Coach Anthony Potter leeft zijn droom bij The Kookaburras

Deze week gaat hockey.nl langs bij de landen die vanaf zaterdag de Rabobank Champions Trophy spelen. Vandaag Australië. De regerend wereld- en Champions Trophy-kampioen. Waar Anthony Potter, de oud-coach van onder meer Nijmegen, als assistent-bondscoach op de bank zit. ‘The Kookaburras zijn een levenswijze’.

‘Kijk naar de boys’, zegt Anthony Potter, assistent-bondscoach van het Australische hockeyteam. Hij wijst naar de spelers van Australië die zondag bezig zijn met de warming up voor een interland in en tegen Duitsland, in Moers, onder de rook van Duisburg. Ze sprinten op commando van aanvoerder Aran Zalewski heen en weer. In duo’s. Met een geel balletje dat van speler naar speler gaat. Synchroon, als schoonzwemmers. ‘Wij hoeven als coaches helemaal niks aan de warming up te doen. Dat regelen ze helemaal zelf. Deze groep is zo zelfredzaam, zo professioneel. Ze doen alles wat we ze opdragen. Zonder vragen.’

Mentaliteit

Het tekent de mentaliteit van de Australische hockeyers. Die kenmerkt zich vanwege de grote opofferingsgezindheid. Ze hebben alles over voor hun sport. Als international ben je verplicht te verhuizen naar Perth waar het nationale team verblijft en traint. Potter: ‘Australië is groot. Spelers komen uit het hele land. De jongens zijn op elkaar aangewezen. De saamhorigheid in de groep is groot. Ook jonge jongens worden direct opgevangen door de ouderen. Iedereen is gelijk. Een jongen als Eddie Ockenden, met meer dan 300 interlands, tilt gewoon de bidons.’

De 45-jarige Potter is geboren Cairns, gelegen in het noordoosten, in de Australische staat Queensland. Hij speelde in het nationale team, maar was vooral een fanatieke zaalhockeyer die indoor 90 keer voor zijn land uitkwam. Potter werkte jarenlang in Nederland en België. Zijn laatste Nederlandse functie was hoofdcoach van de dames van Nijmegen, die hij in het seizoen 2016-2017 midden in het seizoen verliet om assistent-bondscoach van Colin Batch te worden bij het Australische mannenteam.

Australische spelers leren vanaf hun jeugd om op hun voeten te blijven staan, niet te vallen. Anthony Potter, assistent-bondscoach van Australië

Potter was jaren niet meer betrokken bij de Australische hockeyers, maar geniet nu hij weer front row zit. ‘De spelers zijn zo onverstoorbaar. Of ze nu een duw of beuk krijgen, ze zijn niet onder de indruk. We krijgen wel eens de kritiek dat we gemeen zijn, maar dat bestrijd ik. Ze spelen hard, maar fair. Ze groeien op met de Ruby League en Australian rules football. Om dat te spelen, moet je sterk zijn omdat het heel hard gaat. Ze leren vanaf hun jeugd om op hun voeten te blijven staan en niet te vallen. Bij het voetbal moet je, om een vrije bal te krijgen, juist vallen als je een duw krijgt. Dat willen wij in Australië niet. Dat zie je terug in hun manier van spelen.’

The Kookaburras

Het Australische team draagt in eigen land de naam The Kookaburras, vernoemd naar de Australische lachvogel. Anders dan in veel andere landen, is dat veel meer dan een geuzennaam of marketingsausje.
Potter: ‘The Kookaburras zijn speciaal. Je raakt erdoor geïnfecteerd, het groeit in je. It’s a way of life. Ze hebben hun eigen regels. Dat zie je aan de manier waarop nieuwe spelers worden ontvangen. Jongens die hun debuut maken, gaan na afloop op de foto met de ervaren spelers. Na afloop van elke wedstrijd zorgen ze ervoor dat de dug-out helemaal netjes en schoon wordt achtergelaten.’

‘De spelers staan dicht bij elkaar, maar de groep is heel open naar de buitenwereld. Als Australië in eigen land speelt, nodigen de spelers altijd iemand uit die hetzelfde rugnummer als zij dragen. Die bellen ze zelf op. Na afloop gaan ze met die speler op de foto. Dat hoort bij hun cultuur om het hockeyvirus te verspreiden. Geweldig.’

Potter leeft zijn droom

Op het gezicht van Potter staat de trots en het plezier met hoofdletters geschreven. Hij geniet ervan om dagelijks met de Australische spelers te werken. Hij leeft zijn droom, zegt hij. ‘Weet je, ik heb er altijd in geloofd dat ik een goede coach ben, maar toen Collin mij de eerste keer belde, dacht ik: what the hell. Hij wil mij! De eerste dag was spannend. Stonden we daar: Colin Batch, een beroemde hockeycoach en hockeyspeler. Zijn andere assistent Rob Hammond, een gouden olympische medaillewinnaar met 256 interlands achter zijn naam. En ik, die ook een beetje heeft gehockeyd.’ Potter zet de zelfspot met een harde lach kracht bij.

