Margot van Geffen: ‘Heb 6 maanden mijn gouden medaille gevierd’
Margot van Geffen is de volgende in de rubriek ‘Zonder bal en stick’, waarin internationals openlijk vertellen over hun leven buiten de lijnen. Margot heeft stage gelopen op een school voor moeilijk opvoedbare kinderen. Daarnaast heeft ze een jongetje met het syndroom van Down geholpen te leren lopen.
DJ Mango of DJ Greet, wordt Margot ook wel door haar medespeelsters van Den Bosch genoemd. Ze regelt de muziek in de kleedkamer. ‘Op Papendal heb ik ook altijd een box bij me. En zodra ik thuis ben, zet ik ook meteen een muziekje op. Muziek vind ik superchill.’
Een toekomstige DJ-carrière ligt echter niet voor haar in het verschiet. ‘Nee, ik zou er niks mee willen doen. Een vriendinnetje van me volgt een DJ-cursus en zij zegt: het is héél moeilijk. Maar het lijkt me wel leuk om te ervaren hoe het is. Ik draai alleen muziek van anderen, niet van mezelf. Het is meer hobbyisme dan iets serieus.’
Syndroom van Down
Na de middelbare school heeft Margot Sport en Beweging gestudeerd aan het CIOS in Tilburg. Een 4-jarige opleiding, die ze heeft afgerond. ‘Ik heb de richting bewegingsagogie gedaan. Daar werk en sport je met mensen met een verstandelijke of lichamelijke beperking. Ik heb stage gelopen bij een school voor moeilijk opvoedbare kinderen. Daar lopen kinderen met ADHD en autisme. Ik verzorgde de gymlessen en merkte dat ik het leuk vond om iets met kinderen te doen.’
Voor een schoolopdracht heeft Margot een jongetje met het syndroom van Down begeleid. ‘Hij was een jaar of 5 en kon niet lopen. Ik heb een stappenplan voor hem gemaakt. Iedere week ging ik 2 keer 2 uur met hem aan de slag. Stap voor stap ging het beter en na 4 maanden kon hij lopen. Superleuk!’
PABO
Na het CIOS ging Margot naar de PABO. ‘Ik was 20 en voor mijn gevoel nog niet klaar met studeren. Ik dacht: misschien vind ik het leuk om voor de klas te staan. Maar het was niet te combineren met hockey. Een les missen, dat ging nog wel, maar stage lopen? Daar had ik echt geen tijd voor.’
Na een jaar is ze gestopt. Haar propedeuse heeft ze niet gehaald. ‘Ik had het makkelijk kunnen halen, maar hockey werd steeds serieuzer. Ik zat in het olympisch jaar en ging vol voor Londen. Na Londen ben ik nog even teruggegaan naar school, maar dat ging niet goed. Ik zat op een roze wolk met mijn gouden medaille. Toen heb ik 6 maanden mijn gouden medaille gevierd. Ik ging liever wat leuks doen met mijn teamgenoten en vriendinnen. Achteraf heb ik daar een beetje spijt van, anders had ik nu toch mooi mijn P op zak gehad.’
(foto: KNHB/Willem Vernes)
Kinderpsychologie
Inmiddels zit ze weer met haar neus in de studieboeken. Niet van de PABO, maar van de thuiscursus Kinderpsychologie. ‘Als ik wat vrije uurtjes heb, leer ik wat. Soms vind ik het lastig. De ene week maak ik makkelijk 1 of 2 lessen af, de andere week denk ik: wat heb ik nou eigenlijk gelezen?’
Desondanks is de cursus handig voor haar toekomst, denkt ze. ‘Ik ben wel een beetje met de toekomst bezig, maar niet héél veel. Ik weet nog niet precies wat ik na het hockey ga doen, maar in grote lijnen weet ik wel waar mijn interesses liggen. Het komt erop neer dat ik het leuk vind om met mensen bezig te zijn. Met kinderen, of met mensen met het syndroom van Down. Ik zie mezelf niet op kantoor zitten. Maar waar dan wel, ik heb nog geen idee.’
Geen relatie
Een relatie heeft Margot niet. Vindt ze dat jammer? ‘Nee, ik ben op dit moment hartstikke gelukkig. Ik leef voor mijn sport, ga vol voor Rio en daar hoeft geen vriendje bij te komen. Ik ontmoet geen nieuwe mensen en heb weinig tijd om erin te investeren. Daar heb ik ook helemaal geen zin in.’
Samenwonen
Margot woont samen met Maartje van der Vis, die bij Hurley hockeyt. ‘We wonen in Amsterdam. Ik ken haar van het CIOS, waar we bij elkaar in de klas hebben gezeten. Sinds augustus woon ik met haar samen. Daarvoor woonde ik bij Jacky Schoenaker, maar die ging samenwonen met haar vriend, dus toen moest ik iets anders zoeken. Net op dat moment kwam Maartje naar Amsterdam.’
Samenwonen met hockeysters bevalt Margot prima. ‘Je hebt hetzelfde leventje en je begrijpt elkaar. Toen ik in Rotterdam hockeyde, woonde ik met Ireen van den Assem en met Frédérique Malefason. Later in Den Bosch woonde ik ook met Lidewij Welten en Colette de Beaumont. Ik heb dus eigenlijk alleen maar met hockeyers gewoond.’
Zus in Australië
Margot woont dus al een tijd niet meer bij haar ouders. Haar zus ziet ze niet vaak meer; die woont in Australië. ‘Helemaal aan de andere kant van de wereld. Ze werkt daar als nanny. Heel jammer, ik hoop dat ze snel terugkomt, maar je weet het nooit met haar. De ene week zegt ze dat ze nog heel lang blijft, de andere week komt ze misschien alweer naar huis. Ze heeft altijd gezegd dat ze niet in Nederland wilde wonen, dus het was geen verrassing. Maar ik mis haar wel.’
Toch heeft Margot haar zus enkele maanden geleden gezien. ‘Toen we met Oranje op trainingsstage naar Singapore zijn geweest, ben ik daarna 11 dagen naar Bali gegaan. Daar was zij ook. Heerlijk was het, lekker met z’n 2-en op pad. Het was wel raar om afscheid te moeten nemen. Vooral omdat je niet weet wanneer de volgende keer is dat je elkaar ziet. Tja, wat zeg je dan tegen elkaar? Tot Skype dan maar. Gelukkig is mijn broer er nog. Dat maakt een hoop goed.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.