‘Deze dag stond in het teken van Dennis’

‘Het besef dat hij hier nooit meer in onze kleedkamer met z’n stick in de hand zal zitten komt heel hard aan. Dat is zó verdrietig. Aan de andere kant is het mooi om het zo met elkaar te kunnen delen. Dit was een waardig afscheid’, vatte Pinoké-coach Jesse Mahieu het emotionele en overweldigende afscheid van de zieke Dennis Warmerdam goed samen. Warmerdam zal door een kwaadaardige tumor in zijn rechterarm nooit meer tophockey spelen. De spits werd zondag letterlijk en figuurlijk gedragen door de club en zijn teamgenoten, waarbij niemand het droog hield.

Op het scorebord stond een 3 achter het logo van Pinoké. Een 6 voor het logo van Amsterdam. Het was zondagmiddag allemaal bijzaak bij het gedwongen stoppen van Warmerdam van zijn geliefde Pinoké, dat helemaal afgeladen was om afscheid te nemen van de hockeycarrière van hun 23-jarige, zieke aanvaller.

Amsterdam-spelers in ‘Dennis 13 shirts’. Foto: Ron Hoenson/Orange Pictures

Amsterdam-spits Mirco Pruyser scoorde er zondag drie. Normaal gesproken reden voor de international om blij te zijn. Maar nu zei hij over alles wat er gebeurt met Warmerdam het volgende: ‘Stiekem ga je hierdoor nadenken. Hoe gezegend je bent dat je gezond bent en topsport kunt bedrijven. Soms ben je gefrustreerd door je teamgenoten of door de scheidsrechters. Dat valt allemaal in het niet bij het feit dat je hier met z’n allen in de zon staat te spelen en altijd kunt doen wat je leuk vindt.’

Dat de ‘nummer 13’ voor het eerst sinds oktober een wedstrijd speelde en dat ook nog goed deed, ondanks de tumor, was onbeschrijfelijk volgens Pruyser. ‘Dat zegt iets over hoeveel kracht hij in zich heeft. Als je ziet hoe hij in zijn situatie er het beste van maakt, en nog probeert te genieten van het leven. Daar moeten we echt van leren en iets van mee naar huis nemen. Dat is een eye-opener.’

De spelers van Pinoké met de speciale nummer 13 shirts. Derde van links Dennis Warmerdam. Foto: Ron Hoenson/Orange Pictures

Toen Warmerdam in de eerste helft de cirkel net niet bereikte en de bal verloor, begon coach Mahieu boos te schreeuwen naar zijn aanvaller. Het was het grootste compliment wat de aanvaller kon krijgen. Dat hij ondanks allerlei nare behandelingen daar fit op het veld stond en perfect meedraaide in het wisselschema, was ongelofelijk. ‘Hij is al snel gaan squashen hè met zijn linkerarm, om alvast te wennen. Hij heeft de hele week meegetraind en hij was hij fit genoeg om mee te doen. Dat kenmerkt hem als mens’, zei Mahieu.

Pruyser vond dat Amsterdam het grootste respect kon tonen, door juist volle bak te gaan en alles te geven, en daar had hij gelijk in. Het afscheid zondag van Warmerdam begon bij het inspelen van beide teams. Pinoké deed de warming-up in shirts met op de voorkant nummer 13, het geliefde rugnummer van hun zieke aanvaller. Amsterdam had er voor gekozen om shirts te laten bedrukken met op de rug nummer 13. Warmerdam wist dat er tien andere teams in de Hoofdklasse allemaal met een shirt met nummer 13 en de initialen ‘DW’ inspeelden. Een sympathieke actie van de hele competitie, die na het nieuws dat Warmerdam nooit meer op niveau zou hockeyen, razendsnel en doortastend in actie kwam, zoals dat misschien wel eigen is in de hockeywereld.

