Na tien mislukte revalidaties stapte Hiebendaal nu wel het veld op

Na 2,5 jaar pijn in de knie kon Tom Hiebendaal (24) tegen Rotterdam eindelijk zijn rentree maken in het tophockey, voor zijn nieuwe club Amsterdam. Het tweevoudig talent van het jaar was de afgelopen jaren een paar keer de wanhoop nabij. Zondag mocht hij in zijn tweede hockeyleven minuten maken voor international Mirco Pruyser.

Hij zit twee keer aan zijn neus. Trappelt met zijn voeten om warm te blijven. Doet zijn bitje in en zwaait met zijn stick boven zijn hoofd, ten teken dat hij wil wisselen. Er gebeurt niets. Hij doet zijn bitje weer uit. Kriebelt aan zijn neus. Doet zijn bitje weer in. Roept een naam. Wacht nog even, maar dan gaat ook het wijsvingertje omhoog. Die ander moet er echt uit. Het is steenkoud en hij staat daar al te lang aan de zijlijn. Een paar minuten. Maar eigenlijk wachtte hij tweeënhalf jaar op precies dit moment, het moment dat Tom Hiebendaal weer hockeyer werd in plaats van patiënt.

Hiebendaal: ‘Ik was niet echt nerveus, omdat ik vroeger zoveel potten heb gespeeld. Maar dit is een nieuwe club, met nieuwe teamgenoten. De eerste echte officiële wedstrijd. Dat is wél spannend. Ik wilde vooral echt goed spelen. Dat was de nervositeit die je zag. Ik wilde echt lékker spelen.’

Topspits Mirco Pruyser komt in de zevende minuut naar de kant, in het Wagener Stadion. Meters voordat Pruyser het veld heeft verlaten, is de jongen met de halflange haren en het haarbandje al het veld in gesneld. Eigenlijk mag het niet, maar enthousiasme en tweeënhalf jaar verdriet laten zich niet beteugelen. Als Pruyser de zijlijn bereikt, staat Hiebendaal gevoelsmatig al ongeveer rond de middenstip. Hij krijgt die eerste keer geen handje van Pruyser.

Misschien is de international te geconcentreerd met de topwedstrijd bezig om dit moment even te vatten. De speaker pikt het wel op. Bescheiden klinkt het door het stadion dat Tom Hiebendaal na tweeënhalf jaar blessureleed zijn officiële rentree maakt. Hij begon ooit bij Klein Zwitserland, maakte als groot talent furore bij HGC, maar had vorig jaar zoveel pijn aan zijn linkerknie, dat hij in zijn eigen huis niet eens meer de trap op kon.

Vroeger waren alle schijnwerpers op het toptalent gericht. Nu, jaren later, begint hij als de stand-in van Pruyser. Voorlopig krijgt hij een bijrol, een plek in de coulissen. Rotterdam in het Wagener Stadion: er zijn mindere theaters om je kunsten weer te tonen aan de buitenwereld. Zijn allereerste balcontact in Amsterdamse dienst is goed. Hij neemt op eigen helft sterk de bal aan, in een moeilijke positie met een verdediger in zijn nek, draait zich vrij en pusht de bal naar voren om het team wat lucht te verschaffen. Na zes minuten is Pruyser weer genoeg uitgerust en moet Hiebendaal naar de kant. Hij heeft vast weleens zes betere minuten gespeeld, maar misschien waren het wel de meest bevrijdende minuten van zijn hockeyleven, tot nu toe.

Tom Hiebendaal (met op de voorgrond Marnix Kleinsman) wacht totdat hij het veld in mag. Foto: Koen Suyk

Minutenlang moet hij wachten op zijn wissel

Hiebendaal: ‘Ik was de afgelopen jaren een paar keer echt wanhopig. Als je elke keer weer zes weken opbouwt en dan toch weer niet kunt spelen. Ik denk dat ik wel tien keer heb gerevalideerd. Er waren zoveel verschillende diagnoses. Er zijn door medici wel wat dingen gemist met mijn knie. Echt heel veel. Drie artsen en ik weet niet hoeveel fysiotherapeuten hebben ernaar gekeken. Ik neem het niemand kwalijk, maar het is zuur dat dit bij mij gebeurt. Dat neem ik met me mee. Dat is moeilijk.’