‘Ik wist dat ik vanaf het begin het respect van de spelers moest winnen. Hoe ik dat heb gedaan? Je stelt vragen, je leert de spelers nieuwe dingen. Je maakt een paar goede gamesplans, die ze leuk vinden. Waardoor ze winnen. Dan krijg je respect. Het is uiteindelijk een kwestie van vertrouwen. We trainen tien, twaalf keer in de week. We leren ze daar het soort hockey dat wij willen spelen. Geef ze een oplossing om beter te worden. En ze houden van je.’

Geloof in het team

Australië speelt de Champions Trophy, die voor de regerend kampioen zaterdag begint tegen België, met een verjongd team. Maar ook met oude bekenden, zoals Blake Govers en Daniel Beale (beiden oud-Bloemendaal) en Eddie Ockenden, die bij Laren speelde.
‘We hebben een turnover gemaakt na de Olympische Spelen van Rio. We passen veel jonge spelers in. Dat kost tijd, maar is geweldig. We maken snel stappen. We wonnen vorig jaar de Hockey World League Finale. Dat hadden we zeker niet verwacht, nadat we in de poulewedstrijden behoorlijk worstelden met onze vorm. De winst zorgde voor veel geloof bij het team. Ze beseften dat al het harde werken niet voor niets was geweest.’

Australië heerst

Australië heerst al lange tijd in het internationale mannenhockey. De ploeg is regerend wereldkampioen en won ook de vorige Champions Trophy (de veertiende in totaal). In veel toernooien, behalve de Olympische Spelen, zijn de Kookaburras heel constant. Potter: ‘Alle ploegen in de top hebben een winnaarsmentaliteit, maar wij hebben een sterke winnaars vechtmentaliteit. Je zag het vandaag tegen Duitsland. We speelden niet goed in de eerste helft, kwamen 2-0 achter, maar we bleven in de wedstrijd en komen uiteindelijk terug tot 2-2.’

Australië speelde dat duel zondag in het Duitse Moers als afsluiting van een trainingsweek. Op zaterdag won Australië met 2-0, zondag werd het 2-2 in een pittig duel dat door beide teams zeer serieus werd genomen. Duitsland mag niet meedoen aan de Champions Trophy en gebruikte deze oefeninterlands om zich met de nummer 1 van de wereld te meten. Australië gebruikt het toernooi om zo veel mogelijk tegen Europese ploegen te spelen. Alles staat in het teken van het grote doel van dit jaar: het WK in Bhubaneswar.
Potter: ‘Daarom leggen de teams deze Champions Trophy echt niet alle kaarten op tafel. Maar het is een goed moment voor jonge spelers om te laten zien: ik wil naar het WK. Ik verwacht daarom een spannende strijd. Door het oude Champions Trophy-concept spelen we allemaal tegen elkaar. Dat zorgt voor spanning vanaf het eerste fluitsignaal. Wij gaan er met vertrouwen heen. We zijn de nummer 1 van de wereld. In Breda kunnen we zien waar we staan.’

Mijn meiden zwemmen in Perth met dolfijnen

Potter verheugt zich op het toernooi in Nederland. Het land waar hij jarenlang trainde, zijn vrouw leerde kennen en zijn twee dochters Fieke en Anouk opgroeiden. ‘My girls moesten vorig jaar plots hun Nederlandse leven verruilen voor een bestaan in Australië. Ze doen het fantastisch. Ik heb zoveel respect voor ze. De meiden hebben helemaal hun draai gevonden. Ze genieten elke dag. We wonen in Perth. Het klimaat is daar geweldig. We wonen aan het water, de kinderen zwemmen met de dolfijnen, paddelen, leren surfen. Het is echt geweldig.’

Zijn vrouw en dochters zijn deze weken ook in Nederland. ‘De meiden mochten kiezen wat ze wilden doen: ze wilden graag naar hun oude school. Daar gaan ze nu een aantal dagen in de klas zitten.’

Hoe lang Potter in Australië blijft, weet hij nog niet. ‘We hebben van tevoren gezegd: we maken hier een avontuur van. We hebben een contract tot Tokio. Ik weet niet wat de toekomst brengt, maar dat is inherent aan mijn werk. Ik maak me daar geen zorgen over. We hebben nog steeds ons huis in Nederland. We hebben een geweldig leven. Af en toe knijp ik mezelf dat ik deze belangrijke baan mag bekleden.’