Maud Mulder: ‘Altijd genoten van hockey, maar zingen vond ik leuker’

In ‘Leven na tophockey’ spreken we oud-tophockeyers over hun leven na de Hoofdklasse. Wat doen zij nu en op welke manier heeft hun topsportcarrière bijgedragen aan hun keuze? In deze aflevering Maud Mulder. De beste speelster van het Hoofdklasse 2000-2001 besloot na de tweede plaats in het televisieprogramma Idols te kiezen voor een muzikale carrière. Inmiddels heeft Mulder in Amsterdam een eigen zang- en dansschool: BeatZone.

Af en toe wordt ze nog herkend. Dan komt er in de kroeg iemand op haar af en vraagt: ‘Ben jij niet Maud van Idols?’ Inmiddels is het alweer zestien jaar geleden dat de toen 22-jarige Mulder meedeed aan de talentenshow van RTL4, die begin deze eeuw uitgroeide tot een van de populairste televisieprogramma’s van Nederland. Ruim drie miljoen mensen zagen Mulder in de finale als tweede eindigen achter Boris Titulaer.

‘Het is de meest onwerkelijke periode’, zegt Mulder als ze terugkijkt op haar deelname aan Idols. Nadat ze de woorden heeft uitgesproken, lijkt ze even in gedachten verzonken en weer terug te keren naar die periode. Na een paar seconden gaat ze verder met haar verhaal.

Ik kwam in een soort wervelwind terecht en liet mezelf meevoeren. Het was gekkenhuis Maud Mulder over de periode van Idols

‘Iedereen keek naar dat programma, net als dat iedereen naar Big Brother keek. Ruud van Big Brother zou ik nu ook nog herkennen. Ik kwam in een soort wervelwind terecht en liet mezelf meevoeren. Het was gekkenhuis.’

Maud Mulder werd in 2001 verkozen tot beste speelster van de Hoofdklasse, maar koos voor een muzikale carrière. Foto: Bart Scheulderman

‘Nadat ik op tv was gekomen, stonden er bij wedstrijden opeens allemaal kinderen langs de lijn, die na de wedstrijd het veld op kwamen rennen voor een handtekening. En toen ik met Boris in de Bijenkorf een promo moest opnemen, konden we het warenhuis niet meer uit, omdat er zoveel mensen buiten stonden die de ingangen hadden geblokkeerd.’

Het leven van Mulder veranderde in korte tijd heel snel. Een jaar daarvoor zat ze net als miljoenen andere Nederlanders thuis op de bank naar de finale van het eerste seizoen van Idols tussen Jim Bakkum en Jamai Loman te kijken.

Idols

‘Ik vond het een superleuk programma en nadat het eerste seizoen was geweest, heb ik mezelf opgegeven’, zegt Mulder, die op dat moment studeerde aan de Academie voor Lichte Muziek (AVLM).

‘In mijn eerste jaar op de Academie kregen we een promo te zien van Idols. Op dat moment was het programma nog niet op de Nederlandse televisie te zien. Die promo werd naar alle zangacademies gestuurd met de vraag: zijn er mensen die het leuk vinden om mee te doen? Ik vond het wel spannend en wist niet of ik het zou durven. Ik had dan wel eens wat gezongen, maar had weinig ervaring als performer.’

Maud Mulder in haar zang- en dansschool BeatZone in Amsterdam. Foto: Bart Scheulderman

Mulder startte Idols zonder verwachtingen. ‘Vanwege een hockeydingetje was ik eigenlijk ook te laat voor de auditie, maar ik kwam nog net binnenstromen. Het was op dat moment meer: ik ga het proberen. Het werd uiteindelijk serieuzer toen ik steeds verder kwam. Het was te veel in een te korte tijd om echt in het moment te leven, maar ik heb die hele periode als superleuk ervaren. Voor mijn gevoel heb ik de meeste lol eruit gehaald die eruit te halen viel.’

Muzikaliteit

Het was niet zo dat Mulder, zoals ze zelf zegt, zingend ter wereld kwam. ‘Er zit wel veel muzikaliteit in de familie, maar het was niet zo dat ik enorm met muziek ben opgevoed’, zegt Mulder

Ze ontdekte haar passie voor zingen eigenlijk per toeval tijdens een lustrum van de hockeyclub Nijmegen. ‘Dat lustrum was groots opgezet met sketches en optredens in het concertgebouw De Vereeniging in Nijmegen. Iemand vroeg: wie wil er een liedje zingen? Ik zei dat ik dat wel leuk zou vinden en heb toen gezongen. Iedereen had zoiets: dat klonk best aardig en op de hockeyclub vroegen ze daarna steeds als er bandjes waren, een afscheid of iets anders: Maud, kom even een liedje zingen.’

Maud Mulder voor de graffiti van BustArt. Foto: Bart Scheulderman

De ambities van Mulder in de muziek bleken uiteindelijk groter dan in het tophockey. Tijdens Idols speelde ze nog bij Nijmegen, maar had ze in een eerder stadium al bedankt voor het Nederlands elftal. ‘Marc Lammers (toenmalig bondscoach, red.) had me gevraagd voor Oranje, maar ik zei: ik wil een opleiding gaan doen en ik weet niet of dat samen kan. We zijn gaan zitten en hebben de schema’s naast elkaar gelegd. Toen bleek al snel dat het geen optie was. Ik zou veel te veel missen. Ik heb toen gekozen voor mijn studie aan de Academie voor Lichte Muziek. Dat was het moment dat ik linksom ging in plaats van rechtsom.’

