Onze selectie van 2025: stunt tieners Victoria en goudhaantje Geerlings
Leave a CommentHet jaar zit er bijna op. 2025 kende hoogtepunten, teleurstellingen en onvergetelijke momenten. De redactie van hockey.nl blikt per maand terug op de drie meest bijzondere verhalen. Dit was 2025, maand voor maand. We gaan verder met februari. Een maand waarin Yasmin Gerelings een hoofdrol vertolkte in de zaaltitel van Rotterdam en de tieners van Victoria stuntten tegen favoriet Klein Zwitserland.
Goudhaantje Yasmin Geerlings is op haar plek in en bij Rotterdam
Yasmin Geerlings speelde een hoofdrol bij de eerste zaaltitel van de Rotterdamse vrouwen sinds 2001, met achttien doelpunten. In de finale tegen topfavoriet Den Bosch scoorde ze tweemaal en straalde ze vertrouwen uit. Na een moeilijke periode en twee jaar zonder zaalhockey voelt Geerlings zich sinds haar overstap naar Rotterdam mentaal en sportief herboren. De nieuwe omgeving en het vertrouwen van team en staf geven haar rust en scherpte. Ze gelooft dat de zaaltitel het jonge team ook op het veld een boost zal geven.
De stunt van de tieners van Victoria: ‘Vergeet dit nooit meer’
Victoria MO14-1 zorgde in de NK-finale tegen favoriet Klein Zwitserland voor een sensationele comeback door in de slotfase een 1-3 achterstand om te buigen naar winst. Matchwinner Eefje Otten (14) scoorde twintig seconden voor tijd ijskoud de beslissende goal en bezorgde haar team het goud. De overwinning zorgde voor enorme ontlading bij speelsters, staf en de felgele supportersschare op de tribune. Voor Otten en haar teamgenoten werd het een onvergetelijke dag. Het goud voelde extra bijzonder na het eerdere brons op het veld.
Rotterdamse Amsterdammer Jochem Blok triomfeert in eigen stad
Jochem Blok won als aanvoerder van Amsterdam in Rotterdam de nationale zaaltitel na een spectaculaire 12-5 finale tegen Den Bosch. Voor de Rotterdammer was het extra bijzonder om in zijn geboortestad de schaal omhoog te houden in het shirt van aartsrivaal Amsterdam. Blok roemde de balans tussen structuur en vrijheid binnen het team als sleutel tot het succes. Na een lastige veldperiode gaf het zaalseizoen hem nieuw vertrouwen. In zijn laatste seizoen als tophockeyer wil hij dat momentum meenemen naar het veld.
Het jaaroverzicht 2025
HIL gaat bijna van start: miljoenenbal met talloze sterren
Leave a CommentHet aftellen naar de Hockey India League is begonnen. De lucratieve competitie waarin miljoenen omgaan, gaat aan het einde van deze maand van start. Het vrouwentoernooi begint op 28 december, zes dagen later volgen de mannen.
Even opfrissen: de komende weken reizen Sander de Wijn, Bram van Battum, Noor de Baat en Sosha Benninga af naar India. Daarnaast staan er tal van bekende (oud-)hoofdklassers op de deelnemerslijst, onder wie David Harte, Arthur van Doren, de Cassiem-broers, Nicolas Keenan, Tomas Santiago, Thies Prinz, Arthur de Sloover, Alexander Hendrickx, Valerie Magis, Zach Wallace, Agustina Gorzelany, Valentina Raposo en Lola Riera.
De Wijn mag toeleven naar een lucratieve winter. De 35-jarige verdediger van Kampong ging voor omgerekend bijna 35.000 euro onder de hamer. Bram van Battum was de enige andere Nederlandse man die tijdens de jaarlijkse veiling een Indiase club vond. Hij werd voor iets meer dan 10.000 euro gekocht door SG Pipers. Ook De Baat viel in de smaak. Meerdere clubs aasden op de middenvelder, die uiteindelijk voor dik 13.000 euro naar de Bengal Tigers ging. Die ploeg hengelde ook Sosha Benninga binnen voor zo’n 4.800 euro.
Sosha Benninga – Hockey India League – Shrachi Bengal Tigers
Maar niet iedere speler die op zoek ging naar Indiaas geluk ging over de toonbank. Pirmin Blaak, Jasper Brinkman, Pepijn Reyenga, Floor de Haan en Sabine Plönissen kregen het ijskoude ‘unsold’ te horen, nadat niemand op hen bood.
Geen Nederlandse internationals
De veiling van de Hockey India League was kleiner dan vorig jaar. Destijds werd de competitie opnieuw opgezet, waardoor nog geen enkele ploeg over spelers beschikte. Nu hoefden ploegen alleen spelers erbij te komen of te vervangen. Aan de HIL doen geen Nederlandse internationals mee. Eerder werd bekend dat zij vanwege hun Pro League-verplichtingen niet kunnen profiteren van de Indiase competitie. Afgelopen jaar waren wel meerdere Oranje-spelers in India actief, zoals Yibbi Jansen, Freeke Moes, Thierry Brinkman en Jip Janssen. Ook Maria Verschoor, Michelle Fillet en Boris Burkhardt, die afgelopen seizoen aan de HIL meededen, ontbreken dit jaar.
De Baat en Benninga stapten afgelopen vrijdag al het vliegtuig in. Het vrouwentoernooi start op 28 december; een dag later spelen de Bengal Tigers hun eerste wedstrijd. Alle duels worden afgewerkt in Ranchi, waar ook op 31 december en 1 januari gewoon wordt gespeeld. De finale staat gepland voor zaterdag 10 januari. De mannen kunnen iets langer genieten van de Nederlandse feestdagen. Hun toernooi begint op zaterdag 3 januari en reist van Chennai via Ranchi naar Bhubaneswar. Tim Oudenaller, Sander de Wijn en Bram van Battum openen met de Tamil Nadu Dragons tegen Hyderabad Toofans, de ploeg met buitelandse sterren als Jean Paul Danneberg, Gonzalo Peillat, Arthur de Sloover en Zach Wallace. De finale wordt gespeeld op maandag 26 januari.
