Denise Mosbach: ‘Schrijven is het leukste wat er is’

In ‘Leven na tophockey’ spreken we oud-tophockeyers over hun leven na Oranje en de Hoofdklasse. Wat doen zij nu en op welke manier heeft hun topsportcarrière bijgedragen aan hun keuze? In deze aflevering Denise Mosbach. De voormalig speelster van HGC en 13-voudig international ontwikkelde Centre Core, een eigen trainingsmethode bij lage rugpijn nadat een rugblessure een voortijdig einde aan haar loopbaan had gemaakt. Daarnaast is Mosbach werkzaam in de journalistiek. Ze schrijft onder meer voor Panorama over politie en justitie. De televisieserie ‘Stanley H.’ is geïnspireerd op haar boek ‘Stanley Hillis’ over het leven van de Amsterdamse topcrimineel.

‘Ik zou eigenlijk met Oranje naar de Olympische Spelen in Sydney (2000, red.) gaan, maar ik raakte geblesseerd. Ik wist toen nog niet dat dit het einde van mijn hockeycarrière betekende’, begint Mosbach te vertellen.

De verdediger begon met hockey bij De Kieviten en stapte vervolgens over naar HGC. Met die club werd Mosbach in 1996 en 1997 landskampioen. Bondscoach Tom van ’t Hek liet haar een jaar later net na het WK in Utrecht debuteren in Oranje in het duel met Japan (9-0). In juni 2000 speelt Mosbach tegen Ierland (5-0), naar later blijkt, haar dertiende en laatste interland.

Klaar

‘Ik wilde niets liever dan terugkomen’, gaat Mosbach verder over haar gevoel toen ze net geblesseerd was geraakt. Omdat ze in Amsterdam woonde, besloot ze te vertrekken bij HGC. ‘Ik wilde even de druk van de ketel’, legt Mosbach haar keuze uit. Ze sprak met Amsterdam, maar koos uiteindelijk voor Pinoké. ‘Maar, ik heb bij Pinoké nooit op het veld gestaan. Ik heb er wel getraind, maar ik had te veel pijn. Het was gewoon klaar.’

Inmiddels zijn we twintig jaar verder. Mosbach doet haar verhaal aan een lange tafel op de bovenste verdieping van haar woning met uitzicht op het park. Het is haar werktafel, met een dichtgeklapte laptop in de hoek met daarnaast een indrukwekkende stapel boeken en papieren, de bron voor haar volgende project. Mosbach vertelt enthousiast, af en toe onderbroken door een lach, maar geeft ook toe dat ze een onbevredigend gevoel heeft overgehouden aan haar sportieve loopbaan.

Het is geen groot verdriet en niet iets waar ik dagelijks mee rondloop, maar zelfs nu nog kan ik eigenlijk niet met plezier naar hockey kijken Denise Mosbach over haar rugblessure die haar dwong te stoppen met hockey

‘Er is nog steeds wel een soort van verdriet. Het verdriet van een onafgemaakte droom. Ik vind het echt jammer dat mijn carrière zo is geëindigd. Het is geen groot verdriet en niet iets waar ik dagelijks mee rondloop, maar zelfs nu nog kan ik eigenlijk niet met plezier naar hockey kijken. Als ik af en toe langs HGC rijd, voel ik meer een steekje in plaats van dat ik eraan terugdenk aan wat voor fijne tijd ik daar heb gehad.’

Voormalig international Denise Mosbach ging na haar hockeyloopbaan de journalistiek in en ontwikkelde een trainingsmethode bij lage rugpijn. Foto: Koen Suyk

Pas als haar zoon, die twee jaar is, ervoor zou kiezen om te hockeyen zal Mosbach volgens eigen zeggen pas die drempel kunnen nemen. ‘Dat is voor mij het gevoel dat ik denk: er is weer een leuke reden om op het hockeyveld te staan. Dat ik hem kan zien spelen of misschien wel zijn team kan coachen. Ik zou dan voor het eerst weer met plezier naar het hockeyveld gaan.’

