Hoe de olympische droom van Noortje Randag in duigen viel

Nog 5 dagen en dan beginnen de Olympische Spelen in Brazilië, niet bepaald een hockeyland. In aflevering 3 van Sambahockey: het bijzondere verhaal van de Amsterdamse Noortje Randag, geboren in Brazilië. Zij probeerde zich met de Braziliaanse damesploeg te kwalificeren voor de Olympische Spelen. Tevergeefs.

Slechts 1 plekje op de wereldranglijst hoefden de Braziliaanse dames te stijgen. 1 plekje maar, van de 41e naar de 40e plaats. Dan zou hun droom werkelijkheid worden: meedoen aan de Olympische Spelen.

Het klonk als een geniaal idee, vond Noortje Randag, geboren in een klein dorpje in Zuid-Brazilië en na 2 weken geadopteerd door haar Nederlandse ouders. Ze hoefde dan ook geen moment na te denken toen haar oud-teamgenoot Inge Vermeulen, die ook Braziliaanse roots had, haar in 2013 vanuit het niets een bericht stuurde. Of ze wilde proberen zich met de Braziliaanse vrouwenhockeyploeg te kwalificeren voor de Olympische Spelen?

‘4 jaar niet gehockeyd’

Er was alleen 1 probleem. ‘Ik had 4 jaar niet gehockeyd’, zegt Randag, die deze kans desondanks niet aan zich voorbij wilde laten gaan. Als hockeyster had ze alle Nederlandse jeugdelftallen doorlopen en in de 1e teams van Schaerweijde en SCHC gespeeld, maar de absolute top had ze nooit gehaald. Op een gegeven moment koos ze voor haar studie en een carrière in de mode, maar dit was een kans uit duizenden om alsnog op het allerhoogste podium te staan. Ze regelde een stick, meldde zich aan op een bescheiden niveau bij Amsterdam Dames 3 en vloog in januari 2014 voor het eerst in haar leven naar haar vaderland, voor een trainingskamp van 2 weken.

‘Niveau vergelijkbaar met eersteklasser’

Daar trof ze een selectie van 25 speelsters aan. ‘De meesten trainden al een jaar of 7 met elkaar. Ze hadden hun baan opgezegd en kregen subsidie van de overheid om de Olympische Spelen te halen. De structuur was alleen heel anders dan bij ons. Ze trainden eigenlijk vooral met het nationale team – en soms ook lange tijd helemaal niet. Ze trainen ook wel met een club, maar niet zoals wij gewend zijn hier in Nederland. Met hun club trainden ze op betonnen veldjes of op gras. Een competitie zoals wij in Nederland kennen, hebben ze daar niet. De sport stond in de kinderschoenen. Het niveau was vergelijkbaar met een gemiddelde eersteklasser: ze waren fit en speelden fysiek, maar technisch en tactisch was het een onervaren ploeg.’

Doel: 1 plekje stijgen

Hoewel Randag de Portugese taal niet sprak, was het doel van de ploeg haar al snel duidelijk: van de 41e naar de 40e plaats stijgen op de wereldranglijst. Dan zouden ze zich als gastland kwalificeren voor de Olympische Spelen. Een makkelijke opgave, zou je zeggen.

Randag: ‘Maar de werkwijze is heel anders dan ik in Nederland gewend was. Hier is alles gestructureerd en verloopt alles volgens een meerjarenplan, maar in Brazilië ontbreekt dat. Er was ook te weinig geld voor het damesteam. Verder waren ze onervaren met leidinggeven. Ik sprak de taal niet en zij spraken slecht Engels, dus ik miste een hoop.’

‘Mijn droom viel in duigen’

Desondanks overtuigde Randag de bondscoach van haar kwaliteiten en overleefde ze de 1e selectieronde. Ze vestigde zich in de groep van 18 speelsters die aan de Pan-Amerikaanse Spelen mochten deelnemen. Daar eindigde Brazilië als 4e van de 6: een resultaat dat nog niet goed genoeg was om de top 40 van de wereldranglijst binnen te stormen. Dat moest een half jaar later in Mexico gebeuren, tijdens de 1e ronde van de Hockey World League. Maar nog voordat het belangrijkste toernooi uit haar carrière begon, spatte de droom van Randag al uiteen.

‘We zouden op trainingskamp gaan om ons voor te bereiden op de HWL, maar 2 weken van tevoren hoorden we opeens dat het niet meer doorging. We zouden niet meedoen aan de HWL. Er was geen geld en de sponsor trok zich terug. Waarom weet ik niet precies. Het was in ieder geval zeker dat we niet meer zouden gaan. Toen kon ik zelf wel uitrekenen dat de Olympische Spelen ‘m ook niet gingen worden. Pats, boem, daar viel mijn droom in duigen.’

Laatste sprankje hoop

Randag kreeg nog een laatste sprankje hoop toen ze in november 2015 hoorde dat Zuid-Afrika zich terugtrok als deelnemer van de Olympische Spelen. ‘Ik dacht: het zal toch niet waar zijn? Zouden wij als gastland dan toch mee mogen doen? Maar helaas, Spanje mocht de plek van Zuid-Afrika innemen.’

Genoten van het avontuur

Na het debacle is een groot deel van de selectie opgestapt. Doodzonde, vindt Randag, want er zaten volgens haar goede speelsters tussen. Randag speelde zelf nog 1 toernooi in Peru, het 1e toernooi in de geschiedenis dat Brazilië won, maar sindsdien kwam ze niet meer voor de nationale ploeg in actie. ‘Ze kunnen me geen continuïteit bieden. Het is spannend om voor het Braziliaanse elftal te spelen, maar ook heel onzeker. Op dit moment wil ik me focussen op mijn eigen bedrijf: Workout Amsterdam. Ik geef sporttraining in verschillende parken en aan bedrijven. Als de ploeg weer bij me aanklopt, wil ik het altijd overwegen, maar voor nu staat Brazilië op een lager pitje.’

Ondanks het mislopen van de Olympische Spelen heeft Randag, die wel bij Amsterdam Dames 3 blijft hockeyen, genoten van het avontuur. ‘Ik ben op een bijzondere manier terug naar mijn roots gegaan. Ik ben op mooie plekken in Zuid-Amerika geweest en heb weer plezier in het hockeyen. Ik had dit voor geen goud willen missen.’