Speelprogramma dames:
| Datum | Wedstrijd |
| Zondag 28 december | Ranchi Royals – SG Pipers |
| Maandag 29 december | JSW Soorma Hockey Club – Shrachi Rarh Bengal Tigers |
| Dinsdag 30 december | Ranchi Royals – Shrachi Rarh Bengal Tigers |
| Woensdag 31 december | SG Pipers – JSW Soorma Hockey Club |
| Donderdag 1 januari | SG Pipers – Shrachi Rarh Bengal Tigers |
| Vrijdag 2 januari | Ranchi Royals – JSW Soorma Hockey Club |
| Zaterdag 3 januari | JSW Soorma Hockey Club – SG Pipers |
| Zondag 4 januari | Shrachi Rarh Bengal Tigers – Ranchi Royals |
| Maandag 5 januari | JSW Soorma Hockey Club – Ranchi Royals |
| Dinsdag 6 januari | SG Pipers – Shrachi Rarh Bengal Tigers |
| Woensdag 7 januari | Shrachi Rarh Bengal Tigers – JSW Soorma Hockey Club |
| Donderdag 8 januari | SG Pipers – Ranchi Royals |
| Zaterdag 10 januari | Finale |
Speelprogramma heren:
| Datum | Wedstrijd | Locatie |
| Zaterdag 3 januari | Tamil Nadu Dragons – Hyderabad Toofans | Chennai |
| Zondag 4 januari | JSW Soorma Hockey Club – Shrachi Bengal Tigers | Chennai |
| Zondag 4 januari | Vendanta Kalinga Lancers – Ranchi Royals | Chennai |
| Maandag 5 januari | SG Pipers – HIL HC | Chennai |
| Dinsdag 6 januari | Tamil Nadu Dragons – JSW Soorma Hockey Club | Chennai |
| Woensdag 7 januari | HIL GC – Shrachi Bengal Tigers | Chennai |
| Woensdag 7 januari | Hyderabad Toofans – Ranchi Royals | Chennai |
| Donderdag 8 januari | Shrachi Bengal Tigers – Vendanta Kalinga Lancers | Chennai |
| Vrijdag 9 januari | Hyderabad toofans – JSW Soorma Hockey Club | Chennai |
| Vrijdag 9 januari | Tamil Nadu Dragons – SG Pipers | Chennai |
| Zondag 11 januari | HIL GC – Vendanta Kalinga Lancers | Ranchi |
| Zondag 11 januari | Ranchi Royals – Shrachi Bengal Tigers | Ranchi |
| Maandag 12 januari | SG Pipers – Hyderabad Toofans | Ranchi |
| Maandag 12 januari | HIL GC – Tamil Nadu Dragons | Ranchi |
| Dinsdag 13 januari | Shrachi Bengal Tigers – Tamil Nadu Dragons | Ranchi |
| Woensdag 14 januari | Hyderabad Toofans – Vendanta Kalinga Lancers | Ranchi |
| Woensdag 14 januari | Ranchi Royals – SG Pipers | Ranchi |
| Donderdag 15 januari | JSW Soorma Hockey Club – HIL GC | Ranchi |
| Vrijdag 16 januari | Ranchi Royals – JSW Soorma Hockey Club | Ranchi |
| Zaterdag 17 januari | Shrachi Bengal Tigers – Hyderabad Toofans | Bhubaneswar |
| Zaterdag 17 januari | Vendanta Kalinga Lancers – SG Pipers | Bhubaneswar |
| Zondag 18 januari | SG Pipers – Shrachi Bengal Tigers | Bhubaneswar |
| Zondag 18 januari | Vendanta Kalinga Lancers – Tamil Nadu Dragons | Bhubaneswar |
| Maandag 19 januari | HIL GC – Ranchi Royals | Bhubaneswar |
| Dinsdag 20 januari | Hyderabad Toofans – HIL GC | Bhubaneswar |
| Dinsdag 20 januari | Vendanta Kalinga Lancers – JSW Soorma Hockey Club | Bhubaneswar |
| Woensdag 21 januari | Tamil Nadu Dragons – Ranchi Royals | Bhubaneswar |
| Donderdag 22 januari | JSW Soorma Hockey Club – SG Pipers | Bhubaneswar |
| Vrijdag 23 januari | Team Rank 1 – Team Rank 2 (qualifier 1) | Bhubaneswar |
| Vrijdag 23 januari | Team Rank 3 – Team Rank 4 | Bhubaneswar |
| Zondag 25 januari | Qualifier 2 | Bhubaneswar |
| Maandag 26 januari | Troostfinale | Bhubaneswar |
| Maandag 26 januari | Finale | Bhubaneswar |
Dit bericht op Instagram bekijken
Een bericht gedeeld door Hockey India League (@hockey_india_league)
De hockey.nl Nieuwsquiz 2025. Test je kennis en win!
Leave a CommentWaarom verliep de voorbereiding van keeper Derk Meijer op de shoot-outs in de EK-finale niet volgens plan? Hoe kwam de Australiër Charlie Roberts terecht bij Ring Pass? En wat is er zo bijzonder aan de JO18-5 van Amsterdam?
Net als de afgelopen jaren zijn we ook dit jaar benieuwd hoe goed jij het hockeynieuws hebt gevolgd. Dat kun je testen met de hockey.nl Nieuwsquiz 2025. Doe mee en maak kans op prachtige prijzen.
De hoofdprijs bestaat uit drie tickets voor een Pro League-thuiswedstrijd van Oranje in juni naar keuze, een waardebon van PassaHockey van 100 euro en vijf jaarkalenders van OranjeHockey. De tweede prijs bestaat uit twee tickets voor een Pro League-thuiswedstrijd van Oranje in juni naar keuze, een waardebon van PassaHockey van 75 euro en drie jaarkalenders van OranjeHockey. De derde prijs is een waardebon van 50 euro van PassaHockey en twee jaarkalenders van OranjeHockey.
De quiz bestaat uit twintig vragen. Ga naar winactie.hockey.nl/nieuwsquiz-2025. Vergeet op het einde niet je naam en je mailadres in te vullen.
Spelregels
- Deelnemen aan de hockey.nl Nieuwsquiz kan tot 31 december 23.59 uur.
- De deelnemer met het meeste aantal goede antwoorden wint de quiz. Bij een gelijk aantal goede antwoorden worden de prijzen verloot.
- De goede antwoorden en de winnaars worden begin januari op hockey.nl bekendgemaakt.
- Winnaars krijgen bericht op het e-mailadres dat ze bij de quiz hebben opgegeven.
- De winnaars moeten uiterlijk 10 januari reageren op redactie@hockey.nl. Als ze niet of na die datum reageren, heeft de redactie het recht de prijs aan iemand anders weg te geven.
- In geval van twijfel beslist de redactie van hockey.nl.
- De winnaar van de quiz wordt telefonisch geïnterviewd voor een artikel op hockey.nl.
Onze selectie van 2025: bye bye Bain en Oranje-Rood als troostplek
Leave a CommentHet jaar zit er bijna op. 2025 kende hoogtepunten, teleurstellingen en onvergetelijke momenten. De redactie van hockey.nl blikt per maand terug op de drie meest bijzondere verhalen. Dit was 2025, maand voor maand, te beginnen met januari. Een maand waarin Kenny Bain een voorschot nam op zijn afscheid als tophockeyer en Oranje-Rood een plek van troost bleek in tijden van rouw.
Waarom Kenny Bain er in 2025 dan toch echt mee stopt
Kenny Bain, een van de meest uitgesproken en ervaren spelers in de Nederlandse Hoofdklasse, stopt in 2025 met tophockey na een carrière van twintig jaar. Hoewel hij nog steeds geniet van het spel en het niveau, merkt hij dat de fysieke belasting en het gebrek aan tijd voor zijn jonge gezin steeds zwaarder wegen. Bain kende grote hoogtepunten, zoals zijn droomseizoen bij Amsterdam, maar ook diepe dalen, waaronder mentale problemen bij HGC. Bij Laren vond hij zichzelf en zijn plezier in hockey terug. Na zijn laatste seizoen richt hij zich op coachen en vooral op zijn familie.
