De fulltime revalidatie van Kampong-spits Fillet bij de KNVB

Op 24 november 2016 schreeuwde Michelle Fillet het in Chili uit van pijn, in de eerste wedstrijd van het WK voor Jong Oranje tegen Zuid-Korea. Kruisband gescheurd. Ze stopte met haar studie econometrie en ging weer bij haar ouders in Zwolle wonen om zo fulltime te revalideren. Maandenlang reed ze elke dag naar de KNVB in Zeist. Nu staat er een andere spits.

‘Ik was altijd wel fit. Maar ik had moeite om altijd topfit zijn. Nu krijg ik zoveel complimenten dat ik er zo goed uitzie. Ik ben ook vijf, zes kilo lichter. Dat is de beloning voor mijn fulltime revalidatie’, vertelt Michelle Fillet over haar terugkeer op de velden van Kampong.

Vorige week maakte ze in Nijmegen haar rentree. Afgelopen zondag mocht ze eindelijk weer op eigen veld haar kunsten laten zien, tegen Amsterdam (0-4). Ze is perfectionistisch: ‘Oh nee, je hebt toch niet die wedstrijd tegen Amsterdam gezien?’. Ze vindt de 1-1 tegen Nijmegen onnodig: ‘Het had een hele mooie dag moeten zijn. Dat was het ook, maar het voelde als een verlies, omdat we in de laatste minuut zo zuur drie punten weggeven.’

Gelukkig benadrukten familie, vrienden en teamgenoten haar hoe bijzonder het was dat ze überhaupt weer in het veld stond bij Kampong. De vrijdagavond voor de wedstrijd tegen Amsterdam kreeg de jonge spits (20) een video te zien waar haar familie, vrienden en teamgenoten in voorkwamen om haar succes te wensen en haar te complimenteren met haar revalidatie. ‘Dat was zó bijzonder’, zegt Fillet, bij wie de woorden altijd makkelijk uit haar mond komen rollen, zelfs als het over de moeilijke momenten gaat.

Businessclass naar Nederland

Terug naar het begin, naar het jeugd-WK in Chili, waar Fillet zo lang naartoe had geleefd. Een jaar na haar liesblessure, waar ze aan was geopereerd. Fillet: ‘Ik had altijd last van mijn liezen. Het was mijn zwakke punt. Toen de liezen waren geopereerd, moest ik elf weken revalideren. Dat vond ik toen al veel. Maar daarna had ik nooit, echt nooit meer last van mijn lies. En nooit van m’n leven had ik ook maar iets met mijn knie. Maar ik krijg tegen Korea de bal in het in de as van het veld, in de aanval. Ik wil draaien en om de keeper lopen. Mijn knie knakt. Ik dacht meteen: mijn WK is voorbij.’

Michelle Fillet scheurt haar kruisband tegen Korea.

Per brancard verlaat Fillet het veld. Op dat moment lijkt het mee te vallen, ook omdat de medische staf nog niet zeker weet dat haar kruisband is gescheurd. ’s Avonds krijgt ze in het ziekenhuis in Chili een MRI-scan, met fysiotherapeut Stefan Hoogewerff, die als tolk kan optreden. Hij spreekt Spaans. Fillet heeft nog een beetje hoop. Maar ze krijgt ondertussen wel een rolstoel mee. Als ze ’s avonds in het spelershotel gaat douchen, kan ze nauwelijks op haar benen blijven staan en heeft ze ongelofelijk veel pijn. Dan besefte ze dat het toch waarschijnlijk helemaal fout zit.

Collectief huilen om de uitslag

Na de tweede poulewedstrijd tegen de Verenigde Staten krijgt Fillet ’s avonds de uitslag, bij bondscoach Rick Mathijssen op de kamer. De andere speelsters zijn beneden aan het eten en krijgen op precies hetzelfde moment het fatale nieuws te horen: kruisband gescheurd. Het WK is voorbij. De hockeycarrière is on hold. Wat resteert is negen maanden revalidatie. Als ze beneden haar teamgenoten treft is bijna iedereen in tranen. Haar teamgenoten, maar ook Fillet. De spits weet wel waarom: ‘Aan de ene kant omdat ze verdrietig voor mij waren. Maar ook omdat ze beseffen dat het ze zelf ook kan overkomen. Je werkt zo ongelofelijk hard om een WK te halen en te spelen. Dan is het in een moment voorbij.’

Fillet mag in Chili bij haar ouders blijven. Maar ze moet verplicht weg bij het team, zodat ze de focus van de fitte spelers niet verstoort. De spits wil zo snel mogelijk naar huis. De hockeybond regelt een businessclass vlucht voor haar vader en de zwaar geblesseerde Fillet. Iets waar ze nog steeds dankbaar voor is. ‘Ik denk dat het mijn herstel wel heeft geholpen. Ik had echt niet in een normale stoel kunnen zitten. Dan was het alleen maar erger geworden. Nu kon ik gewoon helemaal gestrekt op de vlucht. Dat heeft het verschil gemaakt.’

Thuis in Nederland besluit goaltjesdief Fillet – type échte centrumspits, niet pielen maar schieten – al snel wat haar route wordt, terug naar de top. Ze wil geopereerd worden bij de Bergman kliniek in Naarden en revalideren bij de KNVB in Zeist. Ze woonde net twee maanden met tophockeysters Anne Veenendaal (Oranje) en Ilse Kapelle (Jong Oranje) in een huis in Amsterdam, maar ze besluit meteen om alles op alles te zetten om sterker dan ooit terug te komen. Ze stopt met haar studie econometrie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en gaat weer terug naar Zwolle om bij haar ouders te wonen. ‘Ik ging met die revalidatie natuurlijk niet op twee hoog in Amsterdam blijven, met al die trappen. Bij mijn ouders wonen gaf ook voordelen. Ze zorgden voor me.’

Michelle Fillet neemt afscheid van het team in Chili.

Januari 2017

Op 11 januari is de operatie van haar kruisbanden. Daarna moet ze zes weken op krukken lopen. Haar vader brengt haar regelmatig naar Zeist, om te revalideren. Maar als Fillet zelf weer kan rijden, regelt ze een auto en gaat elke dag naar de KNVB om haar knie en lichaam weer oersterk te maken. ‘Zeist is een mooie plek om te revalideren. Ik ging er vijf dagen per week heen. Ik had een vast ritme. Elke dag ging ik om elf uur rijden. Dan was ik er om twaalf uur. Dan trainde ik drie uur en reed ik naar huis. Dan was ik vier uur weer thuis. Daarna ging ik eten met mijn ouders, kon ik nog even chillen en daarna slapen. De volgende dag hetzelfde riedeltje. Ik had behalve wat profvoetballers niet heel veel aanspraak daar. Maar dat is ook niet wat ik wilde. Ik revalideer liever in m’n eentje, dan dat ik het samen met iemand anders doe. Ik kan goed op mezelf zijn.’

Mei

Een WhatsApp van oud-huisgenoot Anne Veenendaal, keepster van het Nederlands elftal: ‘Volgens mij is ons huis vervloekt.’ Fillet schrikt zich wezenloos. ‘Wat dan? ‘ stuurt ze terug. ‘Ilse (Kapelle, red.) heeft waarschijnlijk haar kruisband gescheurd in de play-offs tegen SCHC’.

‘Ongelofelijk. Dat was zo zuur voor haar’, zegt Fillet, die Kapelle met haar eigen ervaring kan helpen met haar revalidatie en haar tips kan geven.

Juli

Half juli is het zover. Fillet mag eindelijk het hockeyveld op, samen met de fysiotherapeut van Kampong. Ze mag wat oefenen met bal en stick, maar alles gaat voorspelbaar. Ze weet precies waar de hockeybal komt en ze schrikt nergens van. Dat is anders als ze half augustus weer met de groep mee gaat trainen. In het begin nog zonder duels aan te spelen. Maar die eerste keer is ze zo zenuwachtig om weer met het team te trainen dat ze de dag erop spierpijn in haar schouders heeft. Zoveel spanning staat er op haar lichaam. Even later mag ze ook echt duels met haar teamgenoten spelen. Dat was het spannendste moment, erkent ze later. Weer fysiek contact met anderen. Wennen aan de onvoorspelbaarheid. Soms komt de hockeybal opeens bij haar, de ene keer weer anders dan ze gewend is. Dan moet ze een plotselinge beweging maken met haar knie. Toen ze met de fysiotherapeut trainde, rolde die de bal elke keer nog zo makkelijk naar haar toe.

September, de competitie begint weer

Als Kampong op 10 september tegen Den Bosch (0-1) de eerste wedstrijd van de nieuwe competitie speelt, mag Fillet eigenlijk al meedoen. Want ze traint al een maand vol mee met het team. Met de fysiotherapeut heeft ze uitgebreid overlegd dat je er altijd voor moet zorgen dat je de kans minimaliseert dat het weer gebeurt. Dat gebeurt juist in het eerste jaar vaker, zeker als je jong bent. Dus adviseert de fysiotherapeut dat ze pas na negen maanden na haar operatie (11 januari) haar rentree maakt. ‘Het was een lastig besluit, omdat ik op trainingen alweer mijn niveau haalde. Maar ik heb er samen met de fysiotherapeut toch voor gekozen om vooral de puntjes op de i te zetten de laatste weken en te wachten op die negen maanden. Dat moment was tegen Nijmegen, dat was precies negen maanden later.’

Michelle Fillet sterk aan de bal tegenover international Eva de Goede. Foto: Jacques Jullens/Orange Pictures

8 oktober, de dag van de rentree

Op een hockeyveld in Nijmegen mag Fillet – bijna een jaar na die fatale 24 november in Chili – weer doen wat ze het allerleukste vindt. Omdat ze al zo fit is en de revalidatie zo voorspoedig verliep, mede door haar ijzeren discipline, speelt ze meteen zo’n zes keer vier minuten mee. Ondertussen leest ze ze dat profvoetballers Chris David van FC Utrecht en Vincent Vermeij van Heracles alweer hebben gespeeld voor hun club. Zij waren twee van de spelers die ook in Zeist aan het revalideren waren.

Fillet woont nu met Veenendaal en Kapelle weer in Amsterdam. Ze heeft haar studie econometrie aan de VU weer opgepakt. Ze is fysiek sterker dan ooit. Het enige wat nu nog mist is een doelpunt. Dat is toch een beetje waar ze voor hockeyt. Zo’n type hebben ze ook gemist bij Kampong dit seizoen. Zondag speelt Fillet met Kampong in en tegen Bloemendaal. Vorig jaar besliste ze daar de wedstrijd. Ze had toen al wat last van haar knie en speelde maar tien minuten. Ze scoorde in die tien minuten op een 2-2 stand wel de 2-3, die de wedstrijd besliste.