Rugblessure

De rugblessure die haar noodgedwongen deed stoppen met hockey beheerste vervolgens tien jaar lang het leven van Mosbach. ‘Ik had zoveel pijn. Ik kon niet eens in een collegebank zitten. Ik paste mijn afspraken erop aan. Als ik uit eten ging, ging ik niet naar de film. Als ik naar de film ging, ging ik niet uit eten. En hoe lang duurt die film? Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Ik probeerde van alles: diverse fysiotherapeuten, acupunctuur, zelfs reiki. Op een gegeven moment doe je de gekste dingen. Het hielp allemaal niet. Ik werd geopereerd, maar dat mislukte. Bij de tweede ingreep hebben ze er pinnen in gezet. Ik moet zeggen, even afkloppen, maar ik heb nu niet zoveel meer te klagen. Ik heb nog maar nauwelijks pijn.’

Mosbach klom uit het diepe dal en uiteindelijk leverde die ‘donkere’ periode ook iets positiefs op. Tijdens haar herstel ontwikkelde ze Centre Core, een trainingsmethode bij lage rugpijn. Door pilates leerde Mosbach naar haar lichaam te luisteren en welke oefeningen wel en welke niet goed voor haar werkten. Ze besloot die ‘goede’ oefeningen uit al die jaren therapie te verzamelen en daarmee een trainingsprogramma samen te stellen.

Met deze oefeningen heb ik mezelf zo goed als pijnloos gekregen. Denise Mosbach over de door haarzelf ontwikkelde trainingsmethode bij lage rugpijn

‘De training is niet heel actief, maar wel zwaar. Het draait om de buik- en rugspieren. Met deze oefeningen heb ik mezelf zo goed als pijnloos gekregen. Het was helemaal niet mijn intentie om anderen te helpen, maar ik had zoiets: als dit voor mij werkt, werkt het misschien ook voor andere mensen. Ik heb toen een paar proefkonijnen opgetrommeld en inderdaad: ook zij hadden er baat bij. Nu doe ik het erbij naast mijn journalistieke werk. Ik geef gemiddeld vijftien uur per week training en dat vind ik genoeg. Meer zou ik ook niet willen, daarvoor vind ik het schrijven veel te leuk.’

Na een studie communicatiewetenschappen ging Mosbach aan de slag bij een uitgeverij, maar inmiddels werkt ze als freelancer voor verschillende bladen. ‘De passie voor het schrijven was er al in mijn hockeytijd. Tijdens het WK in Utrecht schreef ik voor een bedrijf een soort nieuwsbrief. Een beetje knullig was het wel, maar ik vond het superleuk om te doen.’

De specialiteit van Denise Mosbach is het schrijven van reportages, waarin de waarneming van de schrijver centraal staat. Foto: Koen Suyk

Schrijven

‘Schrijven is het leukste wat er is. Dat doe ik aan deze tafel, alleen, en met een bak koffie. In mijn eigen bubbel vind ik het leukst. Ik word wel eens gevraagd of ik in dienstverband wil werken, maar dat wil ik niet. Ik ben gelukkig in mijn eentje als freelancer.’

De specialiteit van Mosbach is het schrijven van reportages, verhalen waarin de waarneming van de schrijver centraal staat. Haar allereerste reportage ging over het arrestatieteam, een gespecialiseerde eenheid van de politie.

Op reportage

‘Ik was de eerste journalist ooit die mee mocht met het team. Dat was zo gaaf, ik was helemaal verslaafd. Er werd een deur ingeramd en ik stormde met die gasten en een kogelvrij vest een huis binnen. Ik wist ook niet wat mij te wachten stond. Dat maakte het zo spannend. Toen dacht ik wel: dit vind ik het einde.’

