De laatste van Leurink: ‘Ben altijd de stille kracht geweest’

De verloren finale tegen Den Bosch van zondag (3-2) markeerde het allerlaatste optreden van Laurien Leurink in het tophockey. De 29-jarige middenvelder van SCHC zwaait af nadat ze bij Kampong, Laren, SCHC en Oranje op het veld én in de zaal jarenlang strooide met geniale passes. ‘Nooit meer trainen op dinsdag, donderdag en vrijdag, dat wordt even wennen.’

Laurien Leurink zondagmiddag te spreken krijgen in de nasleep van het 22ste titelfeest van Den Bosch… dat bleek nog niet zo gemakkelijk. Terwijl de speelsters van de kersverse landskampioen aan de Oosterplas werden bedolven onder de aandacht van pers en veelal jonge fans, had ook Leurink niet over belangstelling te klagen. De ene na de andere bekende wierp zich voor haar op, met een handdruk of omhelzing als blijk van waardering voor de speelster die ze de afgelopen jaren was.

Ruim een jaar geleden nam ze al afscheid als Oranje-international. En nu zit ook haar clubcarrière in het tophockey erop. Een nieuw leven heeft zich al langzaam aan haar opgedrongen, met een fulltime baan als belangrijkste ingrediënt. Mede daarom kon Leurink haar imposante loopbaan de laatste maanden niet in haar beste vorm afsluiten.

Haar intelligente passing,  technische vaardigheden en jaloersmakende spelinzicht – eigenschappen waarmee ze gemakkelijk de vergelijking met topvoetballer Kevin De Bruyne van Manchester City kan doorstaan – vielen dit seizoen minder vaak op dan we van haar gewend zijn.

Leurink met haar laatste assist in het tophockey. Mette Winter profiteert. Foto: Willem Vernes

‘Veertig uur werken in de week, de situatie met mijn zus die energie vergt, mijn huwelijk… Mijn focus lag al niet meer volledig bij het hockey,’ zegt Leurink een uurtje na de 3-2 nederlaag, terwijl ze van haar man Robbert van de Peppel een biertje krijgt aangereikt. ‘Dat merk je gewoon in je spel. Ik was niet de Laurien Leurink die ik kan zijn op het veld. De afgelopen twee weken heb ik me richting de play-offs natuurlijk wel volledig kunnen focussen. Dan merk je meteen dat het beter gaat.’

Puike erelijst

Het was Leurink zondag niet gegund haar afscheid te bekronen met de landstitel, de prijs die SCHC zo graag aan de erelijst wil toevoegen. De prijs ook die Leurink zelf nooit won. Zoals ze ook nooit een Europese prijs in clubverband veroverde. Maar om daar de nadruk op te leggen, zou misplaatst zijn. Want haar erelijst met 21 (!) hoofdprijzen is indrukwekkend en in sommige opzichten zelfs ongeëvenaard.

Zo is Leurink de enige speelster die ooit met drie verschillende clubs Nederlands zaalkampioen werd en veroverde ze als international de ene na de andere hoofdprijs, in de jeugd én bij de senioren, op het veld én in de zaal. Elk toernooi waaraan ze meedeed won ze minimaal één keer. En ze werd als enige ooit wereldkampioen met zowel Jong Oranje, het grote Oranje als het Oranje zaalteam. Een trilogie om trots op te zijn.

Leurink hoort de opsomming met een glimlach aan. ‘Natuurlijk was het mooier geweest om hier vandaag als landskampioen afscheid te nemen. Maar maakt dat mijn carrière minder mooi? Ik vind van niet. Het is wel jammer dat we zaterdag in de heenwedstrijd tegen Den Bosch niet met meer lef hebben gespeeld, zoals in de halve finale tegen Amsterdam. Voor mijn gevoel hebben we de titel daar verspeeld. Dat is eeuwig zonde.’

Leurink met de zilveren medaille na de verloren NK-finale tegen Den Bosch, én met een berustende glimlach op het gezicht. Foto: Willem Vernes

Zaalhockeydier

Hoe goed Leurink ook op het veld was als verbinder en onmisbare schakel tussen verdediging en voorhoede, in de zaal ging haar hockeyhart nog sneller kloppen. Tussen de balken kon ze in de kleine ruimte toveren, het spel naar haar hand zetten en teamgenoten met één listige beweging vrij voor het doel krijgen, zoals ze demonstreerde in de NK-finale die SCHC afgelopen winter tegen HDM speelde. Stichtsche won met 3-0 en Leurink had in alle doelpunten een aandeel. Het bleek met terugwerkende kracht haar laatste masterclass in verbindingshockey. Aan de hand van Leurink veroverden de jonkies van SCHC voor het eerst de landstitel.

Leurink: ‘Ik ben gewoon dol op zaalhockey. Dat spelletje intrigeert me nog steeds. Ik geniet ervan om daar te creëren, te combineren, de laatste pass te geven. Je hebt veel invloed op hoe een aanval verloopt. Het is eigenlijk jammer dat ik dit seizoen op het veld wat minder op tien heb gespeeld. Want dat is wel gewoon mijn plek. Ik heb me die rol in de afgelopen jaren helemaal eigen gemaakt. Nu speelde ik veel vaker op de flanken, ook om ruimte te maken voor jongere speelsters. Ergens jammer, maar ik heb het graag voor het team over gehad.’

Leurink loopt met haar ploeggenoten van SCHC voor de laatste keer het veld op. Foto: Willem Vernes

Misschien raar om aan jou zelf te vragen, maar wat gaan mensen missen nu jij niet meer in het tophockey bent te bewonderen?
‘Haha, dat voelt inderdaad raar om te zeggen… Het verbinden, het geven van slimme passjes. Ik denk dat ik altijd de stille kracht ben geweest. En dat mensen dat pas gaan merken nu ik straks niet meer op het veld sta. Dat hoop ik tenminste. Een beetje zoals bij Marloes Keetels. Vind ik wel een mooie vergelijking. Pas toen zij stopte merkte je hoe waardevol ze was.’

Waar kijk je met het meeste plezier op terug?
‘Toch wel mijn drie zaaltitels met Kampong, Laren en SCHC. Ik ben bij al mijn clubs zaalkampioen in de Hoofdklasse geworden. Dat vind ik heel erg leuk. En ik kijk met veel plezier terug op het WK Zaal van 2015 in Leipzig, waar we wereldkampioen werden. Dat Robbert en ik daar een relatie kregen, maakt dat toernooi natuurlijk extra bijzonder. Ik heb ook bijzondere herinneringen aan de Spelen van Rio in 2016. Niet alleen vanwege mijn olympisch debuut, maar ook omdat ik daar met mijn directe familie heel veel heb meegemaakt.’

Heb je de afgelopen maanden nog getwijfeld over je besluit om te stoppen?
‘Nee, absoluut niet. Het voelt heel natuurlijk om nu het stokje door te geven aan de jongere generatie bij SCHC. Veertig uur werken in de week en tophockey spelen, dat is gewoon lastig te combineren. Dat zie je nauwelijks in de Hoofdklasse, zeker nu de sport steeds professioneler wordt. Na een dag werken snel je laptop dichtklappen, racen naar SCHC in de hoop dat er geen files staan, tussendoor nog vlug je tas inpakken… Ik heb altijd veel ballen in de lucht kunnen houden, maar nu laat ik er bewust een paar vallen. Het zal wel even wennen worden om niet meer op dinsdag, donderdag en vrijdag te trainen. Dat word vanaf augustus heel bizar om te ervaren, haha.’

Klik op de afbeelding voor een grotere weergave.