Boris Aardenburg in Oranje na zware handblessure: ‘Op wilskracht’
De 21-jarige Boris Aardenburg maakt begin 2025 zijn debuut in de trainingsgroep van Oranje Heren, na een sterke eerste seizoenshelft bij Pinoké. Zijn uitnodiging is extra bijzonder omdat hij in de zomer van 2024 ernstig geblesseerd raakte door een diepe snijwond in zijn pols, die zijn carrière had kunnen beëindigen. Na een intensief revalidatietraject keerde hij sterker terug en scoorde hij bij zijn rentree direct. Zijn goede vorm bleef niet onopgemerkt bij bondscoach Jeroen Delmée. Aardenburg ziet zijn selectie als een beloning voor zijn doorzettingsvermogen en wil stap voor stap groeien.
Oranje-Rood was een bron van troost na het verlies van Guusje
Na het tragische overlijden van de zestienjarige Guusje Roelofs werd hockeyclub Oranje-Rood een belangrijke steunpilaar voor haar familie en team. De club bood ruimte voor rouw, organiseerde praktische zaken en stelde zich volledig dienstbaar op aan de wensen van de nabestaanden. De emotionele wedstrijd die haar team speelde ter ere van Guusje, met een minuut stilte en massale steun van club en tegenstanders, werd een krachtig moment van verbondenheid. Voor haar ouders symboliseert die dag waar sport en clubgevoel voor kunnen staan. Oranje-Rood blijft voor hen een plek van troost, herinnering en saamhorigheid.
De Geus is helemaal terug: ‘Voelt als overwinning op mijzelf’
Leave a CommentHij was terug. Nu écht. Voor het eerst in bijna anderhalf jaar kwam Jonas de Geus eerder deze maand weer uit voor het Nederlands elftal. Tijdens de trip naar Argentinië speelde hij bovendien zijn 150ste interland. Maar het allerbelangrijkste voor de middenvelder was dat hij alle vier duels meedeed en zijn knie hem ditmaal geen parten speelde.
De gewonnen olympische finale in Parijs. Dat was een jaar en vier maanden geleden de laatste wedstrijd van De Geus in Oranje. Een pauze waar hij zelf het initiatief voor nam. Na de Olympische Spelen wilde De Geus tijd nemen om maatschappelijke stappen te zetten als consultant bij een bedrijf dat fusies en overnames van andere ondernemingen begeleidt.
Aanvankelijk wilde de Kamponger een half jaar afstand nemen en dan terugkomen. Maar in tegenstelling tot teamgenoot Lars Balk – die dezelfde weg koos – duurde het langer voordat De Geus er weer stond. De reden was zijn knie, die hem de afgelopen jaren zo vaak in de weg zat. Een peesblessure, die hem al talloze trainingen en wedstrijden kostte en vooral veel pijn bezorgde.
De Geus viert een doelpunt tegen Pakistan. Foto: Worldsportpics/Martin Waichman
Altijd ‘LA’ als doel voor ogen
Lang verhaal kort: uiteindelijk sloot De Geus pas in de zomer aan bij de Oranje-groep. Hij speelde niet mee in de Pro League en kwam fitheid tekort om mee te gaan naar het EK in Mönchengladbach. In september haakte hij wel weer vanaf het begin aan bij de trainingen van het Nederlands elftal. Werd zijn belasting beter en kon hij ook ‘gewoon’ mee naar Argentinië.
‘Omdat ik alweer een tijdje bij de groep zit, voelt het niet alsof ik meer dan een jaar ben weggeweest’, vertelt De Geus, een paar dagen na terugkomst. ‘Rond het eerste duel in Argentinië hebben we er even bij stilgestaan. Dan heb je het erover in de bus naar het stadion. En besef je dat je best wat wedstrijden niet hebt gespeeld. Sinds Parijs zijn er ook veel nieuwe jongens aangehaakt. Er is veel gebeurd, waar ik niet bij was.’
Hij sprak na die gouden zomer van 2024 al uit dat hij terug wilde keren bij het Nederlands elftal. ‘En dat heb ik altijd voor ogen gehouden. Weer wedstrijden spelen in Oranje is altijd mijn doel gebleven. Ook in de tijden dat het fysiek minder goed ging. Ik heb nooit het idee gehad dat ik het niet ging halen. Na Parijs heb ik gezegd dat ik graag door wilde tot en met de Spelen van Los Angeles in 2028. Daar is tussendoor niets aan veranderd.’
Eindelijk geen handrem meer
In Argentinië won Nederland twee keer van Pakistan (5-2 en 7-3). Tegen het gastland werd gelijkgespeeld (1-1, verloren na shoot-outs) en ging Oranje met 3-2 onderuit. In alle duels deed De Geus dus mee. ‘Dat vind ik het allermooiste aan deze trip. Ik stond er niet een beetje, ik stond er echt. Het is heel vaak zo geweest dat ik tussendoor toch een wedstrijdje miste. Of een training moest overslaan. De laatste jaren zat altijd de handrem erop. Dat doet wel wat met je. Juist als je als team op het tandvlees loopt, wil je met elkaar bikkelen. Daar wil je jezelf laten zien. Niemand zal het mij verwijten, maar juist op die momenten moest ik vaak een stapje terugzetten. Deze trip kon ik volledig meedoen. Was ik weer helemaal onderdeel van de groep. Hoefde ik geen apart programma te draaien. Dat is een overwinning op mezelf.’
Mooie woorden, die natuurlijk ook weer te maken hebben met zijn knie. ‘Want daar gaat het nu dus goed mee, dit hele seizoen al. We hebben er de afgelopen maanden veel aan gedaan. Mijn knie is veel sterker en daardoor ook belastbaarder. Soms heb ik nog steeds wel pijn. Dat gaat niet helemaal verdwijnen denk ik, dat is een utopie. Ik ben hier in ieder geval heel blij mee, al blijft de knie wel een aandachtspunt.’
Hij vierde zijn rentree met een mijlpaal. Zijn derde duel in Argentinië was zijn 150ste in Oranje. En traditiegetrouw werd daar op een mooie manier bij stilgestaan. ‘Op zo’n moment wordt er altijd een aparte appgroep aangemaakt, waarin allerlei oude foto’s naar boven komen. Die gooien ze in een collage en Thierry Brinkman houdt als aanvoerder dan een mooi praatje.’
Naast De Geus (rechts) speelde ook Duco Telgenkamp in Argentinië zijn eerste interlands sinds Parijs. Foto: Willem Vernes
De lookalike van Guus Til
Maar dat was niet alles voor De Geus. ‘Ze hadden ook een videootje gemaakt. Met boodschappen van mijn vriendin. Mijn ouders. Oud-teamgenoten zoals Billy Bakker en Valentin Verga. En ook spelers en coaches van vroeger bij Almere. Was heel speciaal. Dat raakte me wel.’
