Hockey kijken bij de Matla’s thuis: ‘Zag je die schijn naar rechts’

Het is maandagochtend drie minuten voor half 12. In het huis van de familie Matla staat de tv al een tijdje ingeschakeld op NPO 1, maar vader Peter haalt toch maar even voor de zekerheid de laptop erbij. ‘Op Discovery+ zien we sowieso de line-up, misschien zien we Mattie’s vuistje wel’, klinkt de trots vader.

Voor de goede orde: Mattie staat voor Frédérique Matla, een bijnaam vanuit het hockey die de familie Matla moeiteloos heeft overgenomen. De bijnaam ‘Mattie’ is tijdens de wedstrijd tussen de Oranje Dames en Nieuw-Zeeland nog vaak te horen in de woonkamer van de Matla’s.

Het ‘vuistje’ waar Peter het over heeft is een ritueel van de spits van Oranje, vlak voor iedere wedstrijd. Een soort vader-dochter-momentje. ‘Normaal zitten we in het stadion en zoekt Frédérique tijdens de line-up waar we zitten’, vertelt Peter. ‘Zodra we elkaar hebben gevonden, ballen we allebei onze vuisten. Zo van: wij hebben er zin in. We gaan genieten.’ Helaas, het ‘vuistje’ komt niet in beeld, maar Peter is ervan overtuigd dat de vuist van zijn dochter vlak voor de wedstrijd in Tokio de lucht in is gegaan.

Maarten, Anne-Hélène en Peter Matla met het fotolijstje van Frédérique op de bank.

Ruim 9.000 kilometer verderop in het Gelderse dorpje Hurwenen staat de thermoskan met koffie al klaar op tafel. Peter, gehuld in een oranje polo en met een oranje pet op, is namelijk veel te bang dat hij iets mist van de verrichtingen op het veld. Speciaal voor de kwartfinale heeft hij oranje-donuts en alcoholvrij bier in huis gehaald. ‘Wij moeten overdag gewoon werken’, lacht Peter, die snel een fotolijstje van Frédérique erbij pakt. ‘Ik vind de wedstrijden overdag wel lekker, maar het is ook niet erg om er ’s nachts voor op te staan. We volgen Frédérique op de voet.’

‘De Messi van het hockey’

‘We waren zo ongeveer bij alle wedstrijden van Frédérique in het Nederlands elftal aanwezig’, vertelt moeder Anne-Hélène. ‘Daardoor zijn we al in flink wat landen geweest, heel gaaf om dat allemaal mee te mogen maken.’ Vol trots praat het gezin over de hockeyavonturen van Frédérique door de jaren heen.

Frédérique Matla (hier met Marie Verschoor) aan het begin van haar internationale carrière. Foto: Willem Vernes

Zo komt haar eerste toernooi met Nederlands B in Valencia ter sprake. Hun dochter was gefrustreerd, het toernooi liep volgens haar niet zoals gewenst. ‘Dat is echt typisch Fré’, stipt Peter aan. ‘Ze kan heel perfectionistisch zijn. Toen ze in Valencia negatief bleef, zijn wij op een gegeven moment naar het spelershotel gereden en zeiden we tegen haar dat ze zichzelf bij elkaar moest rapen. Wij vonden dat ze eens moest beseffen waar ze stond.’ Frédérique haalde in 2019 dat moment ook aan in haar hockeymonoloog ‘Van huilbuien tot onverstoorbare wereldtop’.

Ook de koelbloedigheid van Frédérique komt ter sprake. Peter: ‘Ze kan zo in haar eigen wereldje toeleven naar een wedstrijd. Dat heeft ze niet van mij of van haar moeder. Dat is echt hoe Frédérique is. Maar ze houdt ook van een lolletje en van de aandacht die ze krijgt. Thuis ook, wanneer ze met haar broers is. Die drie hebben echt een hele goede band.’ Maarten knikt instemmend. Waarna moeder Anne-Hélène volgt: ‘De eerste die Fré knuffelt zodra ze van het veld afloopt, is Maarten.’

De Matla’s zijn aan de buis gekluisterd.