Van het veld gebeukt

Een keuze die niet door iedereen werd gewaardeerd. ‘Dat heb ik wel gemerkt in de Hoofdklasse. Ik ben wel een aantal keer door de oude garde van Oranje van het veld gebeukt, omdat ze het gewoon niet cool vonden. Wie laat nou het Nederlands elftal schieten? Dat was echt een no go.’

Mulder zelfde kende geen twijfel. ‘Het was een lastige keuze, maar voor mij was die wel heel duidelijk. Ik heb nooit spijt gehad. Tien jaar heb ik nog gehockeyd.  Nadat ik stopte met Dames 1, heb ik de hockeystick weggelegd en nooit meer in mijn handen gehad. Ik heb altijd genoten van het hockey, maar het zingen vond ik leuker’, zegt Mulder, die in 2001 werd verkozen tot beste speelster van de Hoofdklasse.

Idols-finaliste Maud Mulder wordt zestien jaar na dato nog steeds herkend: ‘Ben jij niet Maud van Idols?’ Foto: Bart Scheulderman

Na haar tweede plaats in Idols kreeg Mulder een platencontract. Haar eerste single ‘Zoals je naar mij kijkt’ reikte tot de tiende plaats in de Nederlandse Top 40 en was tevens het titelnummer van de speelfilm Floris. Ze ontving de prijs voor populairste Nederlandse zangeres en bracht het album ‘Wacht op mij uit’, waarop Mulder een duet zong met Frank Boeijen.

Schnabbelen

‘Ik ging alle discotheken af en deed drie shows op een avond. Ik begon om zeven uur, dan eentje om elf uur in een andere stad en met een beetje mazzel om half drie nog een in een of andere discotheek in Oegstgeest. Het waren shows van een halfuur. Sommige optredens waren erg leuk, maar van dat schnabbelen zelf heb ik niet genoten. Ik verdiende de hoofdprijs, maar het was niet mijn ding.’

Het bleef voor Mulder bij dat ene album en drie singles. De platenmaatschappij ging niet verder met haar. Ze nam nog deel aan de voorrondes van het Nationale Songfestival, zong het Wilhelmus voorafgaand aan het voetbalduel Nederland-Roemenië en speelde in verschillende theaterproducties. Langzaam raakte ze uit het zicht van het grote publiek en keerde Mulder terug in de anonimiteit.

‘De bekendheid is voor mij nooit een streven geweest, dus toen dat minder werd, begon ik me weer een beetje normaal te voelen. Ik kon weer zonder make-up naar de slager. Dat vond ik eigenlijk wel prettig. Het was gewoon relaxter. De ambities om zelf weer een nieuwe superster te worden, heb ik niet echt.’

BeatZone

Inmiddels heeft Mulder met haar partner Gelvin Straal al tien jaar een eigen zang- en dansschool in Amsterdam: BeatZone. Op de school worden lessen gegeven in de Urban dansstijlen, zoals streetdance, hiphop, breakdance en hedendaagse Urban. De zanglessen variëren van pop tot klassiek. Het tweetal begon in een ruimte onder hun appartement, maar verhuisde twee jaar geleden naar een nieuw pand, aan de rand van stadsdeel Oud-Zuid.

‘We zijn begonnen zonder businessplan. Het was heel simpel in de kroeg op een servetje: wat is de huur van het pand? Hoeveel kinderen moeten we daarvoor lesgeven om die huur te betalen? We konden het doen, omdat we beiden er veel omheen deden. Op die manier konden we het ook langzaam opbouwen. Op een gegeven moment werd die ruimte te klein en konden we dit pand huren.’

BustArt graffiti

Op de huidige locatie van Beatzone valt bij binnenkomst direct de kleurrijke graffiti – een cadeau van hele goede vrienden – op. De afbeelding met onder meer het wapen van Amsterdam is gemaakt door BustArt, een bekende graffiti-artist. ‘Af en toe komen er mensen langs, die speciaal deze graffiti willen bekijken’, zegt Mulder, die zangles geeft en daarnaast onder meer voice-over klussen doet.

‘De eerste jaren gaven Gelvin en ik zelf alle lessen. Omdat we groter werden, zijn er steeds meer andere docenten gekomen. Beetje bij beetje trekken we ons terug uit het lesgeven. We zitten inmiddels op vierhonderd, vijfhonderd leerlingen. De ambitie is om telkens een stapje verder te gaan zonder dat we de intimiteit, het familiaire verliezen. Iedereen kent iedereen, ook al is het hier groot. Ik wil niet zeggen dat ik iedereen persoonlijk ken, maar ik heb met alle ouders contact. Dat is superleuk. Wij voelen ons hier heel erg thuis en onze kinderen (zoon Cooper en dochter Skylar, red.) lopen hier ook rond. Het is voor hen een soort tweede huiskamer.’

Lees ook:

• Denise Mosbach: ‘Schrijven is het leukste wat er is’