Hij schiet in de lach: ’Ken je die Spaanse pieldoos, Rafael Vilallonga? Kijk maar eens op Insta, vind ik een geweldige speler. Die hadden ze ook voor dat filmpje gestrikt. En als klap op de vuurpijl ook Guus Til, die voetballer van PSV. Veel mensen vinden dat ik op hem lijk. Megamooi dat ze ook hem zo gek hadden gekregen om mij te feliciteren. Dat ik voor Ajax ben, dat weet hij vast niet.’
Een trip dus die bol stond van de mooie momenten voor De Geus. De optredens van Oranje vielen daarbij een beetje uit de toon. Nederland kwam in zijn laatste interlands van 2025 juist erg wisselvallig voor de dag. ‘We kregen te makkelijk goals tegen, ook tegen Pakistan’, stelt De Geus. ‘Argentinië strafte die wisselvalligheid echt af. Ze kwamen volgens mij in de laatste wedstrijd maar drie keer in onze cirkel, maar scoorden wel drie keer.’
‘Achterin waren we dus te kwetsbaar en aanvallend maakten we het niet goed genoeg af. Het was heus niet allemaal slecht, maar ik had wel gedacht dat we verder waren als team. En als je twee keer verliest, mag je best kritisch zijn. Er is werk aan de winkel.’
Dat wordt een opdracht voor het nieuwe jaar. Op 5 januari staat De Geus weer met Oranje op het trainingsveld. ‘En de week daarop gaan we op stage naar Zuid-Afrika. Ik kijk ernaar uit. Ook om er komend jaar weer helemaal bij te zijn. Dat is een heerlijk vooruitzicht.’
Ehren breidt trainingsgroep Oranje uit naar dertig speelsters
Leave a CommentBondscoach Raoul Ehren heeft de trainingsgroep van de Oranje Dames voor het nieuwe jaar uitgebreid naar dertig speelsters. Pien Sanders en keeper Babette Backers maken weer deel uit van de trainingsselectie en verder sluiten zes internationals uit Jong Oranje, dat vorige maand wereldkampioen werd op het WK U21 in Chili, aan bij de groep.
Het gaat om Eline Jansen, Guusje Moes, Noor van den Nieuwenhof (allen Kampong), Trijntje Beljaars, Imke Verstraeten (beide Amsterdam) en Maud van den Heuvel (SCHC). Deze speelsters maakten vóór het WK U21 al deel uit van de trainingsgroep van Ehren, die zich toen voorbereidde op de start van het zevende seizoen van de FIH Pro League. Van dit zestal speelde alleen Guusje Moes, de jongere zus van 86-voudig international Freeke, nog geen A-interlands.
Ook Oranje-aanvoerder en 153-voudig international Pien Sanders keert begin 2026 terug op het trainingsveld bij Oranje. De middenvelder van Den Bosch had het eerste blok van dit Pro League-seizoen om fysieke redenen nog aan zich voorbij laten gaan. Kampong-keeper Babette Backers, Oranje’s derde goalie achter Josine Koning en Anne Veenendaal, maakt na de jaarwisseling ook weer deel uit van de groep.
Oranje-captain Pien Sanders. Foto: Willem Vernes
In januari naar Spanje en China
De Oranjevrouwen kwamen begin deze maand in actie in de FIH Hockey Pro League in het Argentijnse Santiago del Estero, waar Duitsland twee keer werd verslagen (2-0 en 5-1) en ook Argentinië over de knie ging (4-0). Een tweede duel met Argentinië werd vanwege noodweer afgelast.
Ehren heeft in januari een trainingsstage in de Spaanse stad Valencia belegd. Later die maand vertrekken de Oranjevrouwen naar China, waar begin februari de volgende vier wedstrijden van dit Pro League-seizoen op het programma staan: twee tegen China en twee tegen Engeland.
De trainingsgroep voor 2026
| Speelster | Club | Caps | Goals |
| Felice Albers | Amsterdam | 89 | 31 |
| Babette Backers (k) | Kampong | 0 | 0 |
| Trijntje Beljaars | Amsterdam | 5 | 0 |
| Joosje Burg | Den Bosch | 73 | 29 |
| Jip Dicke | SCHC | 4 | 0 |
| Pien Dicke | SCHC | 67 | 24 |
| Fay van der Elst | Amsterdam | 30 | 16 |
| Rosa Fernig | Den Bosch | 28 | 0 |
| Luna Fokke | Kampong | 67 | 18 |
| Maud van den Heuvel | SCHC | 2 | 1 |
| Eline Jansen | Kampong | 10 | 1 |
| Yibbi Jansen | SCHC | 102 | 99 |
| Marleen Jochems | SCHC | 41 | 0 |
| Josine Koning (k) | Den Bosch | 142 | |
| Sanne Koolen | Den Bosch | 144 | 1 |
| Daantje de Kruijff | Amsterdam | 1 | 0 |
| Pam van der Laan | Pinoké | 15 | 0 |
| Renée van Laarhoven | SCHC | 95 | 3 |
| Frédérique Matla | Den Bosch | 160 | 112 |
| Freeke Moes | Amsterdam | 86 | 30 |
| Guusje Moes | Kampong | 0 | 0 |
| Noor van den Nieuwenhof | Kampong | 4 | 0 |
| Lisa Post | SCHC | 76 | 0 |
| Pien Sanders | Den Bosch | 153 | 12 |
| Maria Steensma | Pinoké | 9 | 1 |
| Marijn Veen | Amsterdam | 74 | 33 |
| Anne Veenendaal (k) | Amsterdam | 142 | |
| Danique van der Veerdonk | Den Bosch | 12 | 0 |
| Imke Verstraeten | Amsterdam | 2 | 0 |
| Xan de Waard | SCHC | 234 | 22 |
Wereldtalent Van der Veen: ‘Zorgen dat Delmée niet om me heen kan’
Leave a CommentAls eerste Nederlander sinds Robert van der Horst – in 2005 – werd aanvaller Casper van der Veen (21) vorige week in India uitgeroepen tot Wereldtalent van het Jaar. Zet hij nog vóór het WK in Amsterdam komende zomer de stap naar het grote Oranje? ‘Ik ga er alles aan doen om ervoor te zorgen dat Jeroen Delméé niet meer om me heen kan.’
Het was net alsof hij in een stripverhaal was beland. De jonge aanvaller van Bloemendaal, hemelsbreed 8000 kilometer van huis, die in het hol van de leeuw de meest prestigieuze individuele prijs van het jeugd-WK in de wacht sleept. Op het podium in het Mayor Radhakrishnan Hockey Stadium in Chennai werd Van der Veen na de WK-finale, die door Duitsland werd gewonnen, volop in de spotlights gezet. De vuurpijlen die de lucht in schoten, het onophoudelijke geratel van de tientallen fotocamera’s die de uitreiking vastlegden, de vele Indiase directeuren die hem de hand schudden: het leek wel een verhaal uit een kinderboek dat tot leven kwam.
