Column Rob Reckers: ‘Nog 1 laatste keer aan de bak’

Oud-international en OZ’er Rob Reckers stopte met tophockey en is op wereldreis met zijn gezin. Voor hockey.nl schrijft hij elke 2 weken een column over zijn belevenissen. Deze week de 6e: Rob is met zijn gezin in Australië. Het plan is om na de Nieuw-Zeelandse competitie, de stick in de mottenballen te laten en met elkaar down under te genieten van de rust. Door een onverwachte wending wordt dat plan nog even in de ijskast gezet en kan Rob toch nog een extra onderwerp van zijn bucket list afvinken.

‘Op zondagochtend zitten we met z’n allen aan de ontbijttafel als de telefoon gaat. Mijn vriend Troy trekt zich terug voor een kort gesprek. Troy is Troy Elder. Onze tegenstander (helaas) in de verloren olympische finale van 2004 en mijn teamgenoot bij het 1e landskampioenschap van Oranje Zwart in 2005. Tijdens ons verblijf in het oosten van Australië wonen we bij zijn gezin in, in het centrum van Brisbane.

Bucket list

Na het coachen in de Verenigde Staten en de competitie in Nieuw-Zeeland was het oorspronkelijk de bedoeling dat hockey wat minder centraal zou staan in onze wereldreis. De Australian Hockey League stond altijd hoog op mijn bucket list, maar leek in onze plannen niet haalbaar. Na een fantastische tijd in Nieuw-Zeeland kon ik me neerleggen bij het feit dat dit naar alle waarschijnlijkheid mijn laatste prestatieve competitie was geweest.

Uitvallen Matthew Swan bij Queensland Blades

Als Troy na enkele minuten terugkomt blijkt dat zijn teamgenoot Matthew Swan vijf dagen voor de start van de AHL zwaar geblesseerd is geraakt en niet kan spelen voor hun ploeg Queensland Blades. Door omstandigheden en ingewikkelde regelgeving kan men geen spelers uit de huidige selecties oproepen. Troy is op de hoogte van onze plannen en weet dat ik mijn gezin niet graag alleen achter wil laten. Uit beleefdheid vraagt hij mij niets.

Enkele minuten later aan de koffie vraagt mijn vriendin waarom ik eigenlijk niet gewoon ga spelen. Ze geeft aan dat zij zich wel redt in Brisbane. De kinderen hebben het naar hun zin en passen zich snel aan. Daarnaast weet ze dat ik waarschijnlijk voor eeuwig spijt zal hebben als ik het niet doe.

De keuze

Thuis in Brisbane genieten van de zon en het gezin of nog 1 keer een toernooi op het hoogste niveau op zo’n ruim 4000 kilometer afstand? Een vrijwel onmogelijk keuze… En die moet binnen een paar uur genomen worden, want op maandagmorgen vertrekt er een vlucht richting Perth.

Met nog 4 maanden zon en gezin te gaan, geef ik aan Troy aan dat als ze iemand nodig hebben dat ik beschikbaar ben. Hij kan een kleine glimlach niet onderdrukken. Hij is inmiddels 38 jaar en kan nog altijd met de beste mee. We delen een passie en hij wist dat ik een kans als deze niet kon weigeren. Hij hoefde het niet eens te vragen, wetende dat ik zelf toe zou happen.

In het begin dachten ze dat ik de fysio was

Nog geen 24 uur later sta ik alweer op het vliegveld op weg naar de westkust van Australië. De meeste ploeggenoten heb ik nog nooit gezien en gezien hun leeftijd, zij mij ook niet. Tot de 1e training in Perth is het overgrote deel van de spelers in de veronderstelling dat ik de nieuwe fysiotherapeut ben.

Na een paar ouderwetse shuttles tijdens de 1e training en een korte zoektocht op Google door enkele spelers word ik snel opgenomen in de groep. De taal van de sport is universeel en verbroedert snel.  Nog 1 laatste keer aan de bak. Omdat het zo’n fantastisch spelletje is.’

Rob Reckers met Daniel Beale, huidig speler van Bloemendaal

Lees verder

• Column 5: ‘Meer over de grens trekken’
• Column 4: ‘Fiji gold’ 
• Column 3: ‘Hockey, ijshockey en olympisch voetbal’
• Column 2: ‘Vakantiestress’
• Column 1: ‘Op wereldreis’