Eindejaarsinterview Marloes Keetels: ‘Ik mis het hockey niet’

De gewonnen WK-finale tegen Argentinië maakte een einde aan haar prachtige carrière. Sindsdien speelt hockey nauwelijks nog een rol in het leven van de 29-jarige Marloes Keetels (176 interlands, 26 doelpunten). ‘Ik mis het eigenlijk niet.’

Of ze een beetje van haar nieuwe leven aan het genieten is? ‘Absoluut. Maar ik weet eerlijk gezegd niet of ik wel genoeg te vertellen heb voor een verhaal. Ik heb de afgelopen tijd eigenlijk niet zoveel gedaan’, constateert de voormalige aanvoerder van het Nederlands elftal lachend, vanachter een kop cappuccino in restaurant De Hoofdwacht in haar woonplaats Gorinchem.

Het eerste half jaar van haar hockeyloze bestaan steekt behoorlijk af bij de wervelstorm die het de afgelopen jaren was. Tot een half jaar na de Olympische Spelen van Tokio combineerde Keetels haar topsportcarrière met haar studie. In hockeyluwe maanden gaf ze gas om de benodigde studiepunten te halen. Na Tokio liep ze tijdens de eerste competitiehelft stage bij een woningbouworganisatie.

Momenteel trekt het leven een stuk kalmer aan haar voorbij. Op advies van oud-teamgenoten schoof ze de afgelopen tijd de zoektocht naar een baan, de eerste in haar leven, nog even voor zich uit, om de overgang naar het werkende leven niet te overhaasten. Na het WK ging ze met haar vriend op vakantie naar Bosnië en Kroatië, het ideale moment om haar hoofd eens goed leeg te maken. In haar vrije tijd ontwierp ze vervolgens een badkamer voor hun nieuwe huis en voerde ze rustig oriënterende gesprekken voor haar maatschappelijke carrière. Alles op zijn tijd, want het motto van de oud-speelster van Den Bosch in deze tussenfase van haar leven is dat niet alles meer in de vijfde versnelling hoeft.

Marloes Keetels neemt afscheid van het publiek na de oefenwedstrijd Nederland-Ierland eind november. Foto: Koen Suyk

Solliciteren zonder werkervaring

‘Laatst werd een vriendinnetje van me gevraagd wat ze het meest van haar studententijd mist. Haar antwoord was dat ze niet meer spontaan kan beslissen wat ze die dag gaat doen. Toen dacht ik: goh, datzelfde gevoel ervaar ik eigenlijk nú pas. Tijdens mijn hockeycarrière stond mijn agenda altijd al maandenlang vast. Nu kan ik opeens beslissen om ’s middags lekker in de tuin te gaan zitten.’

De gewonnen WK-finale tegen Argentinië in het Spaanse Terrassa maakte niet alleen een einde aan haar prachtige loopbaan als hockeyster, maar tastte ook een beetje haar identiteit aan. De ene dag stond Keetels nog met beide benen in de vertrouwde hockeywereld, bovenaan de ladder, als kersverse wereldkampioen. Een dag later was haar carrière voorbij en was ze plotseling werkzoekende. ‘Zonder relevante werkervaring en met een cv waarvan ik niet wist wat ik erop moest zetten.’

Ter voorbereiding op haar maatschappelijke loopbaan volgde Keetels al in de tweede helft van 2021 de cursus (Her)ken jezelf, uitsluitend bedoeld voor topsporters van NOC*NSF. Veel van haar klasgenoten bleken hetzelfde probleem te ervaren als zij. Ze genoten met volle teugen van hun prachtige sportcarrière, maar nu die langzaam op zijn einde liep, begonnen ze zich onzeker te voelen over het gebrek aan werkervaring op hun cv. In vergelijking met haar oud-studiegenoten, die al een jaar of vijf werken, bouwde Keetels bijvoorbeeld een enorme achterstand op.

‘Op dat moment was ik best onzeker over het begin van mijn maatschappelijke carrière. Ik dacht: ik word straks dertig jaar, maar wat kan ik nu eigenlijk? In tegenstelling tot anderen heb ik geen werkervaring opgedaan. Mensen van 25 jaar zijn vier jaar jonger dan ik, maar werken al wel een paar jaar en beschikken over meer kennis en ervaring dan ik. Als je dat eenmaal beseft, neemt je zelfvertrouwen niet bepaald toe.’