Ruim twee weken lang voelde ’t Kopje in Bloemendaal voor Van der Veen oneindig ver weg. Maar tegelijkertijd voelde de aanvoerder van Jong Oranje zich in India juist helemaal thuis. Hij maakte indruk met een aantal schitterende doelpunten. Zijn gruwelijke tip-in tegen Engeland, zijn backhand tegen Maleisië, zijn volley tegen Nieuw-Zeeland en zijn heerlijke uithaal tegen België: de ene goal was nog spectaculairder dan de andere. Al zijn tien doelpunten droegen eraan bij dat hij werd uitgeroepen tot de beste speler van het WK. Een indrukwekkende prestatie, zeker voor een speler van een team dat geen medaille won, maar op plek zes eindigde.
Op het podium in het Mayor Radhakrishnan Hockey Stadium in Chennai wordt Casper van der Veen volop in de spotlights gezet. Foto: WorldSportPics/Ewout Pahud de Mortanges
Ik heb wel even opgezocht wie de prijs allemaal hebben gewonnen, dat zijn grote meneren in het hockey Casper van der Veen
‘Het begint de afgelopen dagen pas écht tot me door te dringen hoe bijzonder het is om deze prijs te winnen’, vertelt Van der Veen glunderend aan de telefoon, vanuit het zonnige Sri Lanka. De dag na de WK-finale is hij in Chennai op het vliegtuig gestapt naar de Zuid-Aziatische eilandstaat. De ideale plek om de overweldigende indrukken van het toernooi te laten bezinken en even helemaal tot rust te komen. ‘Ik ben ongelofelijk trots. Ik sluit mijn periode in Jong Oranje op een prachtige manier af, ook al had ik natuurlijk liever een hogere plek behaald met het team.’
Met het winnen van de prestigieuze titel schaart Van der Veen zich in een bijzonder rijtje. Hij is pas de tweede Nederlander in de geschiedenis van de FIH Awards die is uitgeroepen tot Wereldtalent van het Jaar. Voormalig Oranje-aanvoerder Robert van der Horst (272 interlands) was in 2005 de eerste Nederlander die de prijs won.
Vaak blijkt de award bovendien de opmaat naar een glansrijke carrière. Robert van der Horst, Arthur van Doren, Florian Fuchs, Gonzalo Peillat, Christopher Rühr: stuk voor stuk wonnen ze de prijs en schopten ze het vervolgens tot de wereldtop. ‘Ik heb wel even opgezocht wie de prijs allemaal hebben gewonnen’, glimlacht Van der Veen. ‘Dat zijn grote meneren in het hockey. Om mezelf in dat rijtje terug te zien, is natuurlijk een enorme eer.’
Na de finale op het jeugd-WK in India wordt Casper van der Veen het podium opgeroepen voor de uitreiking van de prijs van Wereldtalent van het Jaar. Foto: WorldSportPics/Ewout Pahud de Mortanges
Het verschil maken tegen Argentinië bleek nog een brug te ver
Lang was het de vraag welk niveau Van der Veen in India überhaupt zou aantikken. Eind oktober dreigde zijn grootste nachtmerrie werkelijkheid te worden. Op de training van Bloemendaal gleed hij uit en overstrekte hij zijn rechterknie. Met nog een krappe vier weken te gaan, stond zijn WK op losse schroeven.
Maar de aanvaller van Bloemendaal won zijn race tegen de klok. Juist door het intensieve revalidatietraject kreeg de prijs voor hem extra glans, vertelt hij. Wekenlang kon hij niet hockeyen en bracht hij veel tijd door met de fysiotherapeuten van Jong Oranje en Bloemendaal. Die investering betaalde zich uit. In India was hij weer de speler die hij altijd was. ‘Ik wist oprecht niet wat ik van mezelf kon verwachten. Ik had totaal geen wedstrijdritme. Uiteindelijk ben ik vooral gaan hockeyen op intuïtie. Dat pakte verrassend goed uit. Ik had rust in mijn hoofd. Ik stond ook met vertrouwen op het veld. Ik hield er echt een goed gevoel aan over, aan wat ik in de wedstrijden liet zien.’
Scoren deed Van der Veen tegen Engeland, Maleisië, Oostenrijk, Nieuw-Zeeland en België. Alleen in de verloren kwartfinale tegen Argentinië (0-1) kwam hij niet op het scorebord. Het vormde het enige smetje op zijn persoonlijke prestaties dit WK. Het verschil maken in een alles-of-niets-duel tegen een topland bleek voor hem – kort na zijn revalidatie – nog een brug te ver.
‘Dat heeft wel aan me geknaagd, ja’, zegt Van der Veen. ‘In grote wedstrijden wil je belangrijk zijn. Tegen Argentinië heb ik één kans gehad, met mijn forehand. Vliegt die bal erin, dan speel je een heel andere wedstrijd. Ik probeer er niet te veel over na te denken, maar frustrerend blijft het wel.’
Casper van der Veen heeft in de poulefase van het jeugd-WK in India gescoord tegen Maleisië. Foto: WorldSportPics/Raman Kant
Ik zou het ongelooflijk vet vinden als ik weer voor Oranje mag uitkomen Casper van der Veen
Het is misschien de stap die Van der Veen (vier interlands, één doelpunt) nog moet zetten, ook bij zijn club Bloemendaal: beslissend zijn in topwedstrijden. ‘Ik heb een goed gevoel bij wat ik op het WK heb laten zien. Die lijn wil ik nu doortrekken bij Bloemendaal. Ik heb vorig jaar ervaring opgedaan bij Oranje en weet dat het een flink traject is. Ik merk dat ik mijn lichaam steeds beter leer kennen en steeds beter weet wat ik nodig heb om op topniveau te presteren. Ik denk ook dat ik daarom klaar ben om de volgende stap te zetten.’
Wie weet is dit zijn toekomstbeeld: Van der Veen die komende zomer (15–30 augustus) het shirt van het Nederlands elftal draagt op het WK in Amsterdam. Zover is het nog lang niet, dat weet hij zelf ook. Maar dromen mag altijd.
Van der Veen: ‘Je weet nooit wat er allemaal nog kan gebeuren. Ik ga van mijn eigen kunnen uit. Misschien draai ik straks bij Bloemendaal een sterke tweede competitiehelft. Ik zou het in ieder geval ongelooflijk vet vinden als ik weer voor Oranje mag uitkomen. Ik ga er alles aan doen om ervoor te zorgen dat Jeroen Delmée niet meer om me heen kan.’
Onvergetelijke trip voor Veen: ‘Stonden op elk Argentijns kanaal’
Leave a CommentMet lichte wallen onder de ogen stapte Marijn Veen dinsdag weer op Nederlandse bodem. Net terug uit Argentinië, waar de Oranje Dames een korte maar intensieve trip afwerkten, kijkt de aanvaller met een grote glimlach terug. Naar niet vier, maar drie wedstrijden, noodweer, een onverwachte aanvoerdersband en een flinke dosis Argentijnse sportbeleving.