Het afgeladen clubhuis in het Amsterdamse Bos. Foto: Koen Suyk

Bij de line-up sprak Amsterdam-aanvoerder Billy Bakker Warmerdam uitgebreid toe. Daarna kreeg Warmerdam behalve van zijn teamgenoten ook van alles spelers van Amsterdam een extra knuffel. De aanvaller met de blonde lokken en het vriendelijke gezicht stond in de zesde minuut op van de bank, om zijn allereerste speelminuten te maken sinds oktober. In november kreeg hij het bericht dat hij kanker had. Afgelopen dinsdag kreeg hij het bericht dat hij zijn hockeycarrière moest beëindigen. Net toen hij aan de zijlijn stond, kreeg Amsterdam een strafbal. De Zuid-Afrikaan Justin Reid-Ross scoorde. 0-1. Het was slecht nieuws, maar het stelde in het grotere geheel deze zondag niets voor. Dat de moedige Warmerdam daarna het veld in rende en de tijd leek terug te draaien, was veel belangrijker.

In de dertiende minuut wachtte hij langs de kant en gebeurde het vreemdste ooit. Er werd een minuut door iedereen keihard geklapt. Het geluid leek alsof je in een voetbalstadion zat. Maar degene waar het om ging klapte gelukkig gewoon mee. Dennis Warmerdam.

Het moment in de dertiende minuut, waarbij er een minuut voor Dennis Warmerdam werd geklapt. Foto: Koen Suyk

Met de tranen in zijn ogen keek hij naar het clubhuis van de club waar hij zo van houdt. Op het kunstgras waar de voormalig aanvoerder van Jong Oranje door de week en in het weekend zijn dromen waarmaakte en intense vriendschappen beleeft. Zijn teamgenoot Marlon Landbrug kwam hem knuffelen, net als Amsterdam-speler en international Valentin Verga. De hele wedstrijd speelde hij verder mee, alsof het een normale wedstrijd was zoals hij er zoveel speelde op topniveau. Alleen het stukje tape om zijn rechterpols verraadde een groter probleem.

Twee keer was hij dicht bij een treffer. In de eerste helft toen hij met zijn gevreesde backhand uithaalde en net het zijnet trof. Aan het einde van de wedstrijd kon hij van dichtbij bijna uithalen met zijn backhand, maar werd de bal net voor zijn uithaal afgepakt. In de laatste minuut ontving hij voor de laatste keer de bal, aan de linker zijlijn. Iedereen hoopte dat hij nog zou aanzetten, maar hij was te moe. Kapot gestreden.

Na de wedstrijd was spits Joost van de Vijfeijken de eerste teamgenoot die hij vond, waar het hoofd van Warmerdam op de schouders kon rusten. Daarna ging hij zelf op de schouders van zijn teamgenoten en klaterde het applaus snoeihard van de tribunes bij zijn ereronde. Als je ooit gedwongen afscheid moet nemen van hetgeen je zo dierbaar is in jouw leven, was dit zoals Mahieu zei een waardige manier om dat te doen, mede dankzij het massaal toegestroomde publiek.

Dennis Warmerdam gooit alles in de strijd. Foto: Koen Suyk

Dat het jeugdige Pinoké op de ranglijst werd gepasseerd door SCHC, dat verrassend van Den Bosch won, leek totaal onbelangrijk. Daardoor staan de Steekneuzen tiende, een plek die veroordeelt tot play-outs. Mahieu vroeg er tijdens de wedstrijd naar, maar zei daarna dat hij er nu niet meer mee bezig was. ‘Deze dag stond in het teken van Dennis. Het was een feit dat we vandaag op twee fronten moesten strijden. Tegen de emoties. Aan de andere kant moeten we Pinoké in de Hoofdklasse zien te houden. Het is prachtig om te zien hoe iedereen meeleeft. Zo veel mensen die Dennis een warm hart toedragen. Er is zo veel medeleven.’

Dat Warmerdam een groot gat achterlaat is wel duidelijk. De club heeft hem nodig. Volgens zijn teamgenoten is ‘Denny’ een ‘hele positieve, gedreven, ambitieuze jongen, die alles doet voor z’n sport. Heel sociaal en middenin de groep.’

Dit was zijn afscheid van tophockey op Pinoké, maar misschien kan hij komende week meedoen in de belangrijke wedstrijd tegen Den Bosch. Coach Mahieu ziet het graag gebeuren. Ook dat is een groot compliment voor de zieke aanvaller. ‘Hij heeft maandag en dinsdag onderzoeken en gesprekken met artsen. Dus we moeten even afwachten. Ik weet niet hoe hij er emotioneel bij is. Maar ik heb hem er heel graag bij. Ik hoop dat we zijn carrière nog met een week kunnen verlengen. Want het is een jongen die er altijd voor gaat.’