In de 22^ste minuut staat Hiebendaal op van de bank en krijgt hij instructies van Jan Jorn van ’t Land, zijn oude coach van HGC, nu assistent bij Amsterdam. Hij loopt naar de zijlijn, waar Tijn Lissone al klaar staat. Zijn teamgenoot weet dat Hiebendaal achter hem staat en laat zijn linkerarm zakken zonder om te kijken. Hiebendaal beantwoordt het gebaar met een vriendschappelijke klap op de hand van Lissone. Ondertussen ziet hij Rotterdam-spits Glenn Turner van dichtbij een kans missen, een push die wordt gered door keeper Jan de Wijkerslooth. Het spel blijft op en neer golven. Er is geen geschikt moment om te wisselen. En Hiebendaal is niet in de positie om keihard te schreeuwen dat de spits, die vorig jaar nog was genomineerd tot beste speler van de wereld, nu eens rap naar de kant moet komen.

Hiebendaal wacht, krijgt het koud. Vijf minuten nadat hij zich heeft gemeld aan de zijlijn, komt dan eindelijk Pruyser aangesjokt. Het is de 27^ste minuut. Hiebendaal rent het veld in, maakt in het veld nog even kort een geintje met Rotterdam-verdediger Hidde Turkstra en in de 31^ste minuut, als hij bijna geen bal heeft geraakt, doet hij wat Pruyser niet doet als hij wisselt. Hiebendaal sprint naar de zijkant. Hij kent zijn plek in de Amsterdamse hiërarchie.

Tom Hiebendaal tussen Justen Blok en Hidde Turkstra van Rotterdam in. Foto: Koen Suyk

‘Ik ben fit genoeg om veel langer te spelen’

In de 42^ste minuut mag Hiebendaal er weer in en gaat zelfs een solo aan. Vijf minuten later maakt hij weer plaats voor Pruyser, als de lange spits zich aan de zijlijn meldt. In het beslissende vierde kwart blijft de speeltijd beperkt. Hij komt er de 56^ste minuut in en sprint de 59^ste minuut alweer naar de zijlijn. Hij krijgt nu wel een handje van Pruyser. Einde wedstrijd voor het toptalent van weleer.

Vanaf de bank moet hij lijdzaam toezien hoe de confrontatie tussen de twee topclubs even lijkt te ontsporen. Als het tumult gezakt is van de tijdelijke verwijdering van Amsterdam-keeper Jan de Wijkerslooth, redt Justin Reid-Ross een punt voor de thuisploeg.

Hiebendaal: ‘Ik neem nu genoegen met de minuten die ik krijg. Ik had een paar lekkere acties. Ik heb geen bal verloren in ieder geval. Het komt vanzelf weer. Soms was het vandaag maar een paar minuten invallen, of meedraaien. Dan moet je het laten zien. Maar als spits krijg je maar weinig ballen. Maar ik ben fit genoeg om ook veel langer te spelen. Ik moet echt goed spelen, dan krijg ik meer minuten. Ik moet nu de concurrentie aan met Mirco in de spits. Maar dat doe ik gewoon. Ja natuurlijk, waarom niet?’

Tom Hiebendaal aan de bal tegen Rotterdam .Foto: Koen Suyk

Vanaf zondag 10 maart is hij weer wie hij ooit was

Zondagavond wordt er geen feestje gevierd door het voormalige supertalent, om te proosten dat hij zichzelf eindelijk weer tophockeyer kan noemen, en dat hij straks fluitend de trap oploopt van het clubhuis van Amsterdam. Bijna drie jaar duurde de worsteling met zijn knie, maar vanaf zondag 10 maart 2019 is hij weer wie hij ooit was. Een belofte voor de toekomst. ‘Ik ga nu eerst naar mijn familie, die weer is komen kijken. Vanavond doe ik rustig aan. Geen champagne. Ik ben pas net weer begonnen. Volgende week hebben we een dubbelweekend.’