Tripjes naar Zuid-Amerika vallen bij Oranje regelmatig in de smaak. Geregeld staat er rond december een Argentinië-blok in de Pro League-kalender. En geen enkele international die daar dan van baalt. Want hoewel ze het daar inmiddels wel kennen – en telkens weer in dezelfde hotels zitten – is het nog steeds genieten.
‘Niet omdat ik dit keer aanvoerder was hoor’, vertelt Marijn Veen aan de andere kant van de telefoon. Ze heeft er net een kleine winterslaap opzitten, na een reeks korte nachten achter elkaar. Maar de vermoeidheid trekt spontaan weg als ze mag vertellen over haar ervaringen. Zoals het dragen van de aanvoerdersband. Die eer ging naar Renée van Laarhoven, Sanne Koolen (droeg de band niet, maar zit ook in de groep met aanvoerders) en haar, vanwege het ontbreken van Pien Sanders. ‘Of ik het verwacht had? Nee. Ik ben nog nooit aanvoerder geweest, op wat jaren in de jeugd na.’ Ehren trakteerde haar een week voor vertrek op het nieuws. ‘Hij koos me omdat ik een verbinder ben. Dat vond ik een hele eer.’
Marijn Veen als aanvoerder in Argentinië. Foto: WorldSportPics
Misschien gaat Veen wel de geschiedenisboeken in als aanvoerder met de minste speeltijd, iets waar ze zelf om moet grijnzen. Ze kreeg de eer om Oranje te vertegenwoordigen tegen Argentinië, maar het eerste duel duurde slechts 56 minuten en het tweede werd helemaal afgelast.
56 minuten aanvoerder tegen Argentinië
In Santiago del Estero – de gaststad van het afgelopen blok in de Pro League – kreeg Oranje donderdag- en zondagavond te maken met noodweer. Hevige regenbuien, donder en bliksem maakten spelen bijna onmogelijk. Tijdens het eerste duel, dat met 4-0 werd gewonnen, werd het spel in de slotfase even stilgelegd. Uiteindelijk werd de wedstrijd na tien minuten onderbreking niet meer hervat, waardoor het duel in totaal slechts een paar minuten korter duurde. Het tweede treffen, dat zondagavond om 21.30 uur zou beginnen, ging helemaal niet van start. Na ruim anderhalf uur wachten bleek spelen te gevaarlijk.
Zaten we daar, schuilend tegen de betonnen tribune aan. Het werd later en steeds donkerder. Er zijn wat mensen op zoek gegaan naar eten. Hebben wat bananen en repen met elkaar gedeeld. Marijn Veen
‘Ik vind het jammer hoor. Had graag nog een keer tegen ze gespeeld’, vertelt aanvoerder Veen. ‘Maar na anderhalf uur wachten trokken we zelf al wel de conclusie dat het onverantwoord zou zijn. Zaten we daar, schuilend tegen de betonnen tribune aan. Het werd later en steeds donkerder. We zijn toen maar in de dug-out gaan zitten, onder de stadionlampen. Want we moesten scherp blijven. Want wie weet zou de wedstrijd toch doorgaan. Er zijn wat mensen op zoek gegaan naar eten. Hebben wat bananen en repen met elkaar gedeeld.’
Oranje op het veld in Santiago, wat tijdens de eerste wedstrijd tegen Argentinië veranderd was in een zwembad. Foto: Instagram Marijn Veen
De wedstrijd viel uiteindelijk in duigen. Of beter gezegd: in het water. Net als de slotminuten van de eerste wedstrijd tegen Argentinië. Veen kan er om lachen. ‘Het was echt niet normaal. Het viel met bakken uit de hemel. Waren de hele dag de weersvoorspellingen al aan het checken. Althans, ik niet. Ik ben zo’n naïeveling. Van: het komt wel goed. Nou, dat heb ik geweten. Het veld stond blank’, vertelt ze. ‘We hebben de laatste vijf minuten nog twee video-referrals aangevraagd. Mooi toch, want we willen alles honderd procent doen. Maar het stond al 4-0 en als we die VAR hadden gelaten, was de wedstrijd al lang afgelopen’, lacht ze. ‘Stonden we voor mijn gevoel zes minuten langer in de stromende regen. Uit dat video-moment kregen we toch nog een corner. Over het aangeven hadden we al nagedacht. Dat zou met zo’n veld namelijk alleen werken door te flatsen. Uiteindelijk werd de wedstrijd vier minuten voor het einde afgeblazen. Logisch, want het ging echt niet meer.’
We hebben de laatste vijf minuten nog twee video-referrals aangevraagd. Maar het stond al 4-0 en als we die VAR hadden gelaten, was de wedstrijd al lang afgelopen. Stonden we voor mijn gevoel zes minuten langer in de stromende regen. Marijn Veen
Af en toe gaf Oranje een hockeyshow
‘Ik ben tevreden over hoe we het hebben gedaan’, zegt Veen. ‘De eerste wedstrijd tegen Duitsland wonnen we met 2-0. Geen extreme uitslag, maar we gaven bijna niks weg. In de andere twee gewonnen duels waren we gewoon heel effectief. Het rendement was hoog.’
‘En wat een momenten…’, vervolgt ze. ‘Zoals die goal van Pien Dicke uit een counter, of Luna Fokke die de bal vol in de kruising mepte. Of die backhand van Freeke Moes: de bal werd verplaatst over zes speelsters en lag erin. Dat was genieten. Zo zie je hoe mooi we samen kunnen hockeyen en hoe ieders kwaliteit tot zijn recht komt. We zijn echt gegroeid sinds het EK. Het is een feest om zulke goals te maken. Tijdens het EK lukte dat niet altijd, maar deze trip lieten we dat af en toe perfect zien.’
Veen aan de bal. Foto: WorldSportPics
De basis voor het succes werd uiteraard al in Nederland gelegd, met uren trainingsarbeid buiten het zicht van de camera’s. Maar ook buiten het veld viel tijdens deze trip veel op zijn plek. Dat begon al in Buenos Aires, waar Oranje vier dagen verbleef voordat het verder reisde naar Santiago. In de Argentijnse hoofdstad werd er veel getraind, maar was er ook ruimte voor andere dingen. ‘We zijn uit eten geweest samen, maar hebben bijvoorbeeld ook een fietstocht gemaakt met een gids. We komen al jaren in die stad, maar het is leuk dat we nu wat meer weten over de geschiedenis.’
Op de tribune bij de Argentijnse voetbalfinale
Het grootste uitje moest toen nog komen. De staf verraste de selectie met een bezoek aan het voetbalstadion in Santiago del Estero, dat als decor diende voor de finale van de Argentijnse kampioenschappen. ‘Dat was echt supervet om mee te maken. We waren in Argentinië toen ze wereldkampioen (2022) werden, maar deze wedstrijd, Racing – Estudiantes, staat minimaal net zo hoog op mijn lijstje’, beschrijft ze. ‘We zijn met een bus die kant op gereden, werden onder begeleiding van beveiligers naar een apart vak gebracht, waar verder niemand zat. We zaten al een uur van tevoren in het stadion, dus zagen alle supporters langzaam binnendruppelen.’