Vanzelfsprekend hebben de succesvolle verhalen van de Oranje-spits de overhand in huize-Matla. Zo komen de Olympische Spelen voor jeugd in 2014 in China en het Jeugd-WK in Chili (2016) voorbij. ‘Na de wedstrijd tegen Argentinië riepen de Argentijnse fans dat Frédérique de Messi van het hockey is’, glundert Anne-Hélène. ‘Dat juist de fanatieke Argentijnen zoiets roepen, is wel heel bijzonder. Als ouders is dat is het mooiste dat je in ontvangst mag nemen.’ Peter: ‘Ik geniet als ik haar ogen zie sprankelen en als ik haar zie shinen.’

Nog spannender op tv

De moeder van Frédérique vertelt dat ze een wedstrijd van haar dochter thuis voor de buis nóg spannender vindt, dan wanneer ze in het stadion zit. Anne-Hélène: ‘In het stadion kan ik het hele veld overzien. Voor de televisie moet ik bijvoorbeeld bij een scoop nog maar afwachten of de bal aankomt of niet.’ Die spanning zakt wat na zeven minuten, als Lidewij Welten de openingstreffer maakt. Toch klinkt er nog altijd, wanneer Frédérique aan de bal is of klaarstaat voor een strafcorner, opwinding in de stem van haar moeder.

Anne-Hélène kan in de eerste minuten van de wedstrijd dan ook niet stilzitten op de bank. ‘Zo’n knock-outwedstrijd is toch anders dan een groepswedstrijd’, zegt ze. ‘We kunnen er zomaar uit liggen, kijk maar naar de mannen.’ Maarten, de jongste telg van het warme gezin, bedaart zijn moeder het komende uur met enige regelmaat tot kalmte.

Frédérique Matla legt in het Oi Hockey stadion in Tokio aan voor een strafcorner. Foto: Koen Suyk

‘Het zou toch wat zijn als Fré straks met een gouden olympische medaille thuiskomt’, klinkt Anne-Hélène voorzichtig. ‘Dan heeft ze gewoon alles gewonnen wat ze kan winnen.’

En dan te bedenken dat Matla pas 24 jaar oud is. De spits van Den Bosch jaagt op het ene na het andere record. In de kwartfinale tegen Nieuw-Zeeland evenaart de 88-voudig international in de twintigste minuut het record van Lisanne Lejeune, door in twaalf opeenvolgende interlands te scoren. Vanaf de strafbalstip maakt Matla de 2-0, haar achtste (!) van het toernooi. ‘Ohh, zag je die schijn naar rechts?’, roept Peter hardop. ‘En dan links hard binnen pushen. Heerlijk’, reageert Maarten.

Dit hoef ik niet te zien, hoor. Anne-Hélène vlak voor de strafbal van Frédérique

De minuten daarvoor waren misschien nog wel mooier in de woonkamer van de Matla’s. Caia van Maasakker pusht bij een strafcorner de bal op de helm van de Nieuw-Zeelandse verdedigster Megan Hull. ‘De bal komt op haar hoofd’, roept Maarten. ‘Dat is een strafbal!’ Anne-Hélène: ‘Nee toch, geen strafbal.’ Wetende dat Frédérique zo’n buitenkansje wel wil benutten.

Een paar tellen voordat de videoscheidsrechter de strafbal toekent aan Nederland, maken Anne-Hélène en Maarten dezelfde beweging. Ze wijzen precies tegelijkertijd met één vinger in de lucht en de andere hand naar een denkbeeldige strafbalstip. Anne-Hélène spurt naar de keuken: ‘Dit hoef ik niet te zien, hoor.’ Vanuit de woonkamer klinkt: ‘Geen zorgen mam, je hoort het vanzelf wel.’ Niet veel later schreeuwen Peter en Maarten het uit en keert Anne-Hélène opgelucht terug op de bank.

De ‘strafcornervariant’ van Lauren Stam pakt goed uit in Tokio, tot vreugde bij de familie Matla. Foto: Koen Suyk

Zo’n zelfde oerkreet klinkt ook na de 3-0 van Lauren Stam. Die ziet moeder overigens wel weer vanaf de bank. De familie Matla geniet van de manier waarop de strafcornergoal tot stand komt. Peter: ‘Kijk dan! Die Nieuw-Zeelanders liepen uit op Fré, omdat ze dachten dat zij ging pushen. En dan scoort Lauren ‘m. Geweldige variant!’

Die laatste goal stelt met name Anne-Hélène gerust: ‘3-0 winnen in de kwartfinale is niet niks. Dat hebben de meiden toch maar mooi weer gedaan.’