waaraan hij uiteindelijk toch deelnam door een blessure van Floris Wortelboer. Hij mag in vijf jaar tijd dan het imago hebben opgebouwd van een posterboy die altijd alles voor de wind lijkt te gaan, dat laatste is allesbehalve waar.

‘Laatst dacht ik erover na wanneer ik blijer was dat ik naar de Olympische Spelen mag. Vijf jaar geleden, of nu? Vijf jaar geleden was ik blijer, concludeerde ik. Maar nu ben ik trotser.’