Man, het geluid wat die fans produceren. Niet alleen het eerste kwartier he? De hele wedstrijd lang. Die beleving kennen we hier niet. Die sportbeleving die ze in Argentinië hebben, is met niks te vergelijken. Marijn Veen
Veen keek haar ogen uit. ‘In Nederland smokkelen ze vuurpijlen stadions in, maar daar was het een grote vuurwerkshow. Maar allemaal gereguleerd. Was het onderdeel van het feest. Man, het geluid wat die fans produceren. Dat is echt niet normaal. En niet alleen het eerste kwartier hè? De hele wedstrijd lang. Die beleving kennen we hier niet. Die sportbeleving die ze in Argentinië hebben, is met niks te vergelijken.’ We hadden afgesproken om niet meteen dingen op onze eigen socials te zetten. We zijn hier namelijk om te hockeyen. Maar we vielen nogal op. Hebben zo’n beetje ieder Argentijns sportkanaal bereikt’, lacht ze.
Penalty’s in het hotel
Maar tijdens de climax – de finale eindigde uiteindelijk in het voordeel van Estudiantes, na strafschoppen – zat Oranje in de bus naar huis. ‘We hadden vooraf afgesproken dat we na negentig minuten naar ons hotel zouden gaan. Ongeacht het resultaat’, vertelt ze. En dus was het aparte vak met de Oranje’s tijdens de apotheose leeg. ‘De penalty’s hebben we nog in het hotel kunnen zien.’
Coevorden heeft 83 leden: ‘Heb het woord ‘fusie’ weleens geopperd’
2 CommentsDe hockeysport groeit weer in Nederland. Na acht jaar stijgt het aantal spelers, blijkt uit cijfers van de KNHB. Waar Kampong met ruim drieduizend leden de grootste vereniging van het land is, moet Coevorden het in Zuid-Drenthe doen met 83. Een klein aantal dat de club kwetsbaar maakt, maar ook veel zegt over doorzettingsvermogen en improvisatie.
Op deze vrijdagmiddag blaast een groep oud-spelers met bladblazers de laatste herfstresten van het enige veld van Coevorden. In het clubhuis, ‘t Hockie, ligt Nero, de jonge pup van voorzitter Evelien Stapel-Kok, tevreden te knagen aan een bot. Tussen kleine klussen door vertelt zij over de uitdagingen die zich dagelijks aandienen op de club, die al 72 jaar deel uitmaakt van het Nederlandse hockeylandschap.
Met haar 28 jaar vormt Stapel-Kok het hart van de vereniging. Drie jaar geleden nam ze het voorzitterschap over toen de vorige voorzitter stopte en niemand zich meldde. Ze was toen pas twee jaar lid. ‘Ik aarzelde, maar de steun van anderen overtuigde mij’, zegt ze.
Haar hockeyervaring was destijds minimaal. Ze begon in 2019 met de sport en werd vrijwel direct bij Dames 1 ingezet door een tekort aan spelers. ‘Ik wist net dat ik de bolle kant van de stick niet mocht gebruiken’, vertelt Stapel-Kok lachend.
Samenhang
De club heeft een sterke onderlinge samenhang: veel leden zijn familie van elkaar, behoren tot verschillende generaties of delen een verleden als oud-leden. Een treffend voorbeeld is de groep veteranen die nu als ‘Greenkeepers’ fungeert. Hun actieve periode ligt achter hen, maar hun inzet voor de club is springlevend.’Hun kinderen en kleinkinderen hockeyen hier ook’, vertelt Stapel-Kok.
Een van de vrijwilligers aan het werk langs het veld van Coevorden. Foto: Jacob Gunter
Die cultuur van betrokkenheid zorgde ervoor dat zij zich snel thuis voelde. ‘Mijn team van het eerste jaar is nog steeds mijn vriendinnengroep.’
Van nieuweling naar voorzitter in drie jaar tijd. Het typeert hoe Coevorden met uitdagingen omgaat. Nieuwelingen worden snel opgenomen, functies worden flexibel ingevuld en iedereen draagt bij waar nodig. De club draait volledig op vrijwilligers. Alles wordt door leden en ouders gedaan: van bardiensten en veldonderhoud tot scheidsrechterstaken. ‘Zonder hen kunnen we het niet doen. Dan houdt het heel snel op’, benadrukt Stapel-Kok.
Puzzelen
Die kwetsbaarheid werd onlangs concreet toen de barcommissie stopte en er geen opvolgers waren. Om te voorkomen dat de club barinkomsten zou missen, vond de club een oplossing. Het voerde een roulatiesysteem in, waarbij iedere ouder een keer bardienst draait. Met een digitale sleutel om het clubhuis te openen, instructies en goed vertrouwen werd de bar weer bemand.
Ook bij de jeugd is het puzzelen. Teams zijn klein en de leeftijden lopen uiteen, waardoor veel dispensatie nodig is. Het vinden van trainers is een uitdaging. Dankzij samenwerking met een hockey-uitzendbureau kan de club weer tweemaal per week jeugdtraining geven.
Evelien Stapel-Kok sinds drie jaar voorzitter van Coevorden. Foto: Jacob Gunter
Dames 1 speelt inmiddels als combinatieploeg met het nabijgelegen Hardenberg. Het succes van de samenwerking blijkt uit de prestaties. Vorig jaar werd de ploeg kampioen. Zelfs het wisselen van shirts — groen voor Hardenberg, bordeauxrood voor Coevorden — levert geen gedoe op.
Deze aanpassingen zijn geen luxe, maar noodzakelijk gereedschap om de club overeind te houden. Ze laten zien hoe dun de marges zijn. Als een ouder stopt of een jeugdteam wegvalt, moet het bestuur meteen schakelen. Toch lukt het al jaren om de club draaiende te houden dankzij een kleine kern van betrokken leden die continu nieuwe oplossingen vinden.
Structuur
Financieel is Coevorden gezond. Het ledenaantal groeit licht en de gemeente steunt de plannen voor samenwerking tussen sportverenigingen. Toch blijft de structuur kwetsbaar. De club heeft geen herenlijn en zodra speelsters van de MO14- en MO16-teams over een paar jaar de club verlaten vanwege hun studie dreigt opnieuw leegloop. Stapel-Kok erkent de grenzen.
In Coevorden wordt het woord fusie niet genegeerd, maar het is ook geen schrikbeeld. ‘Ik heb het zelf weleens geopperd. Het is raar dat ik als voorzitter soms in het tenue van Hardenberg speel. Maar zolang we de club draaiende kunnen houden, blijven we hier.’
Coevorden laat zien dat een kleine club kan overleven door betrokkenheid, doorzettingsvermogen en praktische oplossingen. Aan het einde van elk speelweekend sluit Stapel-Kok de deur van het clubhuis. Trots en dankbaarheid blijven hangen, een stille bevestiging dat de club blijft draaien.
