Column Rob Reckers: ‘Vakantiestress’

Oud-international en OZ’er Rob Reckers stopte met tophockey en gaat op wereldreis. Voor hockey.nl schrijft hij elke 2 weken een column over zijn belevenissen. Deze week de 2e: Rob en z’n gezin gaan ontspannen naar Schiphol voor deel 1 van de reis: naar de VS. Naast de douane loopt hij daar ook de Nederlandse A-jeugdteams tegen het lijf. 

‘Ontspannen en goed gehumeurd arriveerden we afgelopen vrijdag op Schiphol. 2 uur voor vertrek aanwezig en alle papierwerk voor een vlucht naar de Verenigde Staten op zak. Althans, dat was het idee…

Troefkaart ‘kinderen’

De schermen verwijzen ons naar balie 34 en dus verplaatsen we ons in vakantiemodus die kant op. Een indrukwekkende rij met een oranje gloed doemt voor ons op,  die het tempo duidelijk niet bespoedigt. Ik realiseer me dat we direct de troefkaart ‘kinderen’ moeten spelen en ik pak de jongste snel op mijn arm. Met zijn blauwe ogen en blonde krullen grijpt hij de aandacht van de jonge dame die de passagiersstromen moet controleren en enkele momenten later worden wij langs de rij gedirigeerd naar een vrije balie.

Da’s leuk, meneer

Ik leg de paspoorten neer zodat het inchecken kan beginnen. Na enkele seconden volgt op strenge toon de vraag: ‘Meneer, heeft u visums aangevraagd?’. Een lichte schrik slaat me om het hart, maar snel herpak ik mezelf en schuif een iPad met bevestigingen naar voren. ‘Da’s leuk meneer, maar de computer herkent uw paspoort niet. Ik kan u dus niet inchecken. U kunt online nieuwe visums aanvragen en het later opnieuw proberen.’

In blinde woede wil ik de stewardess over de toonbank trekken, maar ik realiseer me gelukkig tijdig dat dát niet de oplossing is. Met licht verhoogde hartslag trek ik mijn computer uit een tas en ga direct aan de slag om de oneindige vragenlijsten nogmaals in te vullen.

Terwijl ik me, met het stoom uit mijn oren, afdraai van de balie, besef ik plots dat die oranje gloed in de rij mij behoorlijk bekend voorkomt. De nationale jeugdteams onder 18 jaar vertrekken naar Cork in Ierland voor hun EK. Volkomen ontspannen blokkeren ze een balie met minimaal 100 passagiers in hun kielzog, die staan te vloeken en tieren omdat ze hun vlucht waarschijnlijk gaan missen. De jongens staan te chillen met hun smartphone in de hand en de meiden giebelen over alledaagse beslommeringen.

Nieuwe olympische discipline

Bij mij zit de stress er inmiddels goed in. Met nog een 1,5 uur voor vertrek en nog 3 visums te gaan realiseer ik me dat ons vertrek naar Chicago geen zekerheidje meer is. Mijn bovenkamer draait op volle toeren bij het aanvragen van de visums en na een slopend half uur lijkt het gelukt. Vrij snel mogen we ons opnieuw aan de balie melden en verloopt de check-in relatief soepel. Met behulp van wat zachte dwang en een gezonde dosis bluf belanden we vooraan in de rij bij de douane en gaan we relatief snel door de veiligheidschecks. Met nog 15 minuten te gaan bereiden we ons voor op een nieuwe olympische discipline, waarbij ieder een kind onder de arm neemt en rent voor volk en vaderland.

Absolute euforie

Volledig doorweekt van het zweet land ik 14 minuten en 59 seconden later in mijn stoel. Het contrast met de nationale jeugdteams kan bijna niet groter zijn. Volledig ontspannen met het verstand op nul hebben zij hun vlucht gehaald. Hadden ze hun vlucht gemist, had niemand erom gemaald. Hooguit de manager en de coach, maar de spelers zouden het rustig ondergaan. Wat zij daarmee wel hebben gemist: de absolute euforie van het halen van een vlucht. Zelden was ik zo blij en opgelucht. Onze reis is begonnen!

Twitter: @RobReckers18

Verder lezen

Wat vind jij? Praat mee...