Krekelaar werkt aan zichzelf: ‘Ik moet meer zelfvertrouwen hebben’

Pas op het laatste moment viel Maartje Krekelaar als twintigjarig talent af voor de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Over zeven maanden zijn de Spelen in Tokio. Nu zijn haar kansen minimaal. ‘Als Alyson morgen belt dat ik mag aansluiten, ga ik daar natuurlijk 100 procent voor. Maar ik verwacht van niet. Tokio is voor mij geen realistisch doel meer. Gek genoeg ben ik dichter bij Rio geweest dan bij Tokio.’

Als na een minuut of veertig het interview ten einde komt, wil Krekelaar graag nog iets zeggen. Het gesprek is gegaan over de diepe dalen van haar carrière, over haar vormcrisis, haar auto-ongeluk, haar gebroken vinger die haar het WK kostte en over al die keren dat ze afviel bij het Nederlands elftal, maar het laatste dat ze wil, is dat de lezers medelijden met haar krijgen.

‘Mensen moeten niet denken dat ik in zak en as zit. Ik wil niet zielig gevonden worden. Dat ben ik niet. Ik vind het belangrijk dat in dit interview naar voren komt dat ik positief blijf. Dat Oranje nog steeds mijn doel is en dat ik er heilig in geloof dat ik hier sterker uit kom. Ik vecht er keihard voor en daar ben ik trots op. Of ik nu wel of niet terug in Oranje kom, ik zie het wel.’

Op de HWL Final in Nieuw-Zeeland heeft Maartje Krekelaar een van haar vijf goals gemaakt. Foto: WorldSportPics/Frank Uijlenbroek

Af en toe moet je goed kijken of ze eigenlijk wel meedoet

Soms vraag je je af waar de Krekelaar van 27 oktober 2017 gebleven is. Toen ze net had gehoord dat ze was afgevallen voor de HWL Final in Nieuw-Zeeland – en in de topwedstrijd tegen Amsterdam, met de spotlights vol op haar gericht, van zich afbeet door twee keer weergaloos te scoren (3-1 winst). Daarmee dwong ze alsnog een plek in de selectie af, want Kitty van Male brak in diezelfde wedstrijd haar hand. Het vervolg was voor Kreek als in een sprookje: met vijf goals werd ze topscorer van het toernooi.

Voor een buitenstaander is het allemaal moeilijk te begrijpen. Als jonge twintiger klopte ze op de deur van Oranje en stond ze samen met Frédérique Matla symbool voor de nieuwe lichting bij Den Bosch. Nu lijkt het soms alsof Krekelaar (43 interlands, 11 goals) in de anonimiteit speelt. Af en toe moet je goed kijken of ze eigenlijk wel meedoet.

Ze verschuilt zich niet achter de pech die ze heeft gehad

‘Bij Oranje speelde ik vaak in de spits, bij Den Bosch vooral op het middenveld. Daar sta ik niet in de schijnwerpers, maar verricht ik wel veel werk. Net als Marloes Keetels. Maar ik ben het met je eens dat ik me verstop. Daar moet ik aan werken. Ik kan onzichtbaar zijn.’

Dat ze voor het EK 2017 oververmoeid was, dat ze voor het WK 2018 haar vinger brak en dat ze na het WK 2018 met haar Volkswagen Up tegen een vrachtwagen botste, waarvan ze lang met de naweeën kampte, dat zijn allemaal zaken die ze als pech omschrijft en waarover ze boos en gefrustreerd geweest is. Maar ze wil zich er niet achter verschuilen. Ze weet dat ze niet altijd constant genoeg heeft gepresteerd. Niet voor niets traint ze hard in de sportschool en samen met haar looptrainer.

Maartje Krekelaar maakt op 27 oktober 2017 haar tweede goal tegen Amsterdam (3-1 winst). Foto: OrangePictures

Ik wil met meer zelfvertrouwen binnen de lijnen staan. Ik ben iemand die snel de bal afgeeft terwijl ik ook zelf een actie had kunnen maken.'

Het is vooral haar onzekerheid waarnaar Krekelaar wijst. ‘Ik ben de afgelopen jaren aan mezelf gaan twijfelen. Of ik wel goed genoeg ben, of ik het wel kan. Ik ben een gevoelsspeelster. Ik moet niet te veel nadenken. Als een coach mij het gevoel geeft dat ik een kans maak, pak ik die kans, zoals in die wedstrijd tegen Amsterdam. Maar als ik voel dat die kans er niet is, pak ik hem ook niet. Daar moet ik beter in worden.’

Afgelopen zomer tijdens de trainingsstage in Tokio was de laatste keer dat Krekelaar bij Oranje zat. Bondscoach Alyson Annan en clubcoach Raoul Ehren vertelden haar dat ze aan haar mentale gesteldheid moest werken. Sindsdien bezoekt Krekelaar drie keer per maand een mental coach.

‘We bespreken van alles. Door de scheiding van mijn ouders heb ik een moeilijke periode gehad. Ik kan me ook snel zorgen maken, over mijn studie, over hockey, over dat ik de A-status verloren ben en minder geld binnen krijg. Maar we hebben het ook over zaken op het veld. Wat doe ik als een actie mislukt? Wat gebeurt er dan in mijn hoofd? Daar ben ik me nu bewuster van. Ik wil met meer zelfvertrouwen binnen de lijnen staan. Ik ben iemand die snel de bal afgeeft terwijl ik ook zelf een actie had kunnen maken. Bij Den Bosch kies ik vaak voor de veilige weg. Geef ik braaf een passje van A naar B, maar val ik niet op. Ik moet meer schijt hebben.’

Maartje Krekelaar na de nederlaag tegen Der Club an der Alster tijdens de EHCC 2019. Foto: Bart Scheulderman

Heb je wel eens overwogen om naar een andere club te gaan? Om in een nieuwe omgeving opnieuw te beginnen?
‘Ik wist dat deze vraag zou komen. Nee, nog niet. Ik ben nu happy bij Den Bosch. De club voelt als familie. Op dit moment zit ik hier goed.’
Waarom denk je dat?
‘Omdat het vertrouwd voelt. Bij Den Bosch weten ze hoe ik ben. Ik moet mezelf meer laten zien, dat klopt, maar dat kan net zo goed bij Den Bosch als bij een andere club. Bovendien kan het ook de verkeerde kant op slaan als ik naar een andere club ga. Ik vind het moeilijk om antwoord op deze vraag te geven. Om eerlijk te zijn heb ik er nooit serieus over nagedacht. Maar ik ben iemand die wil winnen. Dus dan zit ik bij Den Bosch goed.’

Er komt een dag dat ik kan zeggen: ik heb zoveel pech gehad, maar moet je zien waar ik nu sta.

Het stadium van talent is Krekelaar (24) inmiddels voorbij. Ze vecht voor misschien wel haar laatste kans. Ze moet rekening houden met het scenario dat ze Oranje niet meer gaat halen; er klopt een nieuwe lichting van Jong Oranje op de deur. Tegelijkertijd stoppen er na Tokio ongetwijfeld enkele ervaren internationals en komt er misschien een nieuwe bondscoach.

‘Ik blijf ervoor knokken. Er komt een dag dat ik kan zeggen: ik heb zoveel pech gehad, maar moet je zien waar ik nu sta. Daar heb ik nog steeds het volste vertrouwen in.’