Roberts: ‘Niet geblesseerd raken zit altijd in mijn achterhoofd’

Met nog een paar minuten op de klok mocht ze aanleggen voor haar tweede strafcorner van de wedstrijd. Tilburg stond 1-2 achter toen het woord aan Mikki Roberts (21) was. Het was haar taak om aan het treffen met Rotterdam in ieder geval nog een punt over te houden. 

Het was even doodstil op ’t sportpark de Oude Warande. Publiekslieveling en kind van de club Roberts stond klaar om beslissend te zijn. De toeschouwers hielden de adem in, maar tevergeefs. De push van de gelegenheidsaanvoerder mislukte. De bal belandde niet binnen de palen, maar naast de goal. Kans verkeken en een puntloze avond voor de Brabanders, die met 2-1 verloren van de hekkensluiter. 

‘Dat moment was absoluut een leerpunt voor me’, blikte Roberts na afloop in het clubhuis terug. Ze baalt als een stekker. ‘Ik moet tussen de palen pushen. Ik mik te scherp en krijg de bal niet lekker mee. Dat is enorm vervelend.’

Mikki Roberts baalt na de nederlaag tegen Rotterdam. Foto: Rogier Balk

Wat was ze graag met drie punten van het veld afgestapt. Natuurlijk, dat doet de voorstopper het liefst na iedere wedstrijd, maar de vrijdagavond was extra speciaal voor haar. Roberts droeg namelijk voor het eerst de aanvoerdersband bij Tilburg. Die is dit seizoen toebedeeld aan Jade Vermeer, maar vlak voor het duel met Rotterdam werd duidelijk dat ook zij (net als Emma Puvrez en Lotte van Dongen) niet fit genoeg was. ‘Het is wel tof’, is ze eerlijk. ‘De band voelde goed, maar hij zat best strak’, grapt ze. Het is niet gek dat coaches Ageeth Boomgaardt en Maartje Paumen voor Roberts gekozen hebben. Hoewel ze nog jong is, draait ze al jaren mee. Ze maakte op haar veertiende haar debuut en bleef haar club altijd trouw. 

Toch een jeugd-WK voor Roberts

Maar ruim anderhalf jaar geleden sloeg het noodlot toe, toen ze tijdens het skiën haar kruisband scheurde. Twaalf maanden was ze uit de roulatie. Een enorme domper, zeker omdat ze niet alleen de promotie naar de Hoofdklasse misliep, maar ook met Jong Oranje het WK en EK aan haar voorbij moest laten gaan. Maar de Tilburgse gaf niet op. Met resultaat, want op het volgende jeugd-WK – dat eind november in Chili begint – is ze er wél bij. De selectie is al bekend gemaakt.

‘Mensen maken grapjes’, vertelt ze. ‘Ze feliciteren me, maar zeggen er meteen bij dat ik de komende tijd maar even niet moet gaan skiën. Of ze zeggen: wel heel blijven hè. Ik kan er wel om lachen’, zegt ze relaxed. Maar Roberts is ook serieus: ‘Het zit wel altijd in mijn achterhoofd. Ik moet me focussen. Opletten. Niet geblesseerd raken.’

Foto: Rogier Balk

Haar komende periode staat dan ook vol in het teken van Jong Oranje. Haar studie staat daarom op een laag pitje. Maar dat is niet het enige. ‘Ik train en coach JO16-1. Zaterdag spelen ze een uitwedstrijd tegen Rood-Wit. Hoewel ik het geweldig vind met die gasten, kan ik er niet bij zijn. Vier uur in de auto zitten, drie uur op mijn benen staan. Dat gaat niet.’ Maar die keuzes maken, vindt ze nog altijd moeilijk. De balans zoeken blijft een ding. 

‘Ik vind alles leuk. Wil iedere dag op de hockeyclub zijn. Maar dat werkt niet. Ik weet wat ik moet laten om er straks in Chili te staan. Als ik weer geblesseerd raak, vlak voor het WK, sla ik mezelf voor mijn kop.’

‘Ik wil heel blijven’ 

Ze speelde vrijdagavond tegen Rotterdam dan ook als enige met een zwarte legging. En ook dat was uit voorzorg. ‘Ik wil heel blijven. En zo blijven mijn benen goed warm. Ik doe er alles aan om zo fit mogelijk te blijven. Ik vond het verschrikkelijk om twaalf maanden niet te kunnen sporten. Dat wil ik echt nooit meer meemaken.’

Het vorige WK (de hele aanloop) zat ze als een van de jonkies bij de groep. Inmiddels is ze de oudste speelster van Jong Oranje. Het vorige U21-team pakte in april 2022 WK-goud in Potchefstroom. En dat vond Roberts wel moeilijk. ‘Ik gun het ze. Maar ik had daar tussen moeten staan. Ik had die medaille ook om moeten hebben. Ik vond het lastig om het te zien. Ik bleef tegen mezelf zeggen dat het niet mogelijk was. Het zat er echt niet in.’

Inmiddels is ze er fysiek en mentaal helemaal klaar voor. En voelt de cirkel praktisch rond. ‘Ik zal over een paar weken nog wel eens terugblikken op toen’, terwijl ze de woorden uitspreekt, tikt ze een paar keer op de houten tafel voor zich. Vervolgens valt er kort een stilte. ’Maar ik klop het wel even af. Voor de zekerheid. Als ik straks echt in Chili ben, weet ik het zeker. Hoe vet dat ik straks op een WK sta?’

Foto: Rogier Balk