’t Hockie, het clubhuis van Coevorden. Foto: Jacob Gunter
Waarom de pass van Brouwer zoveel harder is: ‘Dit is verslavend’
1 CommentHet leek er twee jaar geleden op dat Amber Brouwer (22) zich op mocht maken voor haar allereerste wereldtoernooi. Maar vlak voor het eindtoernooi van 2023 in Chili viel de verdediger alsnog af: haar laatste kans op een hoogste podium. Althans, dat dacht ze. Want hoewel hockey nog altijd op nummer één staat, verschijnt de speelster van Oranje-Rood eind juni toch op het WK. Niet met bal en stick, maar tijdens het wereldkampioenschap Hyrox in Stockholm.
Toen Amber Brouwer afgelopen winter voor het eerst geen programma had met nationale jeugdselecties (ze was simpelweg te oud) en besloot om ook niet te gaan zaalhockeyen, was ze op zoek naar iets om fit te blijven. Want drie maanden op de bank hangen zag ze niet zitten. Toen vertelde iemand haar over Hyrox. Iets waar ze nog nooit van had gehoord. Dat is ook niet gek, want Hyrox is een relatief nieuwe fitnessrace die wereldwijd aan populariteit wint. De sport combineert hardlopen met functionele krachtonderdelen en is bedacht door Moritz Fürste, oud-international van Duitsland en tweevoudig olympisch kampioen. ‘Dat hoorde ik later pas’, lacht Brouwer.
‘Ik kan me mijn eerste race nog goed herinneren. Kwam binnen, keek om me heen en dacht echt: wat moet ik tussen al deze beesten’, terwijl ze haar gedachten van toen omschrijft, lacht ze. ‘Ik dacht echt dat ik er totaal niet thuis zou horen. Maar we eindigden meteen in de top 10, dat was veel beter dan ik had verwacht. Als hockeyer heb je met Hyrox wel echt een streepje voor. Je hebt gewoon een goede basis. Dus dat het bedacht is door een oud-international, is zeker geen toeval.’
Amber Brouwer tijdens de Hyrox in Utrecht.
Hyrox als geheim wapen voor de snoeiharde pass
Ze werd langzaam verliefd op Hyrox, maar besloot wel: hockey blijft haar nummer één. De aanvankelijke nieuwsgierigheid werd serieus doorzettingsvermogen. Brouwer combineerde Hyrox-trainingen met het reguliere hockeyprogramma van Oranje-Rood. Toen ze na haar eerste winter met haar fitnessavontuur terugkeerde bij Oranje-Rood, wist ze niet wat ze meemaakte. ‘Ik voelde me zo fit. Ik kon echt blijven rennen. We deden tijdens de allereerste training na de winterstop een passoefening. Ik speelde mijn eerste paar ballen echt zo snoeihard, dat ik echt dacht: wat is dit. Het ging zoveel harder dan ik gewend was. Dit is verslavend.’
Misschien is haar nieuwe passie wel al eerder ontstaan. Ze doorliep na haar piepjonge hockeydebuut bij Uden alle jeugdselecties bij Den Bosch en speelde er drie jaar in het eerste team. Veroverde allerlei titels, maar ze voelde als geen ander de consequentie van het succes. ‘Ik speelde daar met de besten van de wereld. Kwam daarom ook niet verder dan 10 tot 20 speelminuten per wedstrijd. Terwijl je de hele week keihard traint’, vertelt ze. ‘Ik heb er mega veel geleerd, maar besloot dat als ik ooit nog iets wil halen, ik speelminuten nodig heb.’ Die vond ze bij Oranje-Rood. En dat ‘iets’, bleek Hyrox.
Hyrox een welkome afleiding in een zwaar seizoen
Maar ook in Eindhoven is het niet altijd even makkelijk. Want hoewel de verdediger blij is met de minuten en de waardering, baalt ze van de resultaten. Oranje-Rood staat laatste met maar één gewonnen wedstrijd. ‘Het is niet leuk om zoveel tegenslagen te hebben. Ik heb er echt vertrouwen in dat het ons in de tweede seizoenshelft gaat lukken, maar het is wel lastig. Het liep gewoon niet zoals we hadden gehoopt. Bovendien ben ik een heel slechte verliezer.’
Brouwer samen met haar Hyrox-maatje.
Hyrox bleek dus een welkome afleiding in een seizoen dat op het veld soms zwaar was. Want hoewel de resultaten in Eindhoven flink tegenvielen, boekte ze wel fitness-succes. Samen met haar Hyrox-partner schakelde ze een coach in die een programma maakte dat precies aansloot op haar hockeytrainingen. Ze sportte soms wel meer dan twintig uur per week: ’s ochtends vroeg hardlopen, overdag studie en stage, ’s middags hockeytraining. En tussendoor nog wat krachttraining. Ze lacht: ‘iedereen verklaarde me voor gek’. Maar het harde werk betaalde zich uit: tijdens een recente wedstrijd in Utrecht finishten ze eerste in hun leeftijdscategorie (onder 24 jaar) en kwalificeerden zich voor het WK in Stockholm. ‘Ik heb meteen de hockeyagenda erbij gepakt om te kijken of ik wel kon,’ lacht ze. ‘Zelfs als we play-outs moeten spelen, wat ik absoluut niet hoop, past het precies.’
Alsnog een WK voor Brouwer
Haar mondiale doel? Een plek in de top 10. ‘Dat betekent dat we in de buurt van de sub-57 moeten komen. Dus een eindtijd onder de 57 minuten. Ik heb geen idee of het haalbaar is.’ Maar dat ze niet kan wachten, is zeker. ‘Eigenlijk klopt het zo perfect. De periode van de nationale jeugdteams ligt achter me. Normaal had je daar altijd een programma in de wintermaanden. Bleef je dus automatisch fit.’ Met een knipoog: ‘al die jaren in de jeugd van alles mee mogen maken, maar ik heb van alle toernooien alleen geen WK gespeeld, dan maar op deze manier.’
Wat Brouwer betreft mag het al maart zijn. Om op de eerste plaats met Oranje-Rood te laten zien wat het waard is. Want ze is er zeker van dat haar ploeg veel beter kan. ‘Ik hoop dat ik mijn corner meer kan laten zien. Dan kan ik tenminste bewijzen dat ‘ie ook echt harder en sneller is’, grijnst ze. Zonder play-outs in de Hoofdklasse blijven is het doel. En wanneer iedereen geniet van even wat rust, is het eindelijk tijd voor haar allereerste WK. ‘Wacht maar, dit werkt verslavend hoor’, lacht ze. ‘Mijn hele Instagram staat er vol mee, dus ik krijg af en toe ook wel eens berichtjes. Laatst een DM van een speelster van HGC, die met een teamgenoot wilde beginnen. Ze vroeg om wat tips’, vertelt Brouwer. Ze lacht. ‘Ik zei toch dat hockey en Hyrox een goede combi zijn?’
De blijdschap bij de finish.
