Maxime Kerstholt: ‘Mijn situatie was zó ontzettend uitzichtloos’
Anderhalf jaar geleden zei de door een zware knieblessure geteisterde Maxime Kerstholt (20) tegen haar ouders: ‘Ik heb één doel, ik wil eind 2016 met Jong Oranje naar het WK in Chili’. Vandaag maakte bondscoach Rick Mathijssen zijn selectie bekend: Kerstholt gaat mee. ‘Mijn situatie was zó ontzettend uitzichtloos. Na zes maanden kon ik nog steeds niet zonder pijn de trap op.’
‘Ik heb geleerd dat het helemaal niet vanzelfsprekend is dat je altijd maar kan hockeyen’, zegt Kerstholt midden in het interview. ‘Ik geniet nu oprecht van zo’n zondag dat de zon schijnt en ik denk: goh, het is een mooie dag, ik mag weer hockeyen. Ik mág weer hockeyen. Nu ik erover praat denk ik: er is zo ontzettend veel gebeurd. De revalidatie is zo ontzettend heftig geweest. Het komt nu allemaal weer naar boven…’
‘Ik dacht: dit is helemaal verkeerd’
Het gebeurde vlak voor de Olympische Jeugdzomerspelen van 2014 in China. ‘Ik kreeg last van mijn rechterknie, maar nog niet zó erg dat het heel veel pijn deed. Helemaal niet zelfs. Wel heb ik drie weken met pijnstillers gespeeld, van die Chinese joekels, drie op een dag. Nu kan ik wel zeggen dat ik toen drie weken lang volledig over de grens ben gegaan. Toen ik terugkwam bij Laren kon ik de trap bijna niet meer op. Ik dacht: dit is helemaal verkeerd joh. Ik kon niks. Uiteindelijk bleek het een peesontsteking te zijn en het probleem daarvan is dat je niet weet of het maar één week duurt of anderhalf jaar. Eerlijk gezegd dacht ik dat ik na drie weken alweer zou spelen.’
Maar het liep anders. ‘Ik heb veel injecties gehad. Per injectie moet je acht weken wachten. Wachten, wachten, wachten. Die onzekerheid was verschrikkelijk. En na die acht weken was het de vraag: voel ik het nog? Nou, dan voelde ik het nog en had het niet geholpen. Het herstel ging stap voor stap, maar ik wilde soms tien stappen te snel gaan. Dan dacht ik: ik wil nú terug het veld op. Het is natuurlijk heel anders als je bijvoorbeeld een kruisbandblessure hebt, waarbij je weet dat je acht maanden moet revalideren. Al is dit natuurlijk absoluut niet minder erg.’
Maxime Kerstholt met Macey de Ruiter (links), die twee keer een kruisbandblessure opliep.
In het seizoen 2014-2015 speelde Kerstholt uiteindelijk geen enkele minuut. Ook in het seizoen 2015-2016 liep ze nog steeds te kwakkelen. ‘Dan trainde ik wel, dan trainde ik niet, dan speelde ik wel, dan speelde ik niet. Dat kwakkelen vond ik nog erger dan het eerste jaar. Als je weet dat je niet kan spelen omdat de pijn te groot is, dan zeg je veel makkelijker tegen jezelf dat het geen zin heeft.’
‘Ik heb nooit overwogen ermee te kappen’
In de winter kreeg Kerstholt de volgende tegenslag te verwerken. Ze raakte opnieuw geblesseerd, dit keer aan haar linkerheup. ‘Het was een compensatieblessure. Waarschijnlijk ben ik zó lang met mijn rechterbeen bezig geweest dat ik me minder op mijn linkerbeen gefocust heb. Toen het gebeurde dacht ik: waar ben ik eigenlijk mee bezig? Zo leuk zijn de afgelopen anderhalf jaar niet geweest. Maar ik heb nooit overwogen om ermee te kappen. Ik heb altijd gedacht: het komt goed, Max. En het komt ook altijd goed.’
(foto: KNHB/Koen Suyk)
De play-offs speelde Kerstholt uiteindelijk mee, maar wel met pijnstillers. Dit seizoen gaat het eindelijk beter met haar. Ze heeft tot nu toe alle competitiewedstrijden gespeeld, pijnvrij. ‘Alleen vind ik de confrontatie pijnlijk dat ik niet meer zo speel als ik gewend ben. Ik ben nog niet de Max van voor de blessure. Daarvoor heb ik te weinig ritme.’ De angst dat ze opnieuw last van haar knie krijgt, is er nog steeds. ‘Vroeger liep ik tijdens het inlopen twee keer heen en weer en dat was het dan wel, bij wijze van spreken. Nu zou ik dat nooit meer doen, omdat ik weet hoe heftig de pijn is geweest en hoe lang het herstel heeft geduurd. Soms voel ik mijn knie nu heel licht en denk ik meteen: oeh, daar gaan we weer. Maar over het algemeen is dat gevoel weg.’
Het WK met Jong Oranje moet die periode van ellende afsluiten. ‘Toen ik van Rick hoorde dat ik naar Chili mag, heb ik meteen mijn ouders gebeld. Zij zijn er altijd voor me geweest, hoelang het ook duurde. Het zijn mensen van goud en ze waren hartstikke blij en trots. Het feit dat ik Chili heb gehaald, voelt als een overwinning op mezelf. Ik heb mijn doel bereikt.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.