Bij het schrijven van reportages wordt haar geduld nog weleens op de proef gesteld. ‘Ik liep mee met de brandweer, maar er kwam maar geen brand. De brandweer doet van alles: afhijsen, reanimaties. Maar ja, hoe kan ik nou een reportage schrijven als er geen brand is? Voor ik het wist, was ik vijf dagen verder. Op een gegeven moment dacht ik: ik ga zelf wel een container in de fik steken. Maar op mijn laatste dag hadden we een knaller van een brand in Amsterdam, in de Marnixstraat. Dat was echt een hele heftige.’

Stanley Hillis

Door haar reportages over onder meer politie en justitie kwam ze in contact met de advocaat van Stanley Hillis. De Amsterdamse topcrimineel, die in 2011 werd doodgeschoten, maakte naam door uitbraken uit gevangenissen, onder meer de Bijlmerbajes. Daarna werkte hij zich op tot een van de kopstukken van de XTC-handel. Hillis werd vaak genoemd als de grote baas, maar veel meer was er niet over hem bekend. Dat triggerde Mosbach. Het leidde uiteindelijk tot het boek over Hillis.

‘Ik was oprecht verbaasd dat niemand een boek over hem had geschreven. In de artikelen die over Hillis waren geschreven, dat waren er eigenlijk niet zo heel veel, stond altijd dat hij de grote baas was. De capo di tutti capi. Elke crimineel had wel een biografie, maar deze man, van wie iedereen zei dat hij de grootste was, had geen boek. Hoe kan dat? Je hebt het over iemand die met Willem Holleeder en Dino Soerel heeft samengewerkt. Als hij dan de grote baas was, wie was hij dan eigenlijk? En was hij dat ook écht?’

Denise Mosbach schreef het boek ‘Stanley Hillis’ waarop de televisieserie ‘Stanley H’ op is gebaseerd. Foto: Koen Suyk

Boek

‘Ik wilde niet per se een misdaadboek schrijven met alle misdaden die hij begaan had. Ik wilde ook weten waar hij vandaan kwam. Ik vind de aspecten, die iemand maken en vormen tot wie hij is, interessant. Daarom was ik zo blij dat ik kon spreken met de mensen die hem zo dierbaar waren. Toen zij mee wilden werken, kon ik eigenlijk niet meer terug en voor ik het wist was ik een boek verder’, lacht Mosbach.

Het boek ‘Stanley Hillis, het ongrijpbare leven van het kopstuk uit de Amsterdamse onderwereld’, dat in 2016 werd uitgegeven, diende vervolgens als basis voor de vierdelige televisieserie ‘Stanley H.’ van KRO-NCRV die vorig jaar werd uitgezonden met Jeroen Spitzenberger in de hoofdrol. ‘Ik wist eigenlijk al voor het schrijven van het boek dat er een verfilming in zou kunnen zitten. Het verhaal van Stanley Hillis had alles. Het was een droom voor een filmproducent. Toen duidelijk werd dat de serie op tv zou komen, heb ik mijn boek helemaal geüpdatet, want in de tussentijd waren Holleeder en Soerel tot levenslang veroordeeld en in die rechtszaken kwam Hillis ook veelvuldig naar voren.’

Het was wel een soort droom die uitkwam Denise Mosbach over de televisieserie gebaseerd op haar boek over Stanley Hillis

De schijnwerpers waren ook opeens op Mosbach gericht. Ze verscheen op tv en sprak op de radio over Hillis. De serie ging in première tijdens het Nederlands Film Festival in Utrecht. ‘Je trekt een leuke jurk aan en dan zie je de serie op het grote doek. Dat is best wel bijzonder en speciaal. Dat vond ik wel gaaf. Het was wel een soort droom die uitkwam. Ik ben er natuurlijk best wel trots op. Dat maakt het een beetje goed dat ik het net niet heb gered als hockeyinternational’, lacht Mosbach tot besluit.