Hoe Bloemendaal met spelers met de ‘WOW-factor’ weer landskampioen werd

Negen jaar duurde het voordat Bloemendaal weer landskampioen werd. ‘We hadden iets te lang door geprutteld met oudere spelers’, zegt clublegende Floris Jan Bovelander. Een paar jaar geleden ging het roer om. ‘Met een goede Nederlandse basis. En buitenlandse spelers die echt de WOW-factor hebben.’

Alsof je voor Idols of de X-factor auditie doet: bij het roemruchte Bloemendaal moet je zeker als buitenlandse hockeyer wél iets extra’s kunnen. De lat ligt extreem hoog. Middelmatige buitenlanders tref je er zelden. In de vorige kampioensploegen waren het de allerbeste spelers van de wereld die op ’t Kopje het publiek vermaakten, met de Nederlandse nummer 14 Teun de Nooijer, de Australische legende Jamie Dwyer en een Duits fenomeen als Christopher Zeller (52 doelpunten voor Bloemendaal in kampioenschap 2007).

De wereldtop. Dat hoort bij Bloemendaal, als het om buitenlandse hockeyers gaat. Spelers waarvoor het publiek naar het stadion komt. ‘Wij willen geen ploeg van schavers en vechters’, vertelt Bovelander over de visie van de club. ‘Daarom hebben we Florian Fuchs, een gave gast die mooi hockeyt. En een Arthur van Doren met zo’n schitterende lange pass. Dat is attractief hockey. En dat soort spelers trekken elkaar weer aan en willen met elkaar hockeyen.’

Floris Jan Bovelander zondag op zijn Bloemendaal. Foto: Koen Suyk

Bovelander, Jazet, Jolie en Van Doren

Met een vleugje DNA van de oude kampioenenteams voltooiden de Mussen eindelijk hun missie voor de landstitel.  Bloemendaal beschikt van oudsher over een vrije verdediger met een goede lange pass. Dat begon al met Floris Jan Bovelander, gevolgd door Erik Jazet, waarna Wouter Jolie het stokje overnam. De man met de lange pass heet nu Arthur van Doren. Ook altijd aanwezig op ’t Kopje: de creatieve linkermiddenvelder, met een onvoorspelbare actie. Dat was bijna twintig jaar lang Teun de Nooijer. Dat is nu Jorrit Croon.

De Nooijer was de beste van de wereld, de speler die meerdere generaties overleefde en naam maakte met rushes en combinaties vanaf de zijlijn binnendoor. Croon is ook een attractie op de velden, en de beste 3D-dribbelaar en straathockeyer die we in Nederland hebben. Of dat genoeg is voor langdurig internationaal succes, moet nog blijken, maar op nationaal niveau liet de jonge middenvelder alweer zien dat hij belangrijk is met twee doelpunten in zijn eerste NK-finale ooit.

Arthur van Doren – beste speler van de wereld 2017 en 2018 – aan de bal in de finale tegen Kampong. Foto: Koen Suyk

Florian Fuchs is de superspits, die het verschil maakte in de halve finale tegen Amsterdam en met een wonderlob tegen Kampong. Hij past in een rijtje topspelers dat in het verleden voor Bloemendaal excelleerde.

Maar noem Bloemendaal alsjeblieft geen koopclub. Dat irriteert ze een beetje op ’t Kopje, zelfs bij de doorgaans zo tolerante Bovelander. ‘Ja, want wij kopen inderdaad spelers. Maar dat doet iedereen. Kampong koopt Terrance Pieters en Jonas de Geus. Vorig jaar kochten ze Derck de Vilder. Iedereen koopt spelers. Alleen noemen ze het anders. Wij proberen alleen echt Nederlandse spelers te kopen die al op jongere leeftijd bij ons komen en dan heel lang bij ons blijven. Dat lukt goed.’

Florian Fuchs na zijn heerlijke 2-0. Foto: Koen Suyk

‘Wij hadden geen smaakmakers in de ploeg’

Steeds vaker zijn er weer financiële problemen bij de hockeyclubs. Victoria kampt met een achterstand. Rotterdam. HGC. Bloemendaal lijkt er net als Kampong minder last van te hebben. ‘Wij zitten in een goede flow. Daarvoor gaan alle credits naar Pepijn Post (voorzitter tophockey Bloemendaal, Bovelander is bestuurslid). Er zijn weer veel enthousiaste leden. Iedereen heeft er zin in. Dan heb je de financiën ook sneller rond. Er is veel goodwill. De kracht van het hockey is dat al die spelers dichtbij de sponsors zijn. En met al die oud-internationals die nog steeds bij ons rondlopen, die geven presentaties. Dat vinden sponsors leuk. En vergeet ABN AMRO niet in dit verhaal. Die moeten ook zeker genoemd worden.’

Nu staat er weer een sterke basis met veel jonge spelers, die nog jaren mee kan. Dat Bloemendaal en Kampong de komende jaren vaker finales gaan uitvechten, is een makkelijke voorspelling. Maar Bloemendaal heeft – net als Amsterdam nu – moeten vechten tegen de veroudering van hun selectie, zag Bovelander. De finale van 2014 werd gehaald, daarna volgden moeilijke jaren, waarin binnen de club duidelijk werd dat er echt weer iets moest veranderen.

‘Het ging een tijdje niet zo goed. Wij hadden geen smaakmakers in de ploeg. Geen jonge internationals. We moesten iets anders, we wilden weer een frisse ploeg, maar de oudjes gooide je er ook niet zomaar uit. Dat heeft een tijd gekost. De komst van Thierry Brinkman [in 2015], en het aantrekken van coach Michel van den Heuvel zorgden voor de ommekeer.’

Met het aantrekken van succescoach Van den Heuvel, kwamen ook de Nederlandse en buitenlandse toppers. De Duitse topspits Florian Fuchs, het Belgische krachtmens Manu Stockbroekx, de Australiërs Blake Govers en Daniel Beale, daarna Xavi Lleonart en Jamie Dwyer. Fuchs en Stockbroekx werden echte Bloemendalers, bleven langer en zagen deze zomer met de komst van wereldspeler Arthur van Doren dat elke buitenlandse speler van dit Bloemendaal een enorme toegevoegde waarde heeft.

Jorrit Croon in actie tegen Kampong woensdagavond. Foto: Koen Suyk

De jonkies uit eigen jeugd werkten zich op tot basisspeler

Ondertussen konden sterke Nederlandse spelers Bloemendaal weer vinden als bestemming van hun hockey carrière. De oersterke Floris Wortelboer en strafcornerschutter Tim Swaen kwamen in 2017. Diamant Jorrit Croon maakte de overstap van HGC. Keeper Maurits Visser – afkomstig uit de jeugd van Bloemendaal – had net drie seizoenen bij hoofdklasser Den Bosch ervaring opgedaan. Hij keerde terug naar zijn droomclub, toen de tijd rijp was. Ondertussen hadden eigen Bloemendaal-jonkies als Jasper Brinkman en Yannick van der Drift de afgelopen jaren zoveel ervaring opgedaan, dat ze moeiteloos meekonden met de hoofdmacht.

De laatste kampioenen van 2010 – internationals Glenn Schuurman en Roel Bovendeert – fungeren in dit team als cultuurbewakers. Zij hockeyen al een decennium op ’t Kopje en zorgen voor een open, positieve sfeer, waar ook nieuwkomers zich fijn voelen.

Roel Bovendeert viert de landstitel. Foto: Koen Suyk

‘Winnen is lastig. Dat moet je leren’

Bovelander: ‘Je wordt was pas Nederlands kampioen als je een goede Nederlandse basis hebt. Buitenlanders zijn dan aanvullend. We hadden een tijdje Glenn en Roel als enige echte internationals. Dat is te weinig. Nu hebben we weer een attractieve groep spelers. Frisse jongens, die hockeyen echt heel leuk vinden. Ik ben daar heel trots op. Met Pepijn hebben we daar samen hard aan gewerkt. Nu verdienden we ook die finaleplek. Maar: winnen is lastig. Dat moet je leren.’ Nu Bloemendaal het winnen weer heeft geleerd, met een relatief jonge groep, kan er een fase aanbreken waarin het team weer een aantal jaren succesvol kan zijn.