Marloes Keetels krijgt eind november bij de oefenwedstrijd Nederland-Ierland een beeldje uit handen van voormalig KNHB-bestuurslid Renske van Geel en wordt onderscheiden tot erelid. Foto: Koen Suyk

Ik heb geleerd om niet bang te zijn voor het gat op mijn cv Marloes Keetels

Haar olympische titel in Tokio en haar drie wereldtitels in Den Haag, Londen en Terrassa schitteren op haar palmares, maar tellen niet in het bedrijfsleven. ‘Tijdens die cursus leerde ik onder meer dat ik niet bang moet zijn voor het gat op mijn cv. Als topsporter heb ik óók belangrijke vaardigheden ontwikkeld. Ik heb in teamverband gewerkt, ik ben gewend om feedback te krijgen, ook wanneer die niet positief is. Ik durf op iemand af te stappen en te vragen of hij me kan helpen. Ik heb presentaties gegeven, ik ben vaak geïnterviewd voor een camera. Ik heb geleerd om met mensen om te gaan die anders zijn dan ik, maar die je in teamverband wel nodig hebt. Dat zijn vaardigheden die op de arbeidsmarkt ook van pas komen.’

Praten over de branche waarin ze aan de slag wil gaan, doet Keetels met dezelfde passie als wanneer ze over hockey praat. Het gevoel dat ze wil gaan werken, begint steeds meer te kriebelen. Ze droomt van een baan in de ruimtelijke ordening. Een LinkedIn-profiel had ze al, maar onlangs heeft ze een nieuwe foto geplaatst en haar profiel geüpdatet. Sinds kort heeft ze een abonnement op het NRC, onder meer om zoveel mogelijk artikelen te kunnen lezen over de herindeling van Nederland. Ze heeft een vacature opgeslagen als projectleider ruimtelijke ontwikkeling, die voor haar nu nog te hoog gegrepen is, maar die ze uiteindelijk wel ambieert.

‘Met iemand die ik ken van mijn stage ga in gesprek om te kijken hoe ik naar die functie toe kan werken. Dat is een beetje de topsporter in me. Vroeger stippelde ik een plan uit naar bijvoorbeeld een WK of Olympische Spelen. Nu is deze vacature een soort ijkpunt geworden. Misschien dat ik ergens in mijn carrière een andere afslag neem, maar ik denk wel dat dit een aanpak is die voor mij werkt.’

Samen met Ireen van den Assem wordt Marloes Keetels afgelopen november uitgezwaaid door het publiek. Foto: Koen Suyk

Vertrek van Alyson Annan

Naast het afscheid van het hockey stond 2022 voor Keetels ook in het teken van het wereldkampioenschap en de moeilijke voorbereiding daarop, vanwege het vertrek van bondscoach Alyson Annan. Keetels zag het niet aankomen dat er een bom zou barsten.

‘Toen ik hoorde dat sommige speelsters zich niet veilig hebben gevoeld, begreep ik in eerste instantie niet wat ze daar precies mee bedoelden. Zelf was ik nog volop aan het nagenieten van Tokio, van het feit dat we na vijf jaar het goud hadden heroverd. Dat was een groot contrast. Ik vond het erg verdrietig dat teamgenoten zich niet fijn hebben gevoeld. Ik wilde heel graag helpen om dit te verbeteren, maar daar worstelde ik mee. Het bleek verdomd lastig in een groep met zo’n 35 betrokkenen, waarbij je niet non-stop bij elkaar bent, waarbij je Pro League-wedstrijden met slechts een deel van de groep speelt en waarbij je te maken hebt met een lange winterstop, waarin velen van ons op vakantie waren. Het was iets dat we samen als team moesten oppakken. En dat hebben we uiteindelijk gedaan.’

De affaire leerde Keetels enkele belangrijke levenslessen, die ze meeneemt als ze straks achter een bureau zit. ‘In het begin deed ik te veel mijn best om die meiden te begrijpen. Ik wilde zo snel mogelijk met een oplossing komen om te helpen, maar in een situatie zoals deze, waarin er zoveel verschillende waarheden zijn, lukt het lang niet altijd om elkaar direct te begrijpen. Maar het bieden van een luisterend oor is dan eigenlijk al hulp genoeg’, concludeert Keetels.

Marloes Keetels gaat afgelopen juli op de schouders na haar laatste interland, de WK-finale tegen Argentinië Foto: Willem Vernes

Geen hockey meer

Hockey speelt op dit moment nog een minuscule rol in haar leven. Eind november liep Keetels op het veld van SCHC mee in de ereronde van het team dat wereldkampioen werd, na afloop van de oefenwedstrijd tegen Ierland. Het waren haar laatste stappen als tophockeyster. ‘Het is een prachtige periode geweest, maar ik wil niet meer alles in mijn leven opzij zetten voor hockey. Ik kijk er naar uit om te gaan werken en mis het hockey eerlijk gezegd niet. Al betekent dat niet dat ik nooit training zal gaan geven of bij oud-teamgenootjes in een lager team mee ga hockeyen. Het blijft een prachtig spelletje.’