De terugkeer van Bob de Voogd: ‘Kan ik het nog op dit niveau?’

Hij stopte drie jaar geleden met tophockey. Bouwde af bij zijn oude cluppie Helmond, beleefde nog een mooi avontuur in Italië. Het leven na het hockey was eigenlijk al begonnen. Totdat Bob de Voogd een andere oude liefde opnieuw in de armen viel. De bijna 37-jarige oud-international is terug bij Oranje-Rood. ‘Mijn shirt hangt ingelijst in het clubhuis.’

‘Misschien moet ik maar geen interviews meer geven. Niemand gelooft nog wat ik zeg.’

Was getekend: Bob de Voogd. Met een hele dikke knipoog. En ook met verbazing. Want natuurlijk had-ie zelf never nooit verwacht dat het zo zou lopen. Hij was immers als een vis in het water bij zijn Helmond, waar hij met tranen van hockeygeluk op het veld stond. Het leek het perfecte eindstation voor de zilveren olympiër van 2012. Bij HC Bra in Italië – op het tweede niveau, nota bene – kreeg zijn carrière nog bij toeval een staartje in de sprookjesachtig mooie Piemonte. Tussen de wijnvelden met zijn gezin een rijke loopbaan afsluiten, ook dát klonk als een prachtig einde.

Maar het liep opnieuw anders. Omdat-ie het niet kon laten. Nog een extra hoofdstuk. Een onverwacht nieuw seizoen. Bij Netflix zouden ze een moord doen voor een verhaal met zoveel plotwendigen. Hij vertelt er met het grootste plezier over, op het veld van Breda. Daar speelde De Voogd zondag met Oranje-Rood tijdens het ABN AMRO Hockey Weekend tegen Den Bosch en Braxgata. Toevalligerwijs twee oude clubs van de Helmonder. Die pendelde in die oefenpotjes als vanouds tussen het middenveld en de voorhoede. Liet gretig zien dat hij zijn turbosprints nog steeds eruit kan persen. Nam even het woord in het kringetje, toen hij opmerkingen had over het drukzetten. Gaf vlak voor het wisselen nog even snel een handje aan een bekende in het publiek.

Bob de Voogd met OR-captain Joep de Mol. Foto: Ewout Pahud

‘Het voelt heel goed. Maar ik moest wel even wennen, in de eerste vijf minuten tegen Den Bosch’, zegt De Voogd, in zijn zeiknatte shirt met rugnummer 19. ‘Inderdaad, ook dat is hetzelfde als vroeger. Het is wel een nieuw shirt, hoor. Staan ook wat andere sponsoren op. Ik heb ‘m vandaag gekregen.’ Lachend: ‘Er hangt er ook nog eentje ingelijst in het clubhuis. Ik zei nog: als we dat nieuwe shirt niet op tijd hebben, halen we die wel van de muur.’

Helmond Heren 2 of toch nog Italië?

Hij gaat even een paar maanden terug in de tijd. De familie De Voogd was net terug uit Italië. De realiteit wachtte op het jonge gezin. Vaarwel avontuur, hallo echte wereld. Het leven moest weer worden opgepakt. En natuurlijk kwam ook het onderwerp ‘hockey’ weer op de agenda. ‘Ik wilde natuurlijk wel weer ergens gaan spelen.’ Lachend om zichzelf: ‘Ja, je bent een liefhebber, of niet. Ik heb vorig jaar een paar wedstrijden meegedaan met mijn vrienden bij Helmond Heren 2. Maar wilde ik dat een heel jaar? Ik twijfelde. Ik had nog steeds contact met Bra. Misschien zou ik wel een paar keer op-en-neer gaan, alleen voor de beker. Een paar weekendjes, ofzo. Had ik wellicht gedaan, als het niet anders was gelopen.’

Midden in die periode van twijfels stond hij weer op het veld. In België, waar hij in 2019 stopte als tophockeyer bij Braxgata, kreeg zijn bijzondere loopbaan opnieuw een wending. ‘Ik deed in juni mee aan een Allstar-wedstrijd, ter ere van het afscheid van een aantal Belgische internationals. Ik was net terug uit Italië en best fit. Na afloop kregen ik verschillende appjes. Hoe het nou zat met mij? Was ik gestopt? Of stond ik nog ergens voor open? Ik wist het zelf nog niet. Maar het zette me wel aan het denken.’

Foto: Ewout Pahud

Van lekker meedoen naar een contract

Zijn nieuwsgierigheid was dus gewekt. En daarom trok De Voogd de stoute schoenen aan. Hij benaderde zijn oude teamgenoot Thijs Bams, sinds kort assistent-coach bij Oranje-Rood. ‘Zou ik het nog kunnen? Op het allerhoogste niveau? Ik wilde mezelf wel testen en mocht meetrainen. OR miste toen nog allemaal jongens die terugkwamen van het EK. Dus er was ruimte. Ik kreeg het programma voor de eerste twee weken. Meer niet. Gewoon lekker meedoen. Dat was de intentie.’

De Voogd slaagde voor zijn eigen tophockey-examen. Hij merkte dat hij nog prima meekon. Dat was ook het oordeel van de club, die hem een jaarcontract aanbood. ‘Maar het ging niet alleen om het hockeyen. Ook om het totale plaatje. Ik heb drie jonge kinderen, van vijf, drie en anderhalf jaar. Ik kan de boel thuis niet vijf dagen aan z’n lot overlaten. Als ik daar echt in de knel kom, kunnen we dat oplossen. Ik ben in juni gestopt met mijn werk en heb nu wat gesprekken lopen. Hoe dat verder gaat is nog onduidelijk. Daarom gaan we het nu proberen, omdat iedereen daar een goed gevoel bij heeft. Maar we hebben ook gezegd: als het de eerste drie maanden vooral gezeik oplevert, dan is hockey het eerste wat van mijn agenda gaat.’

Dat is uiteraard absoluut niet het plan. Sterker nog: De Voogd wordt door OR ook buiten het veld ingezet. ‘De bedoeling is dat ik in de regio van Eindhoven bij bedrijven langs ga om ons verhaal te vertellen. Te helpen bij de sponsoring, met presentaties. Als uithangbord van de club. Vind ik heel leuk om te doen. Dat maakt dit hele verhaal nog mooier en completer.’ Natuurlijk liep zijn telefoon over toen woensdag het nieuws van zijn terugkeer naar buiten kwam. ‘Sommigen waren zelfs een beetje overenthousiast. Die hadden mijn rol wat overschat. Ik vind het heel erg leuk dat het zo loopt. Maar het draait om de internationals van nu. Zij bepalen hoe het gaat. Ik ondersteun waar ik kan. Zowel in als buiten het veld. Met een verhaal uit de oude doos, bijvoorbeeld.’

Het is te comfortabel geworden om naar Eindhoven te gaan. Ze moeten weer balen dat ze tegen ons moeten spelen. En het idee hebben dat hier niets te halen valt Bob de Voogd

De Voogd met zijn nieuwe coach Ageeth Boomgaardt. Foto: Ewout Pahud

Daarover gesproken. De Voogd maakte gouden tijden mee bij Oranje Zwart, een van de fusieclubs waaruit OR is ontstaan. Een decennium geleden werd hij driemaal landskampioen én won-ie de EHL. Hij kent de feiten. ‘OR bestaat nu tien jaar. In de afgelopen negen seizoenen hebben we twee keer play-offs gehaald. Dat is te weinig. Véél te weinig. Zeker als je het vergelijkt met die periode daarvoor. Ik zeg niet dat we het moeten doen zoals we vroeger deden. Maar we moeten wel weer structureel meedoen om de prijzen. Daaraan wil ik bijdragen.’

‘Ik zei laatst gekscherend: tien jaar geleden had niemand van de topclubs zin om uit te spelen tegen tegen Oranje Zwart. No way. Ze hadden een hekel aan ons veld, onze kleedkamers. Het was ver rijden en je ging er vaak met weinig punten vandaan. Daardoor stonden we gevoelsmatig met 3-0 voor, voordat we begonnen.’

Hij praat sneller. Met vuur en fonkelende ogen. ‘Nu ligt er snel veldje. Een mooie tribune. Is het voor tegenstanders bijna gezellig. Het is te comfortabel geworden om naar Eindhoven te gaan. Ze moeten weer balen dat ze tegen ons moeten spelen. En het idee hebben dat hier niets te halen valt.’

Hij valt even stil. ‘Dat ik me daar weer echt druk om mag maken. Dat